Lepiota morgana (parasol morgan): opis i zdjęcie
Zadowolony
| Nazwa: | Parasol Morgan |
| Nazwa łacińska: | molibdyty chlorofilu |
| Typ: | Niejadalne, trujące |
| Synonimy: | Lepiota Morgana, Chlorophyllum Morgana |
| Dane techniczne: |
|
| Systematyka: |
|
Parasol Morgana jest przedstawicielem grzybów z rodziny Champignon, rodzaju Macrolepiota. Należy do grupy lamelarnej, ma inne nazwy: Lepiota lub Chlorophyllum Morgana.
Grzyb jest trujący, ale ze względu na podobieństwo do innych okazów miłośnicy cichego polowania często mylą go z grupami jadalnymi
Stosowanie tego gatunku stanowi poważne zagrożenie dla organizmu człowieka. Dlatego ważne jest, aby móc odróżnić te grzyby przed wyjściem do lasu.
Gdzie rośnie podgrzybek Morgana?
Siedlisko gatunku to tereny otwarte, łąki, trawniki, a także pola golfowe. Rzadziej w lesie można spotkać przedstawicieli tego gatunku. Rosną zarówno pojedynczo, jak iw grupach. Okres owocowania rozpoczyna się w czerwcu i trwa do października. Lepiota Morgana występuje powszechnie w tropikalnych regionach Ameryki Środkowej i Południowej, Azji i Oceanii. Gatunek często można spotkać w Ameryce Północnej, w szczególności na północy i południowym zachodzie Stanów Zjednoczonych (m.in. w takich megamiastach jak Nowy Jork, Michigan), rzadziej w Turcji i Izraelu. Obszar dystrybucji w Rosji nie był badany.
Jak wygląda Lepiota Morgana?
Grzyb ma kruchą, mięsistą kulistą czapkę, której średnica wynosi 8-25 cm. W miarę wzrostu staje się powalony i przygnębiony pośrodku.
Kolor czapki może być biały lub jasnobrązowy, z ciemnymi łuskami pośrodku
Po naciśnięciu odcień zmienia się na czerwono-brązowy. Parasol Morgana wyróżnia luźne, szerokie blaszki, które w miarę dojrzewania zmieniają kolor z białego na oliwkowozielony.
Lekka noga rozszerza się w kierunku podstawy, ma włókniste brązowawe łuski
Grzyb charakteryzuje się ruchomym, czasem opadającym podwójnym pierścieniem o długości od 12 do 16 cm. Początkowo biały miąższ z wiekiem staje się czerwony, z żółtym odcieniem na przerwach.
Czy można jeść chlorofil Morgana?
Grzyb ten zaliczany jest do silnie trujących ze względu na wysoką zawartość toksycznego białka w składzie. Stosowanie owocników może powodować choroby przewodu pokarmowego, aw najgorszym przypadku doprowadzić do zatrucia.
Fałszywe dublety
Jednym z fałszywych bliźniaków parasola Morgana jest trująca Lepiota. Jest to grzybek z małym kapeluszem o średnicy 5-6 cm, w miarę wzrostu zmienia kształt z wypukłego dzwonu na otwarty.
Powierzchnia grzyba może być beżowa, białożółta lub czerwonawa. Łuski są na nim gęsto rozmieszczone, zwłaszcza wzdłuż krawędzi czapki.
Pusta, włóknista łodyga dorasta do 8 cm wysokości. Na jego powierzchni znajduje się prawie niezauważalny pierścień.
Rzadko widuje się ten gatunek. Okres owocowania trwa od sierpnia do września. Miejsca wzrostu Lepiota vzdutosporeny - lasy różnych typów. Ten grzyb rozprzestrzenia się w małych grupach
Parasol Morgana jest również często mylony z jadalnym parasolem barwnym. Podwójna ma duży kapelusz o średnicy do 30-40 cm. Wyróżnia się owalnym kształtem, gdy rośnie, zamieniając się w rozpostarty parasol.
Powierzchnia grzyba może być biało-szara, biaława lub brązowa. Ma duże łuski otuliny
Cylindryczna brązowa noga o wysokości do 30 cm ma biały pierścień.
Grzyb rośnie w lasach, ogrodach. Okres owocowania trwa od lipca do października.
Zasady zbierania i wykorzystywania
Podczas zbioru grzybiarze omijają parasol Morgana: ze względu na wysoką toksyczność gatunek jest surowo zabroniony do celów kulinarnych. Jako część owocników nie ma substancji przydatnych dla organizmu człowieka, więc chlorofil nie ma żadnej wartości nawet jako środek zewnętrzny. Aby rozpoznać trującego grzyba, możesz zmienić kolor po jego cechach: ze względu na wysoką zawartość trujących związków białkowych miąższ parasola Morgana brązowieje w kontakcie z tlenem.
Wniosek
Parasol Morgana to trujący grzyb, który rośnie na otwartych przestrzeniach pojedynczo lub w grupach. Gatunek ma kilka fałszywych bliźniaków, co jest ważne dla miłośników spokojnego polowania. Przedstawiciele tej odmiany można odróżnić od zdolności miąższu do zmiany koloru po zerwaniu owocnika.
