Cytydia wierzby (stereum): zdjęcie i opis
Zadowolony
| Nazwa: | cytydia wierzby |
| Nazwa łacińska: | Cytidia salicina |
| Typ: | Niejadalny |
| Synonimy: | Stereum salicinum, Terana salicina, Lomatia salicina, Lomatina salicina, Cytidia rutilans, Auricularia salicina, Corticium salicinum, Thelephora salicina |
| Dane techniczne: |
|
| Systematyka: |
|
Przedstawiciel rodziny Corticia wierzbowa cytidia (Stereum salicinum, Terana salicina, Lomatia salicina) jest grzybem zamieszkującym drzewa. Pasożytuje na gałęziach starych lub osłabionych drzew. Nie ma wartości odżywczych, grzyb jest niejadalny.
Gdzie rośnie Cytidia Willow?
Wieloletni mikroskopijny grzyb może istnieć tylko w symbiozie z drewnem wierzby, topoli i rzadziej innych gatunków drewna liściastego. Główna dystrybucja odbywa się na starych, osłabionych, zamierających gałęziach, rośnie również na nowym posuszu.
Cytydia wierzbowe są powszechne w klimacie ciepłym i umiarkowanym. Główne nagromadzenie znajduje się w lasach regionów centralnych, Syberii, Uralu. Na Terytorium Krasnodarskim występuje w regionach górskich i nadmorskich lasach Morza Czarnego, w ciepłym klimacie owocuje przez cały rok. W klimacie umiarkowanym młode owocniki pojawiają się wiosną, wzrost trwa do późnej jesieni. Przy wysokiej wilgotności powietrza w sezonie grzyb pokrywa znaczne obszary gałęzi i pnia, na których pasożytuje.
Zimą cytidia odpoczywają, stare grzyby nie umierają przez około 3-5 sezonów, nadal rozprzestrzeniają się wraz z młodymi okazami. Przy suchej pogodzie umierające owocniki tracą wilgoć, sztywnieją, znacznie wysychają, nabierają koloru drewna. Możesz je zobaczyć tylko po dokładnym zbadaniu sekcji oddziału.
Jak wygląda cytidia wierzby?
Willow Cytidia ma prostą makroskopową strukturę owocnika o następującej charakterystyce:
- kształt nieregularnego koła, długość poprzeczna 3-10 mm, występuje w postaci cienkiej gładkiej ciągłej folii pokrywającej powierzchnię drewna;
- kolor - jasnoczerwony lub bordowy z fioletowym odcieniem;
- przy niskiej wilgotności okazy wieloletnie mają skórzastą pomarszczoną powierzchnię, podczas długotrwałych deszczów - galaretowatą konsystencję o tłustej powierzchni. Grzyby suszone - twarde, rogowate, nie tracące koloru;
- lokalizacja - prostata, czasami z podniesionymi krawędziami, które można łatwo oddzielić od powierzchni.
Zaczynają rosnąć pojedynczo, ostatecznie tworzą małe grupy w różnych miejscach kory drzewa. Rosnące grupy są połączone w ciągłą linię, dochodząc do 10-15 cm.
Czy można jeść wierzbę cytidia?
W biologicznych podręcznikach wierzba cytidia należy do gatunków niejadalnych. Brak informacji o toksyczności. Jednak cienkie owocniki, które są początkowo sztywne po wyschnięciu i galaretowate podczas deszczu, raczej nie będą przedmiotem zainteresowania gastronomicznego.
Podobne gatunki
Wygląd, sposób rozwoju i miejsca wzrostu zbliżone do cytidia wierzby flebia promieniowa. Pasożyty na martwym drewnie liściastym, starym drewnie posuszowym.
Podobny gatunek wyróżnia się większym rozmiarem owocnika, tworzy szerokie lub długie konglomeraty. Kolor jest zbliżony do pomarańczowego, przy suchej pogodzie ciemnofioletowa plama zaczyna narastać od środkowej części i rozprzestrzeniać się na krawędzie. Po zamrożeniu może stać się całkowicie czarny lub bezbarwny. Okrągły kształt z ząbkowanymi krawędziami. Powierzchnia jest wyboista. Grzyby z jednoroczną fazą wegetacji, niejadalne.
Podanie
Owocniki są niejadalne, w żadnej formie nie są wykorzystywane do przetwarzania. W medycynie ludowej również nie znalazły zastosowania. W systemie ekologicznym, jak każdy gatunek biologiczny, grzyb pełni pewną funkcję. Z symbiozy z zamierającym drewnem otrzymuje niezbędne do rozwoju pierwiastki śladowe, z kolei hamuje proces gnicia i rozkładu martwego drewna.
Wniosek
Saprotrof wierzby Cytidia pasożytuje na suchych gałęziach drzew liściastych, głównie wierzby i topoli. Tworzy długie ciągłe konglomeraty w postaci czerwonego filmu. Grzyb jest niejadalny, brak informacji o toksycznych związkach w składzie chemicznym.
