Jak wygląda jadalna gołąbka: zdjęcie

Grzyby z rodziny Russula (Russulaceae) są reprezentowane przez ponad dwieście gatunków, z których 60 rośnie na terytorium Federacji Rosyjskiej. Większość z nich jest jadalna, ale istnieją odmiany, które zawierają toksyny i mogą powodować zatrucie. Nie ma wśród nich śmiertelnie trujących przedstawicieli, ale aby zbieranie grzybów nie zakończyło się niepowodzeniem, musisz nauczyć się je rozróżniać. Zdjęcia jadalnej gołąbki i szczegółowe opisy podane poniżej pomogą niedoświadczonemu grzybiarzowi nie popełnić błędu podczas zbierania.

Jak wygląda jadalna gołąbka

Russula - pieczarki, demonstrują bogactwo kolorów i odcieni koloru kapelusza, talerzy i nóg. Są one podobne w postaci owocników i cech rozwojowych na każdym etapie wzrostu:

• Młode osobniki mają kulisty lub dzwonkowaty kapelusz, który później staje się wyprostowany - płaski, z lekkim zagłębieniem pośrodku lub wypukłym. W starych przybiera kształt lejka, z gładką, prążkowaną lub prążkowaną krawędzią. Według koloru czapki jadalnej gołąbki mogą być żółte, różowe, czerwone, zielone, niebieskie, czarne.
  
• Talerze jadalnych przedstawicieli rodzaju mogą być cienkie i częste lub szerokie i rzadkie, wolne lub przyczepione do łodygi.
  
• Nogi grzybów jadalnych są najczęściej cylindryczne, proste, czasem maczugowe. W strukturze są gęste i wykonane lub puste. Podobnie jak płyty, mogą być białe lub barwione.
  
• Miąższ gatunków jadalnych jest gęsty, mocny lub kruchy, kruchy, często biały, z wiekiem może zmieniać barwę lub po złamaniu, pocięty. Smak waha się od słodkawego do gorzko-gorzkiego.
  

Gołąbki jadalne stanowią prawie połowę wszystkich grzybów rosnących w lasach.

Zdjęcie jadalnych grzybów russula:

Gdzie rosną jadalne russula

Siedliska gołąbka jadalnego różnią się w zależności od gatunku. Większość preferuje lasy mieszane, niektóre gatunki preferują tylko zagajniki z przewagą jednego gatunku – świerk, brzoza, buk lub obrzeża bagien. Każdy pojedynczy gatunek jadalnych przedstawicieli gatunku pozostaje w symbiozie z określonymi warunkami środowiskowymi, tworzy mikoryzę z określonym gatunkiem drzewa.

Rodzaje jadalnych grzybów russula

Wszystkie russula są podzielone na jadalne, warunkowo jadalne i niejadalne. Te pierwsze mają doskonały smak, można je spożywać po krótkotrwałym przetworzeniu, suszone, marynowane, solone. Te ostatnie mają gorzki, ostry smak i wymagają specjalnego przygotowania. Takie grzyby nie podlegają suszeniu. Inne są bardzo toksyczne i nie należy ich jeść. Poniżej znajdują się opisy i zdjęcia jadalnych grzybów russula.

Russula złota

Swoją nazwę zawdzięcza złotożółtemu kolorowi kapelusza. Udziec grzyba jadalnego jest biały, z żółtawym odcieniem, cylindryczny lub maczugowaty, nagi, długości 3-8 cm, grubości do 3 cm. Kapelusz o średnicy 5-12 cm. U młodego grzyba - półkulisty, wypukły, później wypukło-prostokątny lub płasko wklęsły, mięsisty, o krawędzi gładkiej lub lekko żebrowanej. Powierzchnia początkowo naga, śliska i błyszcząca, cynobrowoczerwona. Później - matowy, aksamitny, z czerwonymi plamkami na żółtym tle, pomarańczowy z zaokrąglonymi krawędziami. Płytki są częste, wolne przy łodydze, zaokrąglone na brzegach, kremowe lub żółte. Miąższ białawy, smaczny, bezwonny, w okresie dojrzałości bardzo kruchy, mocno się kruszy. Rośnie od czerwca do końca września. jadalny smaczny grzyb.

Russula niebieski

Masywny, mięsisty, jadalny grzyb. Kapelusz do 8 cm średnicy, w młodych owocnikach wypukły, w dojrzałych płaski z zagłębieniem pośrodku. Skórka niebieska, niebiesko-liliowa, ciemniejsza w środku - czarno-oliwkowa lub czarno-liliowa, łatwo oddzielająca się. Talerze są białe, rozgałęzione po brzegi. Noga 3-6 cm wysokości, biała, początkowo gęsta, później luźna, pusta. Miąższ mocny, biały, bezwonny, o dobrym smaku. Rośnie w rzadkich lasach świerkowych w sierpniu-wrześniu.

Russula niebiesko-żółta

Wbrew nazwie kolor tego jadalnego grzyba jest zróżnicowany. Kapelusz może być szaro-zielony, grafitowy, niebiesko-szary, fioletowy, niebieskawo-zielonkawy, żółtawy w środku i różowy na brzegu. Jego średnica sięga 5-16 cm. W deszczową pogodę powierzchnia czapki staje się lepka, błyszcząca. Talerze elastyczne, niełamliwe, częste, początkowo białe, później kremowo żółte. Noga cylindryczna, gęsta, porowata i delikatna u dojrzałego gołąbka, 5-12 cm wysokości, naga, pomarszczona, miejscami z lekkim fioletowym odcieniem. Miąższ elastyczny, soczysty, biały, orzechowy, bezwonny. Rośnie od czerwca do pierwszego śniegu w lasach iglastych i mieszanych. Jeden z najsmaczniejszych grzybów wśród jadalnych odmian tego rodzaju.

Russula bagno

Inna nazwa grzyba jadalnego to Float. Kapelusz młodej gorczycy bagiennej jest półstożkowy lub prostaty, z niewielkim wycięciem pośrodku i obniżonymi brzegami, osiąga średnicę 15 cm. Jej powierzchnia jest gładka, błyszcząca, lepka, jaskrawoczerwona, ciemna w środku. Talerze są luźne, rzadkie, szerokie, białe lub żółtawe. Noga jest długa, do 12 cm, gruba, zrobiona lub pusta, biała lub różowawa. Miąższ jest delikatny, kruchy, kruchy, biały. Gołąbka bagienna rośnie w wilgotnych lasach sosnowo-brzozowych, w jagodach, na obrzeżach bagien, wśród mchów. Preferuje gleby torfowe. Czas formowania się owocników - lipiec-wrzesień.

Russula zielony

Ma lepki, cienki, wypukło-prostokątny kapelusz z prążkowanym brzegiem, do 14 cm średnicy. U młodego grzyba może być białawy, bladozielony, w miarę wzrostu nabiera trawiastego zielonego lub żółtobrązowego koloru. Skóra jest śluzowata, kleista, błyszcząca przy suchej pogodzie. Blaszki są początkowo białe, później żółtawe, częste, cienkie, zaokrąglone na krawędzi kapelusza. Noga do 8 wysokości, cylindryczna, najpierw gęsta, później porowata. Posiada białą, gładką, błyszczącą powierzchnię i charakterystyczne rdzawe plamy u podstawy. Miąższ gęsty, biały, lekko palący. Gotowanie uwalnia grzyby od spalenia. Rośnie obficie w lasach brzozowych, owocuje w czerwcu-październiku.

Russula zielonkawa lub łuszcząca się

Jedna z najsmaczniejszych odmian jadalnej russula. Ma zielonkawy lub szarozielony, cętkowany, spłaszczony, wgłębiony kapelusz z grubymi falistymi żebrowanymi brzegami. Skóra jest sucha, szorstka, pęka na drobne łuski. Talerze są częste, białe lub żółtawe. Noga jest cylindryczna, do 12 cm wysokości, początkowo twarda, w miarę wzrostu staje się gąbczasta i krucha. Miąższ młodych grzybów jest bardzo gęsty i chrupiący, z wiekiem staje się miękki, bardzo się kruszy. Wygląda na biało, na kroju żółknie, ma słodkawy orzechowy smak i słaby aromat. Rośnie od czerwca do pierwszego śniegu w mieszanych lasach liściastych, często pod dębami i brzozami.

