Zadowolony
Nazwa: | Russula |
Zdjęcie russula musi być dokładnie przestudiowane przez każdego grzybiarza. Grzyb ten bardzo często można spotkać w lasach środkowego pasa. Ale ważne jest, aby nie mylić go z niejadalnymi lub szczerze trującymi grzybami.
Russula nazywana jest grzybami bardzo powszechnymi w Rosji z kapeluszem i na płaskiej wysokiej nodze bez pierścieni i zgrubień. Wierzchołek kapelusza u różnych gatunków może być półkulisty lub płaski, średnica kapelusza u dorosłych grzybów sięga 10 cm.
Rodzina Russula to rodzina Russula o tej samej nazwie, a zgodnie z rodzajem grzyb należy do blaszkowatych. W grupie występuje ponad 250 różnych rodzajów grzybów i prawie wszystkie z nich, z nielicznymi wyjątkami, nadają się do spożycia przez ludzi.
Pieczarkę dość łatwo rozpoznać, posiada cechy zewnętrzne charakterystyczne dla grzybów z rodziny Russula.
Charakterystyczną cechą zauważalną na zdjęciu i w opisie russula jest płytkowa budowa kapelusza od spodu. Płytki mogą być białe lub żółtawe, częste i rzadkie.
Odcień kapelusza i innych części grzyba jest bardzo zróżnicowany. Kolor jest szaro-różowy, brązowo-żółty, zielonkawy, a nawet niebieski. Nie da się rozpoznać grzyba po jednym odcieniu - różnorodność kolorów jest zbyt duża.
Główną cechą grzyba jest niezwykła struktura kapelusza. W przeciwieństwie do większości innych grzybów, z wiekiem zmienia swój kształt – wypukła lub kulista czapeczka staje się równa i płaska, a czasem nawet przybiera formę małego lejka.
Aby latem zebrać dobre plony, trzeba dokładnie wiedzieć, gdzie najczęściej występują grzyby tego gatunku. Trzeba też zapoznać się z charakterystyką wzrostu i określić optymalny czas zbierania.
Występowanie grzyba jest bardzo duże, rośnie na obrzeżach i polanach, obok bagien oraz w lasach liściastych. Najczęściej można go znaleźć przy drogach.
Grzyby można spotkać w lasach i na obrzeżach przez cały ciepły sezon, pierwsze czapki pojawiają się spod ziemi na początku czerwca. Jednak ogromny wzrost zaczyna się w połowie lata, a szczyty osiągają w sierpniu i wrześniu.
Pełny cykl wzrostu grzyba mija dość szybko, średnio w ciągu zaledwie 3-7 dni. Nie trzeba długo czekać na dojrzewanie. Szczególnie deszcze przyczyniają się do szybkiego wzrostu - przy deszczowej pogodzie grzyby rozwijają się bardzo szybko i można po nie iść do lasu już kilka dni po pojawieniu się pierwszych młodych grzybów.
Ze względu na wszechobecne rozmieszczenie, grzyby tego gatunku mogą z powodzeniem współistnieć z większością gatunków drzew. Bardzo często wchodzą w symbiozę z olszą i osiką, brzozą i dębem, świerkiem i sosną, topolą i lipą. Można je spotkać obok krzewów, a nawet wieloletnich wysokich traw, do takiej okolicy korzystnie należą grzyby.
Ze wszystkich wielu odmian zwyczajowo wyróżnia się tylko 3 rodzaje gołąbków, które najczęściej rosną w naszych lasach. Grzyby tych gatunków doskonale nadają się do wykorzystania w żywności, mają dobry smak, nie przysparzają zbędnych kłopotów podczas przetwarzania.
Grzyba łatwo rozpoznać po jasnoczerwonym kolorze kapelusza z różowawym, fioletowym lub beżowym odcieniem. Młode osobniki mają wypukłe kapelusze, u dorosłych wierzchołek jest płaski lub nawet lekko wklęsły pośrodku. Na kapeluszu tej odmiany cienka skórka lekko nadyma się, łatwo ją usunąć przed gotowaniem. Od spodu cienkie talerze, białe w młodym wieku i kremowe u dorosłych.
Noga gatunku jest biała i gęsta, do 7 cm długości, przy suchej pogodzie w lesie kolor nogi zmienia się nieznacznie i nabiera odcienia kapelusza. Grzyb tego gatunku często można spotkać na glebach piaszczystych i piaszczystych, w lasach sosnowych.
Wśród wszystkich rodzajów gołąbków ze zdjęciem wyróżnia się gołąbka zielona. Występuje głównie w lasach dębowych lub brzozowych, rośnie zarówno w małych grupach, jak i pojedynczo. Kapelusz odmiany zielonej ma typową strukturę, ale jego kolor jest niezwykły, pokryty jest bladozieloną skórą z brązowawą plamą pośrodku.
Wysokość łodygi może dochodzić do 10 cm, cień przy łodydze jest zwykle kremowy, a struktura gładka i równa.
Ta nadająca się do spożycia odmiana ma rozpoznawalny jasny kapelusz o bogatym czerwonym kolorze - bordowym w środku i nieco jaśniejszym na brzegach. Grzyb falisty może być malinowy, różowy lub fioletowy, odcień zależny od miejsca wzrostu, poziomu wilgotności i oświetlenia.
Średnica kapelusza wynosi zwykle 6-10 cm, wierzchołek jest płaski i wypukły u dorosłych grzybów, a wypukły u młodych. Uderzającym znakiem tego typu russula są lekko zakrzywione i nierówne krawędzie czapki, stąd nazwa. Łodyga grzyba jest gładka i cylindryczna, w suchych warunkach kremowobiała lub lekko różowawa.
Z pewnością można jeść grzyby o wymawianej nazwie. Ale wbrew nazwie, nawet najbezpieczniejsze i najczęstsze rodzaje nie są zalecane do jedzenia na surowo. Jeśli zjesz grzyba na surowo, może to prowadzić do nudności, niestrawności, a nawet ciężkiego zatrucia.
Każda gołąbka należy do kategorii grzybów jadalