Koń andaluzyjski
Dzisiejsza duma Hiszpanów - koń andaluzyjski ma długą i bogatą historię. Konie na Półwyspie Iberyjskim istniały przed naszą erą. Były to bardzo wytrzymałe i bezpretensjonalne, ale małe konie. Rzymianie, którzy podbili Iberię, sprowadzili na miejscową ludność krew koni z Bliskiego Wschodu. Istnieje opinia, że w koniach andaluzyjskich płynie również krew 2000 klaczy numidyjskich, które przybyły do Iberii w czasie podbojów kartagińskiego generała Hazdrubala. Później, w czasach arabskiego kalifatu, na kształtowanie się nowoczesnych ras koni duży wpływ miał Barbary i konie arabskie. Wpływ koni berberyjskich jest szczególnie widoczny u krewnych andaluzyjskich - koni luzytańskich.
I wydaje się, że podzielili rasę na dwie, skupiając się na profilu każdego konia: z bardziej wypukłym czołem poszli do Portugalczyków. Andaluzyjczycy mają profil bliżej wschodu.
Fabuła
Oficjalnie rasa koni andaluzyjskich powstała w XV wieku. Dość szybko Andaluzyjczycy zdobyli chwałę pięknego konia bojowego na polach bitew. Konie te oddano królom. Lub schwytany w bitwach jako cenne trofeum.
Ale jej wyrafinowanie, wrażliwość na sterowanie i chęć współpracy z ludźmi przyczyniły się do takiej sławy.
Wszystkie te cechy zostały właściwie rozwinięte nie na polach bitew, ale… podczas wypasu byków. A przy dalszym udziale w walkach byków. Konieczność unikania rogów potężnego, ale sowieckiego zwierzęcia ukształtowała dzisiejszy wygląd Andaluzyjczyków i umiejętność obracania się „na jednej nodze”.
Dzięki swoim cennym walorom konie andaluzyjskie brały udział w powstawaniu wielu późniejszych ras. Na obu kontynentach amerykańskich nie ma takiej rasy koni, która nie byłaby pod wpływem Andaluzyjczyków. Nawet konie Quarter, które są zupełnie inne od koni iberyjskich, odziedziczyły „uczucie krowy” po koniu andaluzyjskim.
Najprawdopodobniej „Bashkir Curly” przybył na kontynent północnoamerykański z przeciwnej strony Eurazji i jest potomkiem rasy koni transbaikalskich, wśród których bardzo często spotykają się kędzierzawe osobniki.
Spośród ras europejskich Andaluzyjczycy „zaznaczyli się” w Lippitsians, gdzie dziś występuje wiedeńska szkoła hiszpańska. Wpłynęli na rasę pociągową Kladrub. Być może w koniach fryzyjskich płynie krew andaluzyjska.
linia kartuzów
Historia konia andaluzyjskiego nie zawsze była bezchmurna. Podczas przedłużających się wojen liczba ras malała. Jedna z tych redukcji miała miejsce w pierwszej tercji XVIII wieku. Uważa się, że wtedy kartuzi uratowali rdzeń hodowlany rasy, a Andaluzyjczycy z linii kartuzów są dziś uważani za „najczystszych” z całej liczby „rasy czystej krwi hiszpańskiej”. Hodowcy wolą hodować „kartuzów” andaluzyjskich, chociaż opis konia andaluzyjskiego nie różni się od opisu kartuzów. Zdjęcia i wygląd „na żywo” również są całkowicie identyczne. Nawet po przeprowadzeniu badań genetycznych nie znaleźli żadnych różnic między Andaluzyjczykami a Kartuzami. Ale kupujący płacą znacznie więcej za „kartuski” rodowód konia.
Nikt, łącznie z samymi Hiszpanami, nie może śmiało powiedzieć, czy na zdjęciu przedstawiony jest koń andaluzyjski czy kartuzyjski. Teoretycznie powinna to być właśnie linia kartuzów.
Spadek rasy
Przed powszechnym stosowaniem broni krótkiej walory bojowe konia andaluzyjskiego nie mogły być prześcignięte przez żadną inną rasę. Umiejętność radzenia sobie ze złożonymi elementami, wrażliwość, zwinność i zwinność niejednokrotnie uratowały życie jeźdźcom tych wspaniałych zwierząt. Ale wraz z pojawieniem się lekkiej broni, w której można było strzelać w szeregach, zmieniła się taktyka kawalerii. Koń andaluzyjski nawet dzisiaj ma zbyt mały krok, a co za tym idzie, stosunkowo niską prędkość ruchu. Od kawalerii zaczęli domagać się czasu, aby wskoczyć w szeregi wroga, podczas gdy on przeładowuje swoje działa.
A koń andaluzyjski został wypchnięty z armii przez szybszego konia pełnej krwi angielskiej. Konie pełnej krwi angielskiej nie były już wymagane, aby móc jeździć w pełnym galopie przy świecy lub piruecie. Rozwój hipodromów przyczynił się również do wyginięcia rasy andaluzyjskiej.
Hodowla koni w Hiszpanii podupadała aż do połowy XX wieku, kiedy to zainteresowanie starą szkołą ujeżdżenia ze złożonymi elementami naziemnymi podsyciło popyt na tak zwane rasy barokowe, z których większość to właśnie konie iberyjskie. Wtedy to miało miejsce „podział spadku” między Portugalią i Hiszpanią.
