Opis sosny weymouth
Zadowolony
Sosny od zawsze przyciągały nietypowym wyglądem i leśnymi aromatami. Ale większość z nich nie toleruje dobrze warunków miejskich, a na działkach domowych okazują się zbyt mocne lub światłolubne. Sosna Weymouth jest jedną z najbardziej odpornych wśród swoich odpowiedników na gazy i dym. W porównaniu do bardziej znanej sosny zwyczajnej nie jest tak wymagająca pod względem oświetlenia. Ponadto ma wiele form karłowatych, które nadają się do uprawy nawet na niewielkim obszarze. W artykule można znaleźć nie tylko opis i pielęgnację sosny Weymouth, ale także jej najciekawsze gatunki i odmiany ze zdjęciami.
Opis sosny Weymouth
Po łacinie to drzewo jest określane jako Pinusstrobus, co dosłownie oznacza „sosna z szyszkami”. A jego rosyjska nazwa pochodzi od imienia Lorda Weymouth, który jako pierwszy przywiózł takie drzewo z Ameryki do Europy do sadzenia w swojej posiadłości na początku XVIII wieku. Sosna Weymouth po raz pierwszy przybyła do Rosji w 1793 roku i doskonale zakorzeniła się w klimacie regionu Leningradu. Jedną z nazw używanych do jej nazwy w Rosji jest biała sosna orientalna.
W swojej ojczyźnie, w Ameryce Północnej, może osiągnąć wysokość do 60-70 m, a średnia średnica korony wynosi 1,5 m. Grubość lufy - do 50-60 cm. Drzewo ma długą żywotność, do 400 lat lub więcej.
U młodych drzew korona ma zwykle kształt regularny, stożkowaty lub kulisty, w zależności od gatunku i odmiany. Z wiekiem sosna staje się bardziej rozłożysta i przybiera dowolny kształt korony, w zależności od poziomu oświetlenia i warunków wzrostu.
Do 30 roku życia kora sosny jest gładka i ma jasny, szarawy odcień. Następnie ciemnieje i nabiera bardziej szorstkiego wyglądu z rowkami i pęknięciami. Młode pędy są brązowo-zielone, czasem z czerwonawym odcieniem. Często jest na nich ledwo zauważalne białawe pokwitanie. Być może dzięki swojej obecności sosna Weymouth ma swoje drugie imię - białe.
Małe żywiczne pąki o długości do 5-7 mm mają spiczasty, jajowato-cylindryczny kształt. Cienkie i pełne wdzięku igły zebrane są w pęczki po 5 sztuk. Mogą mieć do 10 cm długości. Istnieją jednak odmiany sosny o dość krótkich i ciężkich igłach. Jego kolor może wahać się od szarozielonego do niebieskawego. Istnieją odmiany ze złotymi i srebrnymi igłami, niektóre odmiany są w stanie zmienić kolor igieł w trakcie sezonu.
Męskie szyszki sosny Weymouth są żółte, nie dłuższe niż 12-15 mm. Samica - dojrzewa co dwa lata, ma wąski, cylindryczny kształt i osiąga 18-20 cm długości. Często mają zakrzywiony kształt i zwisają w skupiskach po 2-8 kawałków na dość długich ogonkach.
Nasiona są małe (5-6 mm), owalne, czerwono-brązowe, łatwo oddzielają się od jaśniejszego skrzydła. Owocowanie na drzewach rozpoczyna się w wieku 20-25 lat.
Sosna Weymouth, a zwłaszcza jej naturalne odmiany, charakteryzuje się najwyższym tempem wzrostu spośród wszystkich drzew iglastych. Pod tym względem wyprzedza ją tylko modrzew. Przez rok pędy niektórych odmian mogą wzrosnąć do 20-40 cm. Drzewa charakteryzują się również dobrą zimotrwałością, można je uprawiać w całej Rosji z wyjątkiem regionów północno-wschodnich. Charakteryzują się również dobrą odpornością na silne wiatry i opady śniegu.
Sosny te dobrze czują się na różnych typach gleb, niezadowalająco zapuszczają korzenie tylko na terenach zasolonych i silnie wapiennych.
Ponieważ w domu, w Ameryce Północnej, sosna Weymouth rzadko rośnie sama, z powodzeniem łączy się ją w nasadzeniach z lipami, dębami, bukami, klonami, cykuty, jodłą, modrzewiem i świerkiem.
Odmiany sosny Weymouth
W zależności od kształtu korony odmiany sosny Weymouth dzielą się na piramidalne, płaczące, krzaczaste, parasolowe, pełzające. W zależności od koloru igieł wyróżnia się odmiany złote, srebrne, niebieskie i barwne. Bardzo popularne są różne odmiany karłowatych sosny Weymouth:
- niebieski krok;
- Brevifolia;
- Densę;
- Makopina;
- Minima;
- prostata;
- pumila;
Auria
Główną cechą tej odmiany sosny jest złoty kolor igieł, co jest szczególnie widoczne na młodych pędach. Kora na nich również ma żółty odcień.
Pozostałe drzewa niewiele różnią się od gatunków naturalnych.
Niebieski Sheg
Odmiana ta jest przedstawicielem niebieskiej odmiany sosny Weymouth, inaczej zwanej „Glauka”. Igły mogą mieć niebieskawy lub jasnozielony odcień ze srebrnym paskiem poniżej. Blue Sheg jest klasyfikowany jako odmiana karłowata, ponieważ wysokość sosny nie przekracza 1,8 m. Jednocześnie szerokość korony w stanie dorosłym może również osiągnąć 1,2-1,6 m. Mimo niewielkich rozmiarów sosna ta rośnie dość szybko - w ciągu roku może dochodzić do 3-4 cm.
Dobrze rośnie w pełnym słońcu, ale jest uważana za dość tolerancyjną. W ogóle nie jest wymagający na glebach, ale nie toleruje suchych warunków klimatycznych. Ale sosna Blue Sheg doskonale znosi prawie każdy mróz. Ma niską odporność na rdzę pęcherzową.
Makopin
Nieco podobna odmiana, która również zaliczana jest do sosny błękitnej, ze względu na odpowiedni kolor igieł. Nie przekracza 1,5 m wysokości i ma prawie idealnie regularny, kulisty kształt korony. Gałęzie rosną gęsto, roczne tempo wzrostu sięga 7-8 cm.
Odmiana ta jest bardzo ozdobiona licznymi wijącymi się szyszkami o długości do 18-20 cm. Są zielone, gdy są młode i brązowieją, gdy są dojrzałe. Igły są miękkie, długie i cienkie, gęsto ułożone.
Sosna z łatwością znosi zacienione warunki i słabe gleby, ale w ogóle nie toleruje ani stagnacji wilgoci, ani wysychania gleby.
Minima
Ta wyjątkowa odmiana jest czasami nazywana Minimus. Jeden z najkrótszych przedstawicieli sosny karłowatej weymouth. Na wysokości wiecznie zielone krzewy osiągają zaledwie 0,8 m. Ponadto w płaszczyźnie poziomej mogą urosnąć do 1,5 m.
Dla wielu obszarów ta odmiana będzie prawdziwym ratunkiem. Co więcej, kolor igieł tych karłowatych krzewów może zmieniać swój kolor przez cały sezon. Początkowo wiosną jest zielony z lekkim cytrynowym odcieniem, a pod koniec lata nabiera lekkiego turkusowego nalotu. Igły są bardzo cienkie, ale sztywne i mają znacznie krótszą długość niż typ standardowy, około 25 mm.
Odmiana dobrze znosi zimowe przymrozki, ale nie toleruje zanieczyszczeń gazowych, dymu i ogólnego zanieczyszczenia powietrza. Ponadto odmiana Minima jest podatna na rdzewienie i wiosenne palenie się igieł.
Sosna jest idealna do japońskich ogrodów wrzosowych lub skalistych, murów oporowych i niewielkich skarp.
Pendula
Odmiana ta jest klasycznym przedstawicielem płaczących odmian sosny Weymouth. Drzewa wyróżniają pędy o nietypowym łukowatym kształcie, które będąc w różnych odległościach od siebie potrafią wirować misternie, tworząc niezwykłą koronę, która często dotyka ziemi.
Drzewa mogą osiągać dwa metry wysokości, a tempo wzrostu jest znaczne - do 20 cm rocznie. Po posadzeniu sadzonki Pendula, po kilku latach można podziwiać przepiękne płaczące formy tej sosny Weymouth.
Igły mogą mieć zarówno srebrzysty, jak i niebieskawy odcień. Na szerokość korona zawsze rozciąga się znacznie dalej niż na wysokość. Pendula ma zwiększone zapotrzebowanie na światło słoneczne, nie czuje się dobrze w półcieniu. Pąki mogą przybrać purpurowy lub szarawy odcień.
