Rasa koni vyatka: charakter, wzrost w kłębie
Zadowolony
Rasa koni Vyatka powstała jako jednorodna tablica pod koniec XVII - początek XVIII wieku. Jest to rasa północnoleśna ze wszystkimi cechami, które towarzyszą tej grupie koni. Udmurtia jest uważana za historyczną ojczyznę konia Vyatka, gdzie obecnie koncentruje się główny inwentarz tej rasy.
Historia rasy
Oficjalnie wierzono, że historia rasy rozpoczęła się albo pod koniec XIV wieku, kiedy koloniści z Nowogrodu Wielkiego przenieśli się w międzyrzeczu między Wiatką a Obwieu, albo około 1720 roku, kiedy z rozkazu Piotra Wielkiego Bracia Stroganowowie ulepszyli tutejsze zwierzęta gospodarskie końmi sprowadzanymi z krajów bałtyckich.
Wcześniej uważano, że na kształtowanie się konia Vyatka duży wpływ mieli Kleppery inflanckie, dziś znane jako Kleppery estońskie.
Nie wiadomo na pewno, czy koloniści rzeczywiście przywieźli je ze sobą, ale udokumentowano, że na rozkaz Piotra Wielkiego rzeczywiście do Udmurtii dostarczono kilku głów estońskich klepaczarzy w celu ulepszenia tutejszego inwentarza.
Współczesne badania wykazały, że osadnicy z Nowogrodu raczej nie ciągnęli ze sobą koni obcej rasy, radząc sobie z mniej egzotyczną siłą pociągową. I kilka głów klepaczy „Stroganowa” „rozpuściło się” w całkowitej masie koni Udmurtii, nie mając dużego wpływu na lokalną rasę aborygeńską.
Koń Vyatka został wyhodowany metodą selekcji ludowej z północnego stada leśnego, które żyło na tym terytorium przed przybyciem tam osadników. Mogły mieć na to wpływ rodzime rasy Azji Środkowej, które są spokrewnione z koniem jakuckim. Rasy zachodnioeuropejskie i wschodnie nie brały udziału w tworzeniu Vyatka.
Łąki wodne na terenach zalewowych Vyatka i Obvi umożliwiły stworzenie metodą selekcji ludowej doskonałego konia pociągowego, słynącego z wytrzymałości, dobroduszności i energii. Vyatki są doskonale przystosowane do pracy w rolnictwie i leśnictwie. Przed pojawieniem się kłusaka Orłowskiego po drogach Imperium Rosyjskiego biegały trojki kurierskie ciągnięte przez konie rasy Vyatka. Przedstawiciele arystokracji nie gardzili wówczas utrzymaniem tych średnich koni.
Trojka Wiatok, należąca do adiutanta Korpusu Gwardii, kapitana Kotlarewskiego.
Po pojawieniu się Orłowców zapotrzebowanie na małe, wytrzymałe i zwinne konie znacznie się zmniejszyło, a Vyatka przeżyła swój pierwszy kryzys na początku XIX wieku, kiedy zaczęli ją w niekontrolowany sposób „uprawiać” z rasami ciężkimi. Metized hoduje prostych chłopów w swoich gospodarstwach. W rezultacie rasa Vyatka praktycznie zniknęła. Wiadomo, że w 1890 roku dla cesarza Aleksandra III w całej Rosji nie udało się znaleźć trio koni Vyatka. A w 1892 r. Oficjalnie uznano prawie całkowite zniknięcie rasy Vyatka. Ale ekspedycja zorganizowana w 1900 r. ujawniła obecność znacznej populacji koni Vyatka w Udmurtii. Na tym zakończyła się praca z rasą.
odrodzenie
W 1918 r. Eksperci byli w stanie znaleźć tylko 12 głów, które pasowały do opisu rasy koni Vyatka. Konie były prezentowane na ogólnorosyjskiej wystawie koni użytkowych, a zwiedzający byli bardzo zainteresowani. I na tym wszystko się skończyło.