W wyniku zwiększonego zapotrzebowania na konie andaluzyjskie ich liczba szybko zaczęła rosnąć i dziś na świecie jest ich już ponad 185 tysięcy. Andaluzyjczycy zarejestrowani w Księdze Stadnej. W Hiszpanii powstało Stowarzyszenie PRE (Pura Raza Española), w skład którego wchodzą hodowcy nie tylko koni andaluzyjskich, ale także właściciele Alter Real, Lusitano, Reninsular, Zapatero. Oprócz tych ras, w Hiszpanii występują również rasy wyspiarskie iberyjskie spokrewnione z andaluzyjską.
Opis
Andaluzyjczycy – konie o mocnej, zwartej budowie. Głowa średniej długości o prostym lub lekko wypukłym profilu. Profile „owca” i „szczupak” to wady rasowe i takie zwierzę jest odrzucane z hodowli. Szyja średniej długości, szeroka i mocna. Charakterystyczną cechą, którą Andaluzyjczycy przekazali innym rasom, jest wysokie, prawie pionowe przedłużenie szyi. Z powodu tego występu kłąb łączy się z górną linią szyi i wydaje się być nieobecny.
Grzbiet i lędźwie krótkie i szerokie. Zad mocny, dobrze zaokrąglony. Nogi cienkie, suche, bez kontuzji ścięgien. Wadą są małe stawy. Na nogach nie ma przerostów. Kopyta małe, bardzo mocne. Grzywa i ogon - duma koni andaluzyjskich i ich właścicieli. Są specjalnie hodowane bardzo długie, ponieważ powłoka włosa rasy andaluzyjskiej jest bujna i jedwabista.
Średnia wysokość „oryginalnych” ogierów andaluzyjskich to 156 cm. Waga 512 kg. Klacze andaluzyjskie mają średni wzrost 154 cm i wagę 412 kg. Aby awansować w nowoczesnych sportach, w szczególności w ujeżdżeniu, wzrost koni andaluzyjskich został „podniesiony” do 166 cm. Hiszpańskie stowarzyszenie ustaliło minimalny limit wzrostu dla ogiera 152 cm, dla klaczy 150 cm. Ale ostatnie liczby dotyczą tylko wpisu do Księgi Stadnej. Tacy Andaluzyjczycy nie chodzą do hodowli. Do użytku hodowlanego ogier musi mieć co najmniej 155 cm, klacz musi mieć co najmniej 153 cm.
„Cechy” kartuzów
Istnieje niepotwierdzona opinia, że rodowód kartuzów ma dwie cechy, które mogą pomóc odróżnić kartuzów od wszystkich innych andaluzyjczyków: „brodawki” pod ogonem i „rogi” na czaszce. Według legendy cecha ta została przekazana kartuzom przez przodka linii Eslavo.
„Brodawki” są bardzo prawdopodobnymi czerniakami, do których predysponowanych jest wiele siwych koni.
„Rogi” występują nie tylko u Kartuzów, ale także w rasach, które z Andaluzyjczykami nie mają nic wspólnego. To jest strukturalna cecha czaszki. Być może archaizm odziedziczony przez współczesne konie po przodku, który jeszcze nie był koniem?.
Jest więc mało prawdopodobne, aby te dwa znaki mogły służyć jako potwierdzenie „czystości” kartuzów.
Andaluzyjczycy są w większości szarzy, ale można znaleźć również inne jednolite kolory.
Postać
Z całym zewnętrznym zapałem Andaluzyjczycy są zwierzętami całkowicie podporządkowanymi człowiekowi. Nie jest to zaskakujące, biorąc pod uwagę, że Hiszpanie surowo odrzucają konie o charakterze, który nie odpowiada właścicielowi.
Pasja do ogierów wierzchowych i niechęć do samobójstwa zmuszają hodowców do przeprowadzenia ścisłej selekcji pod kątem życzliwości. I nie tylko selekcja przyczynia się do posłuszeństwa Andaluzyjczyków. Ujeżdżenie tych koni często odbywa się na seretcie - twardej obroży z ostrymi kolcami skierowanymi do wewnątrz. Rosyjscy nabywcy siwych Andaluzyjczyków z Hiszpanii zauważają, że wszystkie konie mają oznaki poważnego uszkodzenia chrapania. Ale taki trening mocno wbija w głowę konia aksjomat: „człowiek ma zawsze rację”. Jak widać na zdjęciu tego konia andaluzyjskiego, nawet dziecko ma zawsze rację.
Podanie
Dziś Andaluzyjczycy są aktywnie promowani w nowoczesnych sportach, ale nie mniej aktywnie promują tradycyjny hiszpański ujeżdżenie.
Andaluzyjczycy są wykorzystywani do walk byków.
I tylko do jazdy dla zabawy.
Dość duża liczba koni andaluzyjskich została już sprowadzona do Rosji. Ale w Federacji Rosyjskiej Andaluzyjczycy zajmują się głównie amatorskim „klasycznym” ujeżdżeniem, którego na wszelki wypadek nikomu nie pokazuje.
Recenzje
Wniosek
Koń andaluzyjski, biorąc pod uwagę jego narzekania, może być idealną opcją dla początkujących jeźdźców, ale gorący temperament tych koni z pewnością przestraszy początkującego. Odgadnąć, że koń tańczący na miejscu i chrapiący w rzeczywistości wyczulony słucha jeźdźca, początkujący nie będzie w stanie.
