Żółtawy maślanka (bagno, suillus flavidus): zdjęcie i opis, cechy
Zadowolony
| Nazwa: | Danie masło żółtawe |
| Nazwa łacińska: | Maślak łososiowy |
| Typ: | Warunkowo jadalne |
| Synonimy: | Borowik łososiowy |
| Dane techniczne: |
|
Wśród wielu odmian oleju Suillus flavidus, znany również jako olejarz bagienny lub żółtawy maślany, jest niezasłużenie pozbawiony uwagi. Chociaż nie cieszy się popularnością pokrewnych mu gatunków, walory kulinarne Suillus flavidus są w stanie zrównać go z najsmaczniejszymi przedstawicielami królestwa grzybów.
Jak wygląda pieczarka bagienna
Ten bagienny rodowity należy do grzybów rurkowych z rodziny Maslenkovye. Pomimo tego, że nie są uważane za grzyby „szlachetne”, którymi nie wstydzą się pochwalić doświadczonym grzybiarzom, motyle bagienne wciąż zasługują na uznanie. Na poniższym zdjęciu możesz ocenić tych przedstawicieli rodzaju Suillus.
Opis czapki
Kapelusz olejarza bagiennego jest stosunkowo mały jak na osobniki tego rodzaju: jego wielkość waha się od 4 do 8 cm, w zależności od wieku. Jednocześnie nie różni się grubością i podobnie jak inni przedstawiciele rodzaju Suillus pokryta jest charakterystycznymi oleistymi wydzielinami.
Kształt kapelusza grzyba bagiennego również zmienia się zgodnie z etapami rozwoju organizmu. U młodych osobników jest półkulisty, ale w miarę wzrostu spłaszcza się, w górnej części nabiera niewielkiego guzka i lekko rozciąga się bliżej łodygi.
Kołpak olejarki bagiennej widoczny na zdjęciu ma dyskretny kolor, w którym dominują odcienie żółtawe. Za tę cechę gatunek otrzymał jedną ze swoich nazw - żółtawą olejarkę. Jednak paleta kolorów kapelusza nie ogranicza się do żółtego. Często zdarzają się okazy, których żółtawy kolor łączy się z beżowymi, szarawymi lub jasnozielonymi odcieniami.
Rurkowa warstwa nasadki olejarki bagiennej jest dość delikatna. Jego charakterystyczną cechą są raczej małe pory, których kolor waha się od cytryny i tak samo żółtawy do ochry.
Gęsty miąższ żółtawej olejarki nie ma wyraźnego zapachu i nie wydziela mlecznego soku. Sekcja przedstawiciela bagiennego rodziny Maslenkovye ma bladoróżowy kolor.
Opis nogi
Łodyga Suillus flavidus jest dość mocna i ma cylindryczny, lekko zakrzywiony kształt. Jego grubość wynosi 0,3 - 0,5 cm, a długość może osiągnąć 6 - 7 cm. Charakterystyczną cechą łodygi tego grzyba, jak widać na zdjęciu, jest obecność półprzezroczystego galaretowatego pierścienia o białych lub brudnożółtych kolorach, który tworzy się na młodych motylach bagiennych, gdy czapka jest odłączona od łodygi podczas wzrostu. Sama łodyga ma żółtawy kolor, który pod pierścieniem zmienia się w żółto-brązowy odcień.
Inne cechy olejarki bagiennej to eliptyczny kształt zarodników i kawowo-żółty kolor proszku zarodnikowego
Czy olejarka bagienna jest jadalna, czy nie?
Mimo niepozornego wyglądu żółtawe motyle to grzyby jadalne. Są jadalne w niemal każdej postaci. Te grzyby bagienne można jeść na surowo lub w marynacie i świetnie nadają się do smażenia i suszenia. Dzięki soczystemu miąższowi, który ma przyjemny smak, grzyby te są w stanie nadać nowości wielu znajomym potrawom: od sałatek i galaretek po zupy i ciasta.
Gdzie i jak rośnie olejarka bagienna
Jak można się domyślić z nazwy, olejarka bagienna rośnie głównie w miejscach podmokłych, pojedynczo lub w małych grupach. Suillus flavidus można spotkać w bagiennych lasach sosnowych, nadrzecznych terenach zalewowych czy rowach, gdzie chowa się wśród mchów, z powodzeniem wtapiając się w otoczenie. Za najlepszy czas na zbieranie żółtawego oleju uważa się okres od końca sierpnia do początku października. To prawda, że ta odmiana bagienna występuje dość rzadko, pomimo szerokiego obszaru dystrybucji. Obejmuje wiele europejskich krajów strefy klimatu umiarkowanego, takich jak Polska, Litwa, Francja, Rumunia i większość Rosji, w tym Syberię.
Ci, którzy mają jeszcze szczęście natknąć się na ten gatunek, powinni pamiętać o kilku prostych zasadach, które pozwolą zebrać najsmaczniejsze okazy bez szkody dla siebie i środowiska:
- Preferowane są młode grzyby bagienne, których kapelusz w obwodzie nie przekracza 5 cm. Starsi przedstawiciele rodzaju Suillus flavidus stają się twardzi i tracą delikatny smak.
- Nie zaleca się zbierania motyli bagiennych, jeśli pogoda jest sucha przez kilka dni z rzędu lub stale padają deszcze.
- Ponieważ motyle błotne mają tendencję do gromadzenia toksycznych substancji w dużych ilościach, nie powinny być zbierane w pobliżu obszarów przemysłowych, wzdłuż poboczy dróg lub wzdłuż brzegów zanieczyszczonych rzek.
- Podczas zbierania Suillus flavidus w żadnym wypadku nie należy ich wyciągać z gleby, aby nie uszkodzić grzybni. Lepiej jest przyciąć plon bagienny ostrym nożem tuż nad poziomem gruntu.
Oprócz tych zaleceń, dla własnego bezpieczeństwa należy unikać niejadalnych przedstawicieli królestwa grzybów, które wyglądają jak żółtawe masło.
Bliźniacy olejarza bagiennego i ich różnice
Żółtawa olejarka nie ma trujących odpowiedników i niewiele przypomina inne gatunki z rodziny olejarzy. Można go jednak pomylić z niejadalnym pieprzem Chalcíporus piperátus. Nazywany jest również olejarką do pieprzu, chociaż należy do innej rodziny. Ten czerwonobrązowy przedstawiciel Boletovów z błyszczącym, nieklejącym kapeluszem o średnicy do 7 cm rośnie głównie pod sosnami, rzadziej w lasach świerkowych. Jego rurkowata warstwa ma brązowy kolor, a cienka noga osiąga 10 cm wysokości. Miąższ Chalcíporus piperatus smakuje jak ostra papryka. I chociaż to fałszywe danie maślane nie jest trujące, goryczka nawet jednego pieprzowego pieprzu może zrujnować każdy przepis.
Zdalnie przypomina danie z masła bagiennego, jego syberyjski odpowiednik - Suillus sibirikus. Jest uważany za warunkowo jadalny, ponieważ gatunek ten można spożywać dopiero po obraniu i 20 minutach przetwarzania. Wypukły kapelusz przedstawiciela syberyjskiego jest pomalowany na żółto-brązowy lub tytoniowy oliwkowy i dorasta do 10 cm. Jej śliski, żółty miąższ nie zmienia koloru podczas krojenia. Łodyga grzyba, również żółtawa, osiąga wysokość 8 cm. Jest nieco grubszy od odmiany bagiennej, do 1 - 1,5 cm w obwodzie i pokryty czerwonymi plamami.
Wniosek
Choć danie z masła bagiennego jest dość niepozorne, zdecydowanie zasługuje na uwagę grzybiarzy. Jej przyjemny smak, gęsta konsystencja i wszechstronność zastosowania przypadną do gustu wielu koneserom darów lasu.