Rasa od dawna została zapomniana. Dopiero od końca lat 30. zaczyna się celowa praca nad rasą. Ale żłobki organizowano dopiero w latach 1943-1945. W okresie działalności szkółek hodowlanych ustalono wzorzec rasy i uruchomiono regionalne księgi stadne. Liczba koni Vyatka zaczęła „dochodzić do wspólnego mianownika”. W porównaniu z początkiem działalności szkółek hodowlanych (a wcześniej stwierdzono tylko 12 sztuk) liczebność ras znacznie wzrosła i wyniosła łącznie 1100 sztuk.
W rzeczywistości to wystarczy, aby rasa nie wyginęła, ale nie wystarczy do pełnego rozwoju populacji.
Drugi kryzys
W związku z przebiegiem KPZR w sprawie mechanizacji rolnictwa, który rozpoczął się pod koniec lat 50. - na początku lat 60., zmniejszenie liczebności dotknęło nie tylko rasę Vyatka. Konie jako relikt przeszłości zaczęto zabierać do zakładów mięsnych na całym świecie. Zamknięto państwowe żłobki zarodowe, wstrzymano prace hodowlane. Ta polityka władz bardzo mocno uderzyła w Wiatkę, ponieważ wiele koni hodowlanych sprzedano na mięso, a stadniny, w których hodowano konie, zamknięto. Żałosne resztki rasy miały zostać ulepszone przy pomocy rosyjskich ciężkich ciężarówek, Orłowców i rosyjskich kłusaków. W rezultacie wszystkie wysiłki specjalistów, aby zachować i poprawić rasę, zostały zredukowane do zera.
W połowie lat 70. władze zdały sobie sprawę, że takie wydarzenia znacznie uszczupliły pulę genową ras aborygeńskich w ZSRR. W wyniku kilku ekspedycji mających na celu zbadanie zwierząt gospodarskich, przeprowadzonych na początku lat 80., odkryto gniazda lęgowe koni Vyatka w kilku oddzielnych gospodarstwach. Ale propozycja przywrócenia rasy na podstawie tych rodzin ponownie nie znalazła zrozumienia w ministerstwach. Na szczęście hodowcy koni z Udmurtii zainteresowali się zachowaniem i przywróceniem rasy.
W republice zorganizowano 6 gospodarstw hodowlanych do hodowli konia Vyatka. Od lat 90. na hipodromie w Iżewsku odbywają się testy i wystawy Wiatoka. Opracowano program rozwoju i ochrony rasy. Rasa jest zarejestrowana w VNIIK i prowadzone są z nią systematyczne prace hodowlane. Dziś koń Vyatka nie jest już zagrożony.
Opis
Nawet z niezewnętrznego zdjęcia konia Vyatka widać, że rasa ma wyraźny typ uprzęży z niskim kłębem i rozciągniętym ciałem. Mają mocne kości, gęste, mocne mięśnie.
Istnieją dwa rodzaje Vyatki: Udmurt i Kirow, z pewnymi różnicami między nimi. W wyniku selekcji różnice zaczynają się wygładzać i już dziś trzeba przyjrzeć się konkretnemu koniowi.
Zwykle Vyatka ma średniej wielkości głowę. Typ udmurcki ma dokładniejszą głowę, ale kirowowie mają lepszą budowę ciała i kończyn. Ale w wyniku pracy w Kirov Vyatki, wyhodowanej w firmie rolniczej Gordino, głowy stały się bardziej wyrafinowane, nie tak szorstkie jak wcześniej. Z tego powodu współczesny standard opisu głowy konia Vyatka wskazuje, że powinna ona mieć szerokie czoło i prosty profil. Czasami profil może być lekko wklęsły, przez co Vyatka wygląda jak koń arabizowany.
Szyja krótka, mocna. Niska moc wyjściowa. Ogiery często mają dobrze zaznaczony grzebień.
Zaśmiecony grzebień oznacza otyłość, na którą koń Vyatka jest podatny, jak każda rodzima rasa.
Kłąb słabo wyrażony, typ pociągowy. Poziom górnej linii. Plecy są długie, szerokie. Schab jest długi, szczególnie u klaczy. Klatka piersiowa jest głęboka i szeroka. Zad zaokrąglony lekko opadający.
Kończyny są krótkie. Tylne nogi mają skłonność do szabli, co jest wadą. Kopyta są małe, z bardzo mocnym rogiem. Skóra Vyatki jest gruba, z gęstymi włosami powłokowymi.