Russula zielonkawo-brązowa

Bardzo rzadki gatunek, zaproponowany do włączenia do Czerwonej Księgi w kilku regionach Federacji Rosyjskiej. Owocniki składają się z płaskiego, lekko zagłębionego w środku kapelusza z lekko żebrowanym brzegiem i gęstej, równej, białej środkowej łodygi o długości 3-6 cm. Skórka żółtozielona, ​​zielonkawobrązowa z ochrowym lub oliwkowym odcieniem w środku, sucha, matowa, gładka. Talerze są białe lub kremowe, cienkie, kruche, rozgałęzione. Miąższ gęsty, ale kruchy, biały, o przyjemnym smaku, bez zapachu. Rośnie od lipca do października w lisach iglasto-szerokolistnych, tworzy mikoryzę z brzozą, dębem, klonem.

Russula żółta

Grzyb jadalny jest łatwo rozpoznawalny po intensywnie żółtej czapce, czasem zielonkawej w środku. W młodych owocnikach jest półkulisty, później staje się płaski i lejkowaty z gładko zawiniętym brzegiem. Skórka błyszcząca, sucha lub lekko lepka, gładka, zdjęta do połowy czapki. Talerze są białe, żółtawe, szare z wiekiem lub uszkodzeniem. Noga biała, równa, gęsta, cylindryczna, u podstawy szarawa. Miąższ mocny, biały, ciemniejący na kroju, a podczas gotowania ma orzechowy, lekko pikantny smak i słodkawy aromat. Rośnie w wilgotnych lasach, na obrzeżach bagien, owocuje od połowy lipca do października.

Russula ochra lub cytryna

Najpopularniejsza odmiana russula, warunkowo jadalnego grzyba. Kolor kapelusza grzyba jest żółty lub żółto-ochrowy, rzadziej zielonkawo-żółty. Skóra gładka, wilgotna, oddzielona tylko wzdłuż krawędzi czapki. Płytki są rzadkie, cienkie, kruche, przylegające. Noga 4-7 cm wysokości, prosta lub lekko zakrzywiona, cylindryczna, biała, gładka lub lekko pomarszczona, naga. Miąższ kruchy, biały, pod skórką żółtawy, ciemniejący przy złamaniu, smak świeży lub gorzki, ostry na talerzach. Rośnie w maju-październiku w lasach liściastych, gajach dębowych i brzozowych.

Jedzenie lub jadalne Russula

Zdjęcie jedzenia russula:

Jeden z najpopularniejszych rodzajów jadalnej gołąbki wśród grzybiarzy. Ma płasko-wypukłą różowo-białą lub różowo-brązową czapkę w kropki o średnicy do 11 cm, o lekko lepkiej lub matowej powierzchni. Talerze są częste, białe lub kremowe, czasem z rdzawymi plamami. Noga jest krótka, do 4 cm długości, biała, z czasem ulega zabrudzeniu, podobnie jak talerze. Miąższ gęsty, biały o przyjemnym orzechowym smaku. Grzyby zbierane są od końca czerwca do października w lasach iglastych i iglasto-liściastych.

Russula jest piękna lub różowa

Czapka jest niewielka, średnica 5-10 cm, z gładkimi brzegami. Skórka jasnoróżowa lub ciemnoczerwona, blaknąca, delikatna w dotyku, aksamitna, lekko śluzowata po deszczu. Talerze są białe lub kremowe, przylegają do krótkiej prostej nogi, pomalowane na biało. Czasami z różowawym odcieniem. Miąższ gęsty, biały, gorzki, bez aromatu. Rośnie w sierpniu-wrześniu w lasach liściastych, często w korzeniach brzóz i buków, spotykana na glebach wapiennych lub piaszczystych.

Russula siwieje lub blednie

Swoją nazwę zawdzięcza właściwości miąższu, który po złamaniu lub z wiekiem staje się szary. Kapelusz jest mięsisty, do 12 cm średnicy, u młodych owocników półkulisty, u dojrzałych płasko wypukły lub zagłębiony. Malowany jest na kolory brązowo-czerwony, brązowo-pomarańczowy, żółto-brązowy, ma gładką, suchą, matową powierzchnię. Płytki są częste, szerokie, u młodych osobników białe, u starych brudnoszare. Noga jest zaokrąglona, ​​wykonana, do 10 cm wysokości, gładka. Czasami pomarszczony. Miąższ jest gęsty, w przejrzałych grzybach kruchy, o słodkawym smaku i słabym aromacie. Rośnie od czerwca do października w wilgotnych lasach sosnowych.

Russula Turecka

Grzyb jadalny o charakterystycznym liliowym lub fioletowo-brązowym kolorze kapelusza. Posiada błyszczącą, śluzową skórę, która po wysuszeniu staje się „filcowa”. Płytki są białe lub jasnożółte, częste, przylegające. Noga jest cylindryczna lub w kształcie maczugi, biała lub różowa, przy deszczowej pogodzie staje się żółtawa. Miąższ biały, kruchy, z liliowym odcieniem pod skórką, w dojrzałym grzybie żółty, słodkawy, z wyraźnym owocowym zapachem. Rośnie w lasach iglastych, owocniki pojawiają się w lipcu-październiku.

Russula cała (cudowna, bez skazy, brązowo-czerwona)

Kolor całej czapki russula może być czerwono-brązowy, oliwkowo-żółty, czekoladowy, różowo-czerwony. Talerze - częste, białe lub kremowe. Noga prosta, lekko zwężona, biała z różowawym nalotem. Początkowo ma gęstą strukturę, później staje się porowaty, a następnie pusty. Miąższ delikatny, biały, kruchy, słodkawy, lekko pikantny w dojrzałym grzybie. Rośnie od lipca do października w górskich lasach iglastych.

Russula zielono-czerwona lub dzieciak

Grzyb jadalny, ma mięsisty prostaty lub kulisty kapelusz o średnicy 5-20 cm, brzeg gładki lub lekko prążkowany, kolor purpurowo-czerwony lub czerwono-brązowy. Talerze są grube, przylegające, kremowe. Noga jest prosta, jednolita w środku, biała, może mieć różowawy lub żółtawy odcień. Miąższ jest biały, pod skórą żółtawy, nie ma jasnego smaku ani zapachu. Rośnie w mieszanych lasach liściastych z przewagą klonu i buka.

Russula migdałowa lub wawrzynowa

Posiada średniej wielkości kapelusz ze ściągaczem. Kolor grzyba jadalnego zmienia się z ochrowożółtego na początku do brązowo-miodowego w wieku dorosłym. Talerze są białe lub beżowe. Noga o regularnym kształcie, gładka, porowata, łamliwa, od góry pomalowana na jasne kolory, u podstawy brązowieje. Miąższ grzyba jadalnego jest biały, kruchy. Na skuwce nie ma jasnego smaku, na nodze jest cierpki i pikantny z migdałowym aromatem. Rośnie w liściastych lasach mieszanych, zagajnikach bukowych i dębowych, zbierana przez całe lato i jesień.

Wartość

Istnieje wiele nazw dla tego podgatunku: babka, pięść, grzybek, grzyb plakun, świnia, kapsułka jaja. Kapelusz ma do 5 cm wysokości, do 15 cm średnicy, kolor jasnobrązowy, ma kształt półkuli, podczas wzrostu staje się bardziej płaski i lekko wklęsły. Talerze w kolorze kremowym wydzielają klarowny żółtawy sok. Miąższ jest biały, kruchy, ma palący gorzki smak i nieprzyjemny zapach zjełczałego oleju. Noga jest prosta, długa, pusta, delikatna. Rośnie w wilgotnych, zacienionych miejscach, w lasach mieszanych z przewagą brzozy.

Przygotowywane są tylko kapelusze valuya, usuwające z nich gorzką skórę. Pyszne tylko w postaci solonej, marynowanej.

Ładowanie

W naturze występują trzy rodzaje podgruzdków – czarne, białe i czerniące. Są to warunkowo jadalne grzyby, które po wstępnym namoczeniu i gotowaniu trafiają tylko do solenia.

Ładowarka czarna

Pieczarka ma spłaszczoną, później lejkowatą czapkę z lekko lepką powierzchnią, szarawo oliwkowo-brązową ciemnobrązową barwę. Talerze są częste, szarawe, mają gorzki smak. Noga krótka, gruba, gładka, koloru czapki lub nieco jaśniejsza, ciemnieje przy dotyku. Miąższ kruchy, biały lub szary, słodko-ostry.

Biały ładowacz

W inny sposób nazywa się to również „suchym ładunkiem”. Biała czepek w kształcie lejka z brązowo-żółtymi strefami pękającymi w porze suchej. Talerze są cienkie, białe lub niebieskawo-białe, silnie żrący smak. Noga krótka, biała, zagłębiona w dojrzałym grzybie. Miąższ gęsty, o zwyczajnym przaśnym smaku. Rośnie w lasach każdego typu od czerwca do listopada.

