Grzyb łuskowy (folio): jadalne lub nie, zdjęcia fałszywych i trujących gatunków

Pieczarka łuska - nie najpopularniejszy rodzaj grzybiarzy. Znaleziony wszędzie, bardzo jasny i zauważalny, ale nie wszyscy wiedzą o jego jadalności. Chociaż rodzaj Łuski obejmuje gatunki warunkowo jadalne i niejadalne, niektóre z nich są oceniane wyżej przez smakoszy niż grzyby. Aby odróżnić się w lesie i bez obaw spróbować niezwykłego grzyba, powinieneś przestudiować cechy rodziny.

Ogólny opis wagi

Łuska (Pholiota), foliot, agaric miodowy królewski, wierzba - różne nazwy tego samego rodzaju z rodziny saprofitów, pasożytujące na drzewach, ich korzeniach, pniakach. Ponadto różne gatunki preferują drewno żywe, suche, prawie rozłożone, a nawet spalone.

Rodzaj łusek ma ponad 100 odmian. Grzyby mogą bardzo różnić się wyglądem, smakiem, a nawet zapachem, ale mają podobne cechy, które są łatwo rozpoznawalne w każdym obszarze. Owocnik dowolnej łuski składa się z kapelusza i łodygi. Rozmiary wahają się od dużych (18 cm średnicy i ponad 15 cm wysokości) do bardzo małych okazów (do 3 cm). Płytki pod kapeluszem grzyba są cienkie, częste, jasnobeżowe lub brązowawe, z wiekiem stają się brązowe.

Welon otula najmłodsze okazy. Z wiekiem pęka, pozostawiając na łodydze zwisającą grzywkę, a czasem pierścień. Kapelusz okrągły, półkulisty u młodych pędów rozkłada się w płaski lub lekko zaokrąglony kształt, czasem dorastając do rozmiarów dłoni dorosłego.

Łodyga grzyba jest cylindryczna, włóknista lub pusta. Może być lekko zwężony lub poszerzony w kierunku nasady. W zależności od warunków wzrostu pozostaje krótki lub rozciąga się do prawie 20 cm.

Charakterystyczną cechą rodzaju jest obecność częstych, dobrze zaznaczonych łusek na kapeluszu i szypułce. Czasami wyraźnie się wyróżniają, u innych gatunków dobrze przylegają do powierzchni, ale zawsze różnią się kolorem od owocnika. U niektórych gatunków łuski stają się prawie niewidoczne na starych grzybach.

Czapki foliowe są prawie zawsze w odcieniach żółci. Wszyscy przedstawiciele rodzaju wyróżniają się obecnością odcienia ochry nawet w najbladszych okazach, co ostro odróżnia grzyby na tle ściółki leśnej i pni. Istnieją rodzaje płatków o jasnopomarańczowych, złotych, brązowych, jasnożółtych kolorach.

Miąższ kapelusza jest mięsisty, kremowy, biały lub żółtawy. Noga jest sztywna, włóknista lub pusta, dlatego nie służy do jedzenia. W okazach jadalnych miąższ na złamaniu nie zmienia koloru. Foliot nie ma wyraźnego zapachu grzybów. Różne rodzaje mają swoje specyficzne odcienie smaku lub są go całkowicie pozbawione. Zarodniki łusek brązowe, pomarańczowe lub żółte.

Rodzaje wag

Na terenie Rosji znajduje się około 30 rodzajów foliotów. Zbiór takich grzybów, ich kulinarne zastosowanie zyskuje na popularności dopiero w ostatnich latach. Nie wszyscy grzybiarze znają cechy wyróżniające różne gatunki. Przed spożyciem nietypowych grzybów warto przyjrzeć się płatkowi ze zdjęcia wraz z opisami.

• Płatek zwyczajny – najbardziej znany gatunek, zwany też wełnistym lub suchym. Średnica nasadki od 5 do 10 cm, kolor beżowy lub bladożółty z wystającymi łuskami w jasnych kolorach (do brązowych). Krawędzie otwartej czapki dla dorosłych są często „ozdobione” frędzlami ze skrawków powłoki powłokowej. Miąższ grzyba jest warunkowo jadalny, biały lub żółtawy, ma ostry smak i ostry zapach rzodkiewki.
  

• Płatek jest złocisty - największy ze wszystkich foliotów: kapelusz może urosnąć do 20 cm średnicy, noga ma do 25 cm wysokości. Ciało owocowe jest jasne, żółte, ze złotym lub pomarańczowym odcieniem. Łuski rzadkie, spłaszczone, jaskrawo czerwonawe lub brązowe. Miąższ nie ma zapachu, wyraźnego smaku, ale jest wysoko ceniony przez miłośników grzybów za przyjemną konsystencję marmolady po ugotowaniu.
  
  Rada! Złoty płatek jest jadalny, a doświadczeni grzybiarze nazywają go „królewskim grzybem miodowym” i zbierają go na równi z innymi cennymi gatunkami. Gotowanie grzybów należy rozpocząć od gotowania przez 30 minut.
• Ognisty płatek - niejadalna odmiana foliot. Grzyby tego gatunku są mniejsze (średnica do 7 cm.), a nasadki mają miedziany lub czerwony odcień, pogrubiający się w kierunku środka. Łuski są duże, wzorzyste, czasem podwinięte, jaśniejsze niż czapka i nogi. Miąższ gęsty, żółty, z przerwami brązowiejący, o nieprzyjemnym zapachu i cierpkim gorzkim smaku. Łuski ogniowe zaliczane są do niejadalnych gatunków grzybów ze względu na niskie walory kulinarne.
  

• Kleisty płatek jest mało znany jako grzyb jadalny ze względu na niską jakość miąższu i nieprzyjemną lepkość na powierzchni kapelusza. Łuski są sprasowane i ledwo zauważalne, znikają wraz z dojrzewaniem grzyba. Kapelusz jest średni (do 8 cm średnicy), łodyga cienka, zwężająca się ku górze, może rozciągać się do 10 cm. Miąższ kremowy jest jadalny, ma lekko grzybowy zapach.
  

• Płaskonabłonek śluzowy wyróżnia się jasnobrązową lub żółtą czapeczką pokrytą obfitym śluzem. Łuski są lekkie, wzdłuż krawędzi czapki znajdują się fragmenty błoniastej narzuty. W czasie upałów powierzchnia grzyba wysycha, a śluz pojawia się przy dużej wilgotności. Miąższ grzyba jest gęsty, żółty, o gorzkim smaku, nie ma wyraźnego zapachu.
  

• Niszczący płatek znajduje się na suchych, osłabionych topolach, jego druga nazwa to foliot topoli (topola). Żywotna aktywność grzybów aktywnie niszczy drewno rośliny żywicielskiej. Kapelusze dorastają do 20 cm, ich powierzchnia jest jasnobrązowa lub żółta, łuski są lekkie. Miąższ jest niejadalny, ale tylko pod względem smakowym, w płatkach nie ma substancji toksycznych ani trujących.
  

• Płatki jadalne (agaric miodowy nameko) to jedyny gatunek uprawny uprawiany na skalę przemysłową w Chinach, Japonii. Do udanej uprawy wymaga wilgotności powyżej 90%, dlatego rośnie w pomieszczeniach. Grzyby są małe, średnica kapelusza do 2 cm. Owocniki są koloru jasnobrązowego lub pomarańczowego, całkowicie pokryte galaretowatym śluzem. W smaku, a także z wyglądu przypominają grzyby.
  

• Płatki wyżynne to grzyb jadalny, który rośnie w sosnowych, mieszanych lasach, na polanach, wśród martwego drewna. Średnica dorosłego kapelusza prostaty wynosi około 8 cm, młode owocniki są półkuliste. Niezależnie od głównego koloru (żółty lub czerwony) czapka staje się zielonkawa w kierunku krawędzi. Powierzchnia jest gładka, łuski są częste, żółte, z czasem rdzewieją. Noga jest okrągła w przekroju, cienka (około 1 cm średnicy), pusta, gęsto łuszcząca się. Jasny kolor na nasadce zmienia się w rdzawy w kierunku podstawy. Miąższ jest bezwonny, z wyjątkiem okazów rosnących na sosnie. Takie grzyby nabierają specyficznego aromatu, ale pozostają jadalne.
  

• Żółto-zielonkawy płatek ma drugie imię - gumonośny i należy do gatunków warunkowo jadalnych. Najczęściej rośnie na pniach lub powalonych pniach twardego drewna, czasami spotykany na otwartych polanach z rzadką trawą. Kapelusz młodego grzyba ma kształt dzwonu, dorosłego jest wyprostowany, lekko wypukły, o średnicy około 5 cm. Talerze pod czapką mają kolor cytrynowozielony, kolor korpusu grzyba jest jasnożółty lub kremowozielony, miąższ cienki, jadalny, bezwonny.
  

• Łuska olcha (ćma) bardziej przypomina grzyby niż krewnych, ponieważ łuski na niej są słabo rozróżnialne. Podobieństwo jest niebezpieczne ze względu na obecność toksyn w składzie. To jedyny z płatków, którego stosowanie stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia. Jak widać na zdjęciu trujący płatek ma cytrynowy odcień całego owocnika, widoczne są resztki pierścienia z narzuty na nodze, kapelusz nie rośnie więcej niż 6 cm średnicy. Grzyb woli osiedlać się na drewnie olchowym lub brzozowym, ale może pojawiać się na wielu różnych rodzajach drewna liściastego. Na drzewach iglastych ćma nie rośnie.
  

• Wystająca-łuskowata - rodzaj łuskowatej, która nie jest niebezpieczna w pomyleniu z grzybami miodowymi. Oba grzyby są jadalne i podobne w przygotowaniu. Młode kapelusze są zaokrąglone, dorosłe płaskie lub wypukłe, często o średnicy powyżej 15 cm. W dotyku grzyby są suche, lekkie. Kolor - od słomkowego do czerwonego lub brązowego. Łuski są częste, wyraźnie wyrażone, długie, zakrzywione w kierunku krawędzi kapelusza.
  
  Ważny! Płatek łuszczący się, według zdjęcia i opisu podobny do ognistego, uznawany za niejadalny, różni się od niego słabym rzadkim aromatem i lekkim pikantnym posmakiem. W miazdze nie ma odpychającego zapachu.

• Płatki żużlowe (węglowe) są zawsze sproszkowane sadzą i popiołem, ponieważ grzyb rośnie na miejscach dawnych pożarów lub pożarów lasów. Czapka jest lepka, dzięki czemu szybko nabiera brudnobrązowego odcienia. Łuski na niskiej nodze są czerwonawe. Miąższ jest żółty, szorstki, bez smaku, bez zapachu, dlatego nie ma wartości do celów kulinarnych.
  

Kiedy, gdzie i jak rosną łuski

Grzyby z rodzaju Łuski dobrze rosną i rozwijają się na żywych lub spróchniałych pniach twardego drewna, na drzewach iglastych, w lasach, parkach, na oddzielnych drzewach. Rzadziej spotykane są okazy znajdujące się na dnie lasu lub otwartej glebie.

Obszar dystrybucji płatka to umiarkowane szerokości geograficzne o dużej wilgotności. Grzyby są powszechne w Ameryce Północnej, Australii, Europie, Chinach, Japonii, Rosji. Szczególnie często można znaleźć płatki w martwych lasach. Większość gatunków do wzrostu wymaga głębokiego cienia.

Jak zbierać

Nie ma fałszywych płatków niebezpiecznych dla zdrowia, które można by z nimi pomylić podczas zbioru. Charakterystyczna szorstkość, łatwo spotykana u większości gatunków, zawsze odróżnia grzyby od trujących „naśladowców”. Kolejną cechą wyróżniającą płatek są jasne kolory z domieszką ochry.

Grzyby zbiera się według ogólnych zasad: ostrożnie kroimy nożem, pozostawiając grzybnię na miejscu. Po kilku tygodniach w tym samym miejscu możesz ponownie zbierać płatki. Najczęściej grzyby pojawiają się w środku lata, czasem pierwsze rodziny liściowe odnajdujemy w maju. Zbiór trwa do późnej jesieni, grzyby wytrzymują nawet niewielkie przymrozki.

Nieprzyjemny zapach lub gorzki smak ostrzega przed niejadalnością grzyba. Toksyczne gatunki płatków rozróżnia się po zerwaniu kapelusza lub łodygi. Miąższ w powietrzu zmienia kolor, stając się brązowym. Warunkowo jadalne gatunki mają dość ostry zapach i smak, nie ma w nich prawdziwej goryczy.

Skład chemiczny i wartość płatka

Miąższ foliot jest niskokaloryczny i zawiera wiele cennych substancji. Jego wartość odżywcza i skład chemiczny różnią się nieco w zależności od miejsca lub warunków uprawy. Tak więc łuski rosnące w zanieczyszczonych miejscach pochłaniają toksyny, stając się niezdatne do jedzenia.

Wartość odżywcza folionu na 100 g części jadalnej:

• całkowita kaloryczność - 22 kcal;
• białka - 2,2 g;
• tłuszcze - 1,2 g;
• węglowodany - 0,5 g;
• błonnik pokarmowy - 5,1 g.

Miąższ płatka zawiera znaczne ilości witamin i minerałów, które są cenne dla organizmu człowieka. W skład witamin wchodzą: kwasy B1, B2, E, nikotynowy i askorbinowy. Skład mineralny charakteryzuje się wysoką zawartością związków potasu, magnezu, fosforu, wapnia, sodu, żelaza.

Przydatne właściwości płatków

Miąższ grzybów po odpowiednim przetworzeniu może służyć jako źródło niemal wszystkich niezbędnych aminokwasów, a pod względem zawartości wapnia i fosforu płatek konkuruje z filetem rybnym.

Nawet śluz otaczający owocniki niektórych rodzajów grzybów wykazuje użyteczne właściwości. Złote płatki i wygląd hinto, ze względu na galaretowatą substancję, wykazują następujące właściwości:

• wzmocnić obronę immunologiczną organizmu;
• normalizować krążenie mózgowe;
• ton, łagodzi zmęczenie.

Ze względu na obecność potasu, magnezu, żelaza poprawia się ukrwienie, zwiększa się praca mięśnia sercowego, normalizuje się przechodzenie impulsów przez zakończenia nerwowe. Niska kaloryczność pozwala na stosowanie grzybów w diecie dla pacjentów z cukrzycą. Duża ilość błonnika w produkcie zapobiega zaparciom i korzystnie wpływa na pracę jelit.

Jakie szkody mogą powodować grzyby?

Tylko kilka z opisanych gatunków może zaszkodzić ludzkiemu organizmowi, inne są odrzucane ze względu na niski smak. Ale nawet jadalny płatek ma swoje ograniczenia w przyjmowaniu.

Bezwzględne przeciwwskazania i czynniki ryzyka:

1. Wiek dzieci, ciąża lub laktacja całkowicie wykluczają przyjmowanie płatków do środka.
2. Jednoczesne stosowanie z napojami alkoholowymi o dowolnej mocy powoduje silne zatrucie (zespół podobny do disulfiramu).
3. Z zapaleniem pęcherzyka żółciowego, zapaleniem trzustki, zapaleniem żołądka, przyjmowaniem płatków najczęściej wywołuje zaostrzenie.
4. Zabronione jest stosowanie do żywności przejrzałej, robaków lub grzybów zebranych w miejscach o wątpliwych warunkach środowiskowych (m.in. zanieczyszczenie gleby odpadami komunalnymi, bliskość cmentarzysk zwierząt, przemysł chemiczny).
5. Wszystkie jadalne płatki należy przed użyciem ugotować. Kwas mekonowy w surowych grzybach może powodować zaburzenia psychiczne.

