Pieczarka parowa (szklarnia): jadalność, opis i zdjęcie
Zadowolony
| Nazwa: | Pieczarka parowa |
| Nazwa łacińska: | Agaricus cappellianus |
| Typ: | Jadalny |
| Synonimy: | Pieczarka szklarniowa, Agaricus vaporarius |
| Dane techniczne: | Grupa: lamelowe |
| Systematyka: |
|
Pieczarki szklarniowe lub parowe (Agaricus cappellianus) należą do rodzaju pieczarek. Są dość popularne wśród Rosjan ze względu na doskonały smak, aromat i szerokie zastosowanie w gotowaniu do przygotowywania różnych potraw.
Jak wygląda pieczarka szklarniowa
Grzyby szklarniowe mają czerwonawo-brązową czapkę z rzadkimi łuskami. Jego średnica zmienia się w zależności od wieku - 3-10 cm. Na brzegach resztki narzuty. Wokół czapki w jednym rzędzie gruby ugięty pierścień.
Nogi są białe, wchodzą głęboko w podłoże. Są gładkie, prawie tej samej grubości na całej długości. Tylko u podstawy jest małe wcięcie. Wysokość nóg w granicach 10 cm. Najpierw widoczne są na nich włókna, później powierzchnia zostaje wygładzona.
Pieczarka szklarniowa - grzyb jadalny, należy do trzeciej kategorii. Różni się pachnącą miazgą (pachnie cykorią) o białym kolorze z subtelnym grzybowym aromatem. Jeśli jest uszkodzony lub przecięty, pojawia się zaczerwienienie. Talerze pod nakrętką. Gdy grzyby są młode, są czerwonawo-różowe. Z wiekiem ich powierzchnia staje się brązowa.
Zarodniki owocnika są koloru czekolady, ten sam kolor jest nieodłącznym elementem proszku zarodników.
Gdzie rośnie pieczarka
Pieczarka szklarniowa lub parowa preferuje lasy mieszane, łąki, pastwiska i ogrody. Jednym słowem gleby bogate w próchnicę. W końcu owoce leśne są z natury saprofitami. Mogą być specjalnie hodowane w szklarniach. Owocowanie rozpoczyna się pod koniec czerwca i trwa do lipca.
Jeśli mówimy o pretensjach terytorialnych, można spotkać pieczarki szklarniowe w prawie wszystkich regionach Rosji, z wyjątkiem północy.
Czy można jeść pieczarki szklarniowe?
Pieczarki szklarniowe - grzyby trzeciej kategorii jadalnej. Mają specyficzny smak, przyjemny grzybowy aromat z nutą cykorii. Różnorodne zastosowanie kulinarne. Kapelusze i nogi można smażyć, dusić, gotować, soloć i marynować.
Obróbka cieplna pieczarek szklarniowych nie jest przeciwwskazana, nie zmienia wyglądu i smaku owocników. Każda gospodyni, w zależności od swoich możliwości kulinarnych, może ugotować wiele pysznych dań.
Fałszywe dublety
Pieczarki szklarniowe ze względu na swój szczególny aromat nie można pomylić z innymi członkami rodziny. Wśród ogromnej liczby grzybów są fałszywe, których miąższ wypełniony jest trucizną. Są niebezpieczne dla zdrowia. Czasami nawet doświadczeni zbieracze grzybów nie potrafią odróżnić grzybów jadalnych od niejadalnych.
Aby to zrobić, musisz znać kilka funkcji, aby odróżnić:
- trująca pieczarka;
- blady perkoz;
- lekki muchomor;
- pieczarki pstrokate i żółtoskóre.
Wszystkie te grzyby są niejadalne, toksyczne, niebezpieczne dla zdrowia.
Kaszkiet do pieczarek
Ten przedstawiciel rodziny ma wyraźnie widoczną brązową plamę na kapeluszu na samym czubku głowy. Po naciśnięciu zmienia kolor na jasnożółty. Cała powierzchnia pokryta jest łuskami.
Ale to nie wystarczy, wciąż istnieją oznaki, które pomogą Ci wybrać odpowiednie grzyby:
- Fałszywe pieczarki, w przeciwieństwie do jadalnych przedstawicieli, pachną obrzydliwie, gdy tylko zostaną złamane. Zapach kwasu karbolowego, chemii czy farmacji może wydawać się przyjemny dla nielicznych.
- W przerwie miąższ żółknie.
- Kiedy fałszywe bliźniaki zostaną umieszczone w gorącej wodzie, na chwilę żółkną.
Gatunek ten pojawia się bliżej jesieni, często rośnie w pobliżu siedlisk ludzkich. Grzyb jest trujący, objawy zatrucia widoczne są 1-2 godziny po jedzeniu.
pstrokate pieczarki
Ten członek rodziny ma długą, cienką nogę, która z wiekiem ciemnieje. Grzyb pachnie kwaśno, na nacięciu pojawia się brązowa plama. Rodzaj trujący.
Pieczarkowa żółtoskóra
Ten grzyb jest również toksyczny. Można to odróżnić brakiem łusek na czapce i podwójnym pierścieniem na nogawce.
Muchomor sromotnikowy
Ten trujący grzyb wygląda jak pieczarka szklarniowa. Aby się nie pomylić, musisz znać różnice:
- Miąższ jasnego perkoza jest całkowicie pozbawiony charakterystycznego zapachu pieczarek.
- Trujący sobowtór ma worki u nasady, trzeba na nie zwracać uwagę.
- Miąższ na przerwie, a także w trakcie gotowania żółknie.
- Muchomory szklarniowe są szczególnie podobne do pieczarek. W przyszłości trudno je pomylić, ponieważ łuski znikają na kapeluszu, a frędzle zwisają.
biały muchomor
Tylko niedoświadczony grzybiarz może włożyć muchomor do kosza. Ale ostry nieprzyjemny smród powinien go powstrzymać. Nie należy jeść muchomorów białych, ponieważ po zatruciu trudno jest uratować osobę.
Zasady zbierania i wykorzystywania
Ostrożnie zbieraj pieczarki szklarniowe, aby nie uszkodzić grzybni. Do cięcia najlepiej używać ostrego noża. Ale gdyby nie było pod ręką, można odkręcić nogę od ziemi.
Zebrane owocniki należy zalać zimną wodą i moczyć przez cztery godziny, układając je talerzami. W tym czasie wszystkie ziarna piasku opadną na dno. Pozostaje wypłukać każdego grzyba w dwóch kolejnych wodach, a następnie użyć go według własnego uznania.
Wniosek
Pieczarki szklarniowe lub parowe to doskonały surowiec do przygotowania różnych potraw i preparatów na zimę. W chłodne dni można wykorzystać solone, suszone, marynowane owoce do sałatek, zup, które domownicy z przyjemnością zjedzą.
