Rasa koni arabskich
Zadowolony
Rasa koni arabskich jest jedną z najstarszych na świecie. Jednocześnie nie wiadomo na pewno, skąd na Półwyspie Arabskim pochodzą konie o tak oryginalnym wyglądzie. Jeśli nie traktujesz poważnie legendy o południowym wietrze zgęstniały na rozkaz Allaha, z którego powstał koń arabski.
Albo legenda o wojowniku, który uciekał przed pościgiem na źrebiąt klaczy. Co więcej, klacz była już tak gotowa do wyźrebienia, że źrebiła się na jednym z postojów. Ale wojownik nie mógł czekać i pogalopował, zostawiając nowonarodzoną klaczkę. A na następnym postoju klaczka dogoniła matkę. Wojownik podniósł klaczkę i wracając do domu, dał ją do wychowania starej kobiecie. Z tej klaczki wyrósł przodek wszystkich koni arabskich świata.
Wersja magiczna z wiatrem jest dobra dla średniowiecza, kiedy ludzie wierzyli w takie cuda. A legenda o superszybkim nowonarodzonym źrebaku jest pełna absurdów. Ale to brzmi romantycznie.
Niemniej jednak kroniki starożytności, wymieniające trofea zdobyte podczas wojny w Arabii, nigdzie nie wspominają o koniach. W tamtych czasach koń był bardzo cennym zwierzęciem i na pewno znalazłby się na liście trofeów. Ale liczba schwytanych wielbłądów jest wskazana, ale ani słowa o koniach. Z dużym prawdopodobieństwem na początku naszej ery na Półwyspie Arabskim w ogóle nie było koni. Ponieważ nie było samych plemion arabskich. Pierwsze wzmianki o koniach arabskich pojawiają się dopiero w IV wieku naszej ery.
Historia rasy
Na pustyni nie da się prowadzić osiadłego trybu życia. Tylko koczowniczy jest tam możliwy. Ale z powodu niedostatku zasobów wszystkie ludy koczownicze w mniejszym lub większym stopniu handlują rabunkami. Rasa koni pełnej krwi arabskiej powstała jako koń bojowy beduińskiego wojownika, zdolny do długich biegów z dużym obciążeniem i w ekstremalnych warunkach.
Uważa się, że proces formowania się skał miał miejsce od IV do VII wieku naszej ery. W rzeczywistości rasa powstała wcześniej niż w VII wieku. To Europejczycy poznali te konie, gdy na Półwyspie Iberyjskim ustanowiła się potęga arabskiego kalifatu.
Konie arabskie były bardzo cenne i nawet w późniejszym czasie niezwykle trudno było je zdobyć. Plemiona arabskie wywodziły swoje konie z linii matczynych, wierząc, że wszystkie ich konie pochodzą od pięciu klaczy proroka Mahometa.
Beduini byli przekonani, że dobra klacz da dobre źrebię z ogiera jakiejkolwiek jakości, a zła klacz nie da dobrego źrebaka nawet z najlepszego ogiera. Stąd rodowód ich koni, prowadzony tylko przez matki.
Ponieważ głównymi cechami cenionymi w koniu przez koczownicze plemiona arabskie były wytrzymałość i szybkość, wiedza zdobyta empirycznie została potwierdzona. Rzeczywiście, klacze o dużej zdolności użytkowej dają te same źrebięta. U klaczy o niskiej zdolności do pracy źrebięta rodzą się jeszcze gorsze od matek.
W związku z tym klacze były wysoko cenione w Arabii, podczas gdy ogiery trzymano tylko w stajniach bardzo bogatych ludzi. Trzymali ogiery „w czarnym ciele”, dając im dokładnie tyle pożywienia, ile potrzeba, aby koń nie spadł z głodu.
Europejczycy, którzy zapoznali się z rasą arabską we wczesnym średniowieczu, wysoko cenili jakość poganiania swoich ówczesnych wrogów. Konie arabskie Trophy zaczęły być wykorzystywane do ulepszania lokalnych ras europejskich. Prawie wszystkie współczesne konie europejskie mają krew koni arabskich.
Po upadku kalifatu i osłabieniu Imperium Osmańskiego ekspedycje zaczęły wyposażać wyprawy na Wschód w poszukiwanie i kupowanie koni arabskich. Ale nie można było kupić klaczy. W Europie mogli dostać tylko jako trofeum lub prezent dla osoby królewskiej.