Ładowarka czerniąca

Kapelusz grzyba jest początkowo biały, z czasem stopniowo ciemnieje - staje się szarawy, brązowo-brązowy. Przywierające drobinki brudu, szczątki leśne zalegają na gładkiej powierzchni klejącej. Talerze są grube, duże, rzadkie, najpierw białe, potem ciemnieją - stają się szarawe, brązowawe, a nawet czarne. Noga jest cylindryczna, w środku solidna, gładka, sucha, matowa. U młodego grzyba jest biały, później brązowy, potem czarny. Miąższ gęsty, mięsisty o ostrym smaku. Po złamaniu najpierw zmienia kolor na czerwony, a następnie czernieje.

Korzyści i szkody związane z jedzeniem russula

Gołąbka jadalna – produkt dietetyczny, który na długo pozostawia uczucie sytości. Zawierają białka, węglowodany, wielonienasycone kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6, witaminy B, C, E, mikro i makroelementy. Stosowanie russula jadalnej pomaga wzmocnić układ odpornościowy, normalizuje pracę układu sercowo-naczyniowego i nerwowego.

Stosowanie russula jadalnej ma swoje przeciwwskazania. Należą do ciężkostrawnych pokarmów, obciążają żołądek i nie są zalecane dla osób z zaburzeniami trawienia. Również russula jadalna nie może być wprowadzona do diety dzieci poniżej 7 roku życia.

Fałszywe bliźniaki jadalnej russula

Niejadalne gołąbki znajdują się w lasach i na bagnach, które przez zewnętrzne znaki można pomylić z jadalną. Najbardziej niebezpiecznym sobowtórem jest śmiertelnie trujący grzyb blady perkoz. Dojrzałe muchomory z szerokimi kapeluszami w różnych kolorach są często mylone z gołąbkami, zwłaszcza z ich zielonymi i zielonkawymi (łuskowatymi) odmianami. Łatwo odróżnić trujący grzyb od jadalnego po zgrubieniu u podstawy nogi i frędzlami - „spódnica” tuż pod kapeluszem.

Jadalną gołąbkę można również pomylić z niejadalnymi gatunkami z rodzaju Russula. Nie zawierają groźnej dla organizmu trucizny, ale mają zdolność podrażniania błony śluzowej żołądka, wywoływania wymiotów i bólu. Ponadto ich miąższ ma gorzki, bardzo ostry smak.

Russula kaustyczna (jedząca robaki, wymiotna)

Rozpoznawalny po czerwonym kapeluszu z prążkowanym brzegiem, zielonkawożółtych talerzach, białej łodygi żółknącej u podstawy, gąbczastym surowym miąższu o ostrym smaku i owocowym aromacie. Niektórzy eksperci uważają grzyb za trujący, inni - warunkowo jadalny. Jest solona i marynowana po długim moczeniu i dwukrotnie gotowana.

Russula krucha

Grzyb podczas wzrostu zmienia kolor, początkowo jego kapelusz jest różowo-fioletowy, a następnie blednie. Ma średnicę 3-6 cm, kształt płasko wklęsły, wzdłuż krawędzi krótkie blizny, na fioletowej skórce miejscami rozmyte szaro-zielonkawe plamy. Talerze są szerokie, rzadkie, żółtawe. Łodyga prosta, biała, później kremowa. Miąższ kruchy, kruchy, biały lub żółtawy, bardzo gorzki, ma słodkawy zapach. Grzyb jest warunkowo jadalny.

Russula krwistoczerwona

Kapelusz grzyba jest czerwony, różowy, szkarłatny, falisty lub prążkowany wzdłuż krawędzi. Przy suchej, upalnej pogodzie blednie, blednie, w wilgotnych jej powierzchnia staje się lepka. Noga jest często pomalowana na różowo, rzadziej jest szara. Ten gatunek nie jest uważany za jadalny.

Russula brzoza

Ma gruby, liliowo-różowy kapelusz z zażółceniem w środku, biały kruchy miąższ o ostrym smaku. Skórka grzyba zawiera toksyczne substancje, które powodują zatrucie. Stosowanie goryczki brzozowej w żywności jest możliwe przy obowiązkowym usunięciu górnej folii.