Wcześniej wysokość w kłębie koni rasy Vyatka wynosiła 135-140 cm. Dziś średnia wysokość Vyatki wynosi 150 cm. Uważa się, że wzrost wzrostu nastąpił w wyniku krzyżowania z większymi rasami. Ale w latach 90. Vyatka również nie różniła się poważnymi rozmiarami i miała około 140-145 cm. Dziś często spotykane są okazy o wysokości 160 cm. Najprawdopodobniej więc na wzrost przyrostu wpłynęła poprawa diety matek i źrebiąt.
Z tego powodu jest prawdopodobne, że jakaś duża wymarła rasa koni rzeczywiście brała udział w tworzeniu konia Vyatka.
Garnitury
Wcześniej konia Vyatka można było znaleźć w prawie każdym kolorze. Obecnie w rasie uprawia się tylko kolor savras. Savrasity przejawia się na prawie każdym głównym kolorze, a Vyatka może być savrami gniazdowymi, bulano-savrami, czerwonymi-savrami lub wronami. Kombinezony Bulano-savrasai i crow-savrasai (mysz) są dziś uważane za najbardziej pożądane. Główne kolory są również obecne w populacji, ale podczas oceniania ich wyniki są obniżane.
Rodzi się sporo czerwonych osobników, ale czerwone i brązowe (czerwone savry) Vyatok są wybierane z hodowli.
Znaki savras garnitur
Niewtajemniczonym dość trudno jest zrozumieć, jaka jest różnica między jednym kolorem a drugim. Ale głównym znakiem konia Savras jest pasek na grzbiecie i zebroid na nogach.
Na zdjęciu konia myszy rasy Vyatka wyraźnie widoczny jest pas wzdłuż grzbietu i paski zebroida nad stawem nadgarstka.
Czasami lekkiego konia można pomylić z bulanem, ale zwykle w tym przypadku głowa oddaje garnitur: mysz ma dużo czerni na głowie. I ja zatokę z savras-bay jasnym kolorem.
Pas - pasek biegnący wzdłuż grzbietu konia. Różni się od strefowego zaciemnienia wyraźnie określonymi granicami.
Poza tymi obowiązkowymi cechami, koń sauryjski może mieć również „szron” na grzywie i ogonie: jaśniejsza sierść. Czasami jest tak dużo tych blond włosów, że grzywa wydaje się brudnobiała.
znaki
W rasie Vyatka białe znaczenia prowadzą do uboju z stada hodowlanego lub obniżenia stopnia przy klasyfikacji. Dlatego Vyatka nie może mieć dużych znaków. Mała gwiazdka lub mały biały znak na spodzie nogi jest możliwy, ale nie jest pożądany.
Mile widziane wyraźne paski zebroida na nogach i "skrzydła" na ramionach, jak na zdjęciu poniżej.
Cechy postaci
Będąc rasą rodzimą, Vyatka była hodowana nie jako zwierzę produkcyjne na mięso i mleko, ale jako siła pociągowa w gospodarce. Dlatego natura koni rasy Vyatka jest bardziej miękka i mniej uparta niż znaczna część innych oryginalnych przedstawicieli świata koni. Chociaż, jak wszędzie, zdarzają się też złe okazy. Lub tych, którzy nie mają nic przeciwko testowaniu człowieka na siłę.
Z drugiej strony w Udmurtii wiele CSC używa Vyatoka do nauczania dzieci. Podobnie jak konie dziecięce w dziatce, poważnym minusem jest zwiększony wzrost. Koń od 155 cm w kłębie nie nadaje się do nauczania dzieci.
Vyatki skaczą dobrze dla swojej budowy, mogą przejść zawody w ujeżdżeniu dla dzieci. Dzięki bardzo stabilnej psychice można je wykorzystać podczas wakacyjnej jazdy na łyżwach.
Recenzje
Wniosek
Koń Vyatka świetnie wykonuje prace domowe na osobistym gospodarstwie rolnym. Jego zalety to nie tylko wytrzymałość i ekonomia konserwacji, ale także możliwość szybkiego dobrania odpowiedniej uprzęży. O wiele łatwiej jest znaleźć obrożę i uprząż na Vyatce niż na dużej ciężkiej ciężarówce.