Nawet z zakupem ogierów Europejczycy mieli poważne trudności. Wykorzystując ignorancję „dzikich”, Arabowie pod przykrywką wysokiej klasy koni sprzedawali ubite. Najczęściej do Europy przybywały wdzięczne, piękne, ale najmniej odporne konie z plemienia Siglavi. To oni ukształtowali znany Europejczykom wizerunek konia pełnej krwi arabskiej o wklęsłym profilu. Sami Arabowie woleli konie o prostym profilu, ponieważ w tym przypadku kanał powietrzny niczego nie blokuje.
Dziś jeżdżą po pustyni jeepami, a nie końmi. Turyści wolą zwykły rodzaj siglavy.
Arabowie rosyjscy
Pasja do koni arabskich, jako koni doskonalących lokalne rasy, również nie ominęła Imperium Rosyjskiego. Pierwsze konie tej rasy pojawiły się w stajniach Iwana Groźnego. Uważa się, że wpłynęli nawet na tak pozornie całkowicie aborygeńskie rasy, jak Karachai, Karabach i Kabardian. Chociaż co arabskie konie pustynne powinny robić w górach??
Konie arabskie stały się przodkami ras Oryol Trotter, Oryol Riding, Rostopchinskaya i Streltsy. Wyhoduj je i wyczyść. W czasach sowieckich arabscy producenci byli kupowani z różnych populacji. A czasami szefom państw prezentowano wysokiej jakości ogiery. Jednym z tych podarowanych ogierów był słynny Asuan. Prezent został wykonany przez prezydenta Egiptu Nasera.
ZSRR handlował końmi arabskimi z całym światem. Pesnyar został sprzedany za 1 milion. dolarów. Menes kupił za ponad 1,5 miliona. Lalka. Łożysko zostało zakupione za 2 miliony. 350 tysięcy. Lalka. Wszystkie te konie zostały sprzedane w USA. A konia arabskiego Brzoskwinia sprzedano do Francji - konia, którego nawet zdjęcie można znaleźć tylko gdzieś w prywatnej kolekcji. Jednocześnie Peach uważana jest za najlepszego producenta koni biegowych. Jego potomkiem jest słynny Nobby, wielokrotny zwycięzca biegów na 160 km.
Opis
W rasie arabskiej występuje pięć typów:
- siglawi;
- koheilan;
- hadban;
- obian;
- maanegi.
Według legendy takie przezwiska nosiły klacze proroka Mahometa, które stały się protoplastami tych plemion w rasie arabskiej. Cechy pracy koni arabskich różnych plemion bardzo się od siebie różnią.
Siglavy
Najbardziej elegancki i najbardziej „bezwartościowy” pod względem praktycznego zastosowania typ mieszańcowy. Wyróżnia się wyrazistym wyglądem konia arabskiego z przesadną wklęsłością profilu. Szyja jest długa, wysklepiona, z długim wygięciem w miejscu połączenia głowy z szyją. Konie są bardzo suche, ale delikatna budowa. Klatka piersiowa płaska, raczej wąska. biedne kości.
Za granicą w większości hodowany jest ten typ, używając go tylko do pokazów. Przesada typu siglavy osiągnęła punkt, w którym weterynarze zaczęli już alarmować, a praktycy jazdy konnej zauważyli całkowitą niezdolność takich koni do przenoszenia ciężarów. Wystarczy spojrzeć na zdjęcie „ekstremalnego” konia rasy arabskiej, by zbyt wąska kufa z wyrafinowanymi szczękami i przesadnie wklęsłym profilem rzuciła się w oczy.
Jedyny zakres koni arabskich o podobnym wyglądzie to pokaz. Jak każde inne zwierzę pokazowe, takie siglavi są bardzo drogie. Zwykła cena za nie to ponad 1 milion. Lalka. Dlatego hodowcy koni arabskich na pokaz nie zgadzają się z lekarzami weterynarii i twierdzą, że u koni arabskich z ich hodowli nie ma problemów z oddychaniem. Ogólnie rzecz biorąc, przedstawiciele rasy arabskiej na pokaz cierpią na to samo, co ozdobne rasy psów i kotów: chęć wyolbrzymiania charakterystycznych cech, nawet ze szkodą dla samego zwierzęcia.
Jeśli porównasz zdjęcie wysokiej klasy konia czystej krwi arabskiej o niestandardowym kierunku ze zdjęciem powyżej, to porównanie nie będzie na korzyść pokazu arabskiego.