Russula gorzka lub pikantna

Kapelusz liliowy lub jasnofioletowy, ciemniejszy w środku, łodyga równa, gładka, różowa lub fioletowa. Jego miąższ jest żółty, ma ostry, ostry smak. Nie jest używany do jedzenia.

Russula Mayr lub rzucający się w oczy

Czapka grzyba jest pomalowana na bogaty czerwony kolor, który z czasem staje się czerwonawo-różowy. Noga jest bardzo gęsta, u podstawy biała, brązowawa lub żółtawa. Lekko trujący, niejadalny gatunek z rodzaju Russulaceae.

Russula Kele

Ciemnofioletowy kapelusz z zielenią na brzegach, fioletowo-różowa noga ułatwiają rozpoznanie, by nie pomylić Kele russula z odmianami jadalnymi.

Jak odróżnić jadalne russula

Jadalne gołąbki mają tak wiele podobieństw do niejadalnych, że nawet doświadczeni grzybiarze popełniają błędy przy wyborze. Wolą zbierać odmiany zielonych, żółtych, niebieskich, brązowych, brązowych odcieni i starają się unikać jaskrawoczerwonych i trujących grzybów bzu. Wielu grzybiarzy uważa, że ​​każda gołąbka jest jadalna, wystarczy wiedzieć, jak ją ugotować. Uważają, że blady perkoz jest jedyną trującą „russulą”, ale łatwo go rozpoznać po spódnicy na nodze. W przeciwnym razie podczas badania powinny być niepokojące następujące objawy:

• gęsta miazga i szorstkie płyty;
• plamy i żyły na nodze;
• nieprzyjemny zapach;
• gorzki smak;
• zmiana koloru podczas gotowania;

Jeśli wygląd lub zapach grzyba jest wątpliwy, nie musisz go zbierać, a tym bardziej gotować.

Kiedy zbierać jadalne russula

Czas zbioru gołąbków jadalnych różni się w zależności od gatunku. Całkowity czas cichych polowań - lipiec-październik. Niektóre odmiany tworzą owocniki już w czerwcu lub rosną do pierwszych przymrozków. Grzyby jadalne są uważane za nadające się do zbierania, których kapelusze jeszcze się nie rozwinęły. Później przejrzały, stają się bardzo kruche i praktycznie nie nadają się do transportu. Ponadto wraz z wiekiem owocniki gromadzą toksyczne substancje ze środowiska. Czapki wielu jadalnych rusuli mają śliską, lepką powierzchnię, która przykleja się do trawy, ziemi i innych szczątków leśnych. Należy go bardzo ostrożnie usunąć, aby nie uszkodzić delikatnego ciała grzyba.

Zasady używania jadalnej russula

Wbrew nazwie gatunki jadalne nie są spożywane na surowo. Ich przygotowanie zajmuje minimum czasu, wystarczy 15-20 minut. Jeśli skóra warunkowo jadalnego grzyba jest gorzka, należy ją usunąć, jeśli nie, lepiej z nią ugotować, pomoże to zachować integralność produktu. Warunkowo jadalne grzyby moczy się przez 2 godziny, okresowo zmieniając wodę, następnie gotuje przez 5 minut, a dopiero potem przechodzą do głównego procesu gotowania - smażenia, pieczenia, solenia, marynowania. Mogą służyć jako dodatek do mięsa lub stanowić samodzielne danie.

Wniosek

Russula to rozległa rodzina grzybów, które obficie rosną w lasach, na polanach, w parkach miejskich i na bagnach. Wśród nich są zarówno smaczne, jak i niezbyt smaczne, a także gorzkie. Zdjęcia jadalnych gołąbków, a także ich płonących, gorzkich krewnych, pomogą Ci nauczyć się je rozróżniać i wybierać, jednocześnie zbierając najlepszych przedstawicieli gatunku.

Artykuły na ten temat "Jak wygląda jadalna gołąbka: zdjęcie"

Mówca w kształcie kielicha: gdzie rośnie, jak wygląda, zdjęcie

Russula żółta: jadalna lub nie, zdjęcie

Mówca w kształcie kielicha: gdzie rośnie, jak wygląda, zdjęcie

Russula żółta: jadalna lub nie, zdjęcie