Czasami występuje indywidualna nietolerancja lub reakcja alergiczna na jadalne rodzaje płatków.

Wykorzystanie płatków w medycynie ludowej

Obecność squarrozydyny nadaje folio wyjątkowych właściwości. Substancja wchodząc do organizmu człowieka zmniejsza krystalizację i odkładanie się kwasu moczowego. Działanie to łagodzi stan pacjentów z dną moczanową. Właściwości inhibitora o takim samym składzie są wykorzystywane przez oficjalną medycynę w tradycyjnym leczeniu choroby. Badana jest właściwość niektórych związków wchodzących w skład grzybów z rodzaju łuskowatych w celu powstrzymania rozprzestrzeniania się komórek rakowych.

Z jadalnych liści przygotowuje się wywary lub nalewki do leczenia takich chorób serca i łożyska naczyniowego:

• nadciśnienie tętnicze;
• flebeuryzm;
• zakrzepowe zapalenie żył;
• miażdżyca.

Kompozycje lecznicze na bazie płatków zwiększają poziom hemoglobiny, pomagają przy anemii, zaburzeniach w tarczycy. Środki na mole olchowe w medycynie ludowej stosowane są jako silny środek przeczyszczający i wymiotny.

Zastosowanie w gotowaniu

Na liście grzybów jadalnych i niejadalnych grzyby płatkowe zajmują miejsce warunkowo jadalnych, co oznacza ich kulinarne wykorzystanie po wstępnym gotowaniu (co najmniej ½ godziny). Ze względu na wartość odżywczą miąższ liściowy zaliczany jest do czwartej kategorii. Płatek ma przeciętny smak, ale można go przygotować według zwykłych przepisów na grzyby.

Kulinarne zastosowania folio:

1. Do zup zbiera się drugie dania, sosy, posypki do ciastek, kapelusze z dorosłych płatków lub młode, całe okrągłe grzyby.
2. Do solenia, marynat nadaje się cały owocnik, z wyjątkiem pustych nóg.
3. Jeśli miąższ jest gorzki, zaleca się namoczyć go przez noc, ugotować, a następnie marynować z przyprawami.

Świeże grzyby są gotowane, najpierw woda jest odsączana, a następnie konserwowana, smażona lub dodawana do zup. W przypadku płatków obowiązują wszelkie przepisy na grzyby miodowe. Po ugotowaniu miąższ nabiera pięknego brązowego koloru i prawie przezroczystej konsystencji gęstej marmolady.

Wniosek

Grzyb łuskowy zyskuje na popularności ze względu na jego powszechność i bezpretensjonalność w stosunku do warunków pogodowych. Spośród gatunków liściastych, które rosną w lasach liściastych, należy wyróżnić najbardziej nadające się do spożycia rodzaje płatków złocistych, pospolitych, gumowych. Umiarkowane spożycie tych grzybów w pożywieniu może znacznie usprawnić organizm, energetyzując go i dostarczając mu rzadkich, niezbędnych substancji.

Artykuły na ten temat "Grzyb łuskowy (folio): jadalne lub nie, zdjęcia fałszywych i trujących gatunków"

Jadalne parasole z grzybami: zdjęcia, rodzaje i użyteczne właściwości

Grzyby z białego mleka: jak odróżnić od fałszywych po zdjęciu i opisie, gatunkach trujących i niejadalnych

Jadalne parasole z grzybami: zdjęcia, rodzaje i użyteczne właściwości

Grzyby z białego mleka: jak odróżnić od fałszywych po zdjęciu i opisie, gatunkach trujących i niejadalnych