Odmiana jest mrozoodporna, ale nie znosi dobrze suchych warunków.
Fastigiata
To jedna z najbardziej bezpretensjonalnych odmian sosny Weymouth. Może rosnąć w niemal każdych warunkach, znosi mróz, silne wiatry, zacienione warunki i zanieczyszczenie powietrza.
Sosna rośnie szybko, 15-20 cm rocznie. Młode drzewa zachowują początkowo krzaczasty kulisty kształt, ale potem rozciągają się w kierunku ściśle pionowym i tworzą kształt kolumnowy. Dojrzałe drzewa osiągają 15 m wysokości i 2 m szerokości. Igły mogą być lekko skręcone.
Jak wyhodować sosnę Weymouth z nasion
Uprawa sosny Weymouth z nasion jest najtańszym i najłatwiejszym sposobem uzyskania dużej ilości materiału do sadzenia tej rośliny. Średnio około 52% nasion jest żywotnych.
To prawda, że ta metoda rozmnażania nie jest odpowiednia dla form odmianowych, ponieważ prawdopodobieństwo zachowania ich cech nie jest bardzo wysokie. Ale uprawa sosny Weymouth jest dość łatwa.
Ponieważ zarodki w nasionach sosny są w stanie uśpienia, do ich wybudzenia konieczna jest ekspozycja na niskie temperatury. Aby to zrobić, przed wiosennym siewem nasiona są rozwarstwione. Operacja polega na wymieszaniu nasion z niewielką ilością mokrego piasku i utrzymywaniu ich w tej postaci w temperaturze +2-4 °C przez około 4-5 miesięcy.
Wiosną uwarstwione nasiona dają dość przyjazne pędy. Dla tego:
- Nasiona myje się w zimnej wodzie i lekko suszy.
- Przygotuj mieszankę ziemi liściastej, piasku i torfu w proporcji (3:1:1).
- Nasiona umieszcza się w przygotowanej mieszance gleby na głębokość 1,5-2 cm.
- Gdy uprawy są utrzymywane w temperaturze +18-21°C, sadzonki mogą rosnąć w okresie od 2 tygodni do 1,5 miesiąca.
- Najlepiej przesadzać wyrośnięte kiełki na otwarty teren jesienią lub nawet wiosną przyszłego roku, jeśli jest jasne, wolne od mrozu pomieszczenie, w którym mogą bez problemu zimować.
Sadzenie i pielęgnacja sosny Weymouth
Jeśli w pobliżu domu nie ma dużo ziemi i nie ma czasu na bałagan z nasionami, to najprościej jest kupić w szkółce gotową sadzonkę sosny tego gatunku. Przy odpowiedniej pielęgnacji wkrótce zamieni się w piękne drzewo lub kulisty krzew, który może ozdobić każdy obszar.
Przygotowanie do sadzenia i sadzenia
Młodą roślinę sosny Weymouth najlepiej sadzić jak najszybciej po zakupie. Do sadzenia pożądane jest kupowanie drzew z zamkniętym systemem korzeniowym rosnących w pojemnikach. Jednak do sadzenia można również użyć sadzonek, których bryła korzeniowa jest owinięta wilgotną szmatką. Najważniejsze jest to, że korzenie są cały czas wilgotne, a igły mają intensywny kolor odcienia, który jest nieodłączny dla wybranej odmiany.
Na wybranym obszarze nie powinno być stałej wody stojącej - może to zabić młode drzewo. Niektóre odmiany sosny Weymouth można sadzić na otwartych przestrzeniach bez cieniowania, inne mogą dobrze rosnąć i rozwijać się w półcieniu. Gleby mogą być prawie dowolne, ale mimo to drzewa lepiej się rozwijają i mniej chorują na nawożonych glebach. Pożądane jest, aby odczyn gleby był lekko kwaśny lub obojętny.
Zasady lądowania
Podczas sadzenia szyjka korzeniowa sadzonki sosny powinna być wyrównana z powierzchnią gleby. Niedopuszczalne jest jej pogłębianie lub pozostawianie nad poziomem gruntu.
Przed sadzeniem z dołu przelewa się 10 litrów wody z dodatkiem torfu, próchnicy i popiołu drzewnego. Lepiej nie używać nawozów chemicznych – mogą spalić korzenie młodego drzewa.