Niemniej jednak w jednym z najbogatszych krajów arabskich odbywają się wystawy właśnie takich show-Arabów. Pokaz „ekstremalnych” koni arabskich na wideo z Dubaju.
Aby oczy i pysk koni arabskich były bardziej wyraziste i lśniące podczas pokazu, smarujemy olejem chrapanie i skórę wokół oczu.
Uważa się, że u jasnoszarego konia arabskiego skóra na chrapaniu i wokół oczu jest zawsze czarna. Olej pomaga „pokazać” tę cechę.
Coheilan
Konie o harmonijnej silnej budowie. Głowa jest mała z szerokim czołem. Szyja jest krótsza niż u siglavi. Skrzynia jest okrągła. Stosunkowo ekonomiczny w utrzymaniu, dobrze utrzymuj ciało.
Posłuszny
W wersji rosyjskiej są one zwykle określane jako koheilan-siglavi. Coś pomiędzy tymi dwoma. Łączy wyrafinowaną orientalną rasę Siglavy z kościstością, siłą i wytrzymałością Coheilana. Najbardziej udany dla tych, którzy potrzebują pięknego konia, który wytrzyma obciążenia.
W hodowli typ jest brany pod uwagę tylko przy doborze par, dlatego u Terskiego najczęściej występuje koheilan-siglavy.
Hadban
Najbardziej szorstki typ o profilu często haczykowatym, sugerującym wpływ Barbary. Chodzi o konia czystej krwi arabskiej. Konie Hadban są największe ze wszystkich. I chociaż nie wyglądają jak Arabowie, mają dobrą dźwignię i doskonałą zdolność skakania.
Maanegi
Typ najbardziej przypominający rasę achał-tekiński. Konie o długich liniach, z długimi nogami i wąską, płytką klatką piersiową. Są to typowe konie wyścigowe długich linii.
Wzrost Arabów wynosił wcześniej od 135 do 140 cm. Dziś dzięki dobrej paszy i selekcji konie „dorosły”. Ogiery często osiągają 160 cm. Klacze są nieco niższe, średnio 155 cm.
Garnitury
Najpopularniejszym w rasie jest kolor szary, wysoko ceniony przez arabskich Beduinów. Są kolory zatokowe i czerwone. Czarny kolor występuje w rasie, ale nieco rzadziej niż inne, ponieważ Beduini kiedyś wierzyli, że czarny koń przynosi z hodowli nieszczęścia i ubite osobniki tym kolorem. Ale nie wzięli pod uwagę, że konieczne jest wybicie tych czarnych koni, które później siwieją do całkowicie białego koloru.
Mlecznobiałe Araby są w rzeczywistości jasnoszare, ale osiągnęły ostatni etap siwienia. Czarna skóra pachwiny i chrapanie potwierdzają, że te konie mają genetycznie ciemne kolory.
Mutacje genu determinującego dominujący biały kolor występują spontanicznie i u każdej rasy. Z tego powodu wśród Beduinów powstało smarowanie chrapania i oczu siwych koni olejem, aby pokazać, że koń jest szary, a nie biały. Prawdziwe białe konie nie przetrwałyby w palącym arabskim słońcu. Z tego samego powodu w rasie arabskiej nie ma garniturów, z wyjątkiem czterech głównych: szarego, gniadego, czerwonego i czarnego.
Podanie
W dyscyplinach klasycznych konie arabskie bezpowrotnie przegrały czempionat na rzecz europejskich ras sportowych. Dziś Arabów używa się tylko w wyścigach i wyścigach. A jeśli w wyścigach Arab jest gorszy od pełnej krwi, to w biegach na poważnym poziomie nie ma sobie równych.
Recenzje
Wniosek
Dziś można spotkać się z opinią, że rasa arabska zdegenerowała się i nie może już służyć jako polepszacz dla innych ras, ale zawodowi hodowcy koni kategorycznie nie zgadzają się z tą tezą. Nie wiadomo jak na samym Półwyspie Arabskim, ale na całym świecie nadal doskonalą rasy półkrwi z końmi arabskimi. Aby wygrywać wyścigi, potrzebujesz przynajmniej mieszanki arabskiej. A do biegów na światowym poziomie nadają się tylko konie arabskie, a nawet w tym przypadku nie pierwsze. Ale do osobistego utrzymania takiego konia w domu potrzebne jest doświadczenie w obsłudze koni.