Podlewanie i karmienie
Nawet dojrzałe sosny Weymouth niektórych odmian nie znoszą dobrze suszy. A młode sadzonki w pierwszym lub dwóch latach życia koniecznie wymagają regularnego podlewania. W upalne lata gleba nie powinna wysychać na głębokości około 30-50 cm. Szczególnie ważne jest, aby jesienią, przed zimowaniem, dokładnie zrzucić ziemię pod sadzonki. Każde drzewo wymaga około 10-15 litrów wody.
Aby drzewo mogło bezpiecznie się obudzić na wiosnę, jest również podlewane, zwłaszcza jeśli w tym okresie jest mało deszczu.
Wskazane jest karmienie sosny Weymouth zaledwie rok po posadzeniu i stosowanie do tego specjalnych złożonych nawozów do drzew iglastych. Po 4-5 latach drzewa nie potrzebują już specjalnego nawożenia. O wiele ważniejsze jest kontrolowanie optymalnej wilgotności gleby latem.
Ściółkowanie i spulchnianie
Wilgotność gleby jest znacznie łatwiejsza do utrzymania na odpowiednim poziomie, jeśli od samego momentu sadzenia ziemia wokół sadzonki jest mulczowana dowolnym odpowiednim materiałem organicznym: torfem, zrębkami lub korą, trocinami, zmiażdżoną próchnicą liści. Grubość warstwy ściółki powinna wynosić co najmniej 10-12 cm.
Jeśli latem konieczne będzie rozluźnienie gleby, a ściółka zmiesza się z ziemią, to jesienią konieczne będzie dodanie materiału do ściółkowania pod drzewem. Ponieważ służy również jako źródło dodatkowego pożywienia dla drzewa i niweluje różnice temperatur na poziomie gleby.
przycinanie
Zwykłe silne przycinanie nie jest stosowane do sosny Weymouth. Jeśli chcesz wpłynąć na kształtowanie się korony, latem możesz skrócić młode pędy o 5-10 cm, a wiosną delikatnie wyłamać część pąków wzrostu.
Przygotowanie do zimy
Sosny Weymouth bardzo dobrze znoszą zimowe mrozy. O wiele bardziej cierpią z powodu oparzeń słonecznych późną zimą i wczesną wiosną. Dotyczy to szczególnie młodych drzew, w wieku poniżej 5 lat. Dlatego zwyczajowo pokrywa się je jutą lub białą włókniną. W kwietniu, po stopieniu śniegu, materiał pokrywający jest usuwany.
Reprodukcja sosny Weymouth
Najczęściej sosna Weymouth jest rozmnażana przez nasiona i szczepy. Sadzonki są teoretycznie również możliwe, ale przeżywalność sadzonek jest bardzo niska. Dzięki obowiązkowemu leczeniu specjalnymi materiałami do ukorzeniania można zachować do 80% roślin.
Szczepienie sosny Weymouth jest rozmnażane przez profesjonalistów i jest to jedyny sposób na uzyskanie nowych roślin z ozdobnych form odmianowych.
Dlatego rozmnażanie przez nasiona jest najłatwiejszym i najtańszym sposobem uzyskania wielu młodych sadzonek sosny niemal za darmo.
Szkodniki i choroby sosny Weymouth
Najczęstszą chorobą sosny Weymouth jest rdza pęcherzowa. W tym przypadku na pniach pojawiają się żywiczne, białe smugi, a całe gałęzie mogą wysychać. Najlepiej trzykrotnie leczyć drzewa płynem Bordeaux w przypadku pierwszych objawów choroby - jasnopomarańczowych płatków z zarodnikami. Żywicielami pośrednimi tego grzyba są krzewy porzeczki, agrestu i głogu. Dlatego nie zaleca się sadzenia sosny Weymouth bliżej niż 500 m od miejsca wzrostu tych roślin owocowych.
Młode kiełki sosny Weymouth mogą w pierwszym roku życia być dotknięte różnymi chorobami grzybiczymi. Dlatego zaleca się regularne traktowanie ich roztworem fitosporyny.
Wniosek
Sosna Weymouth to roślina ozdobna z rodziny iglastych, która może przetrwać nawet na obszarach podmiejskich, niedaleko autostrad i zadymionego powietrza miast. A jego karłowate odmiany mogą ozdobić nawet najmniejszy obszar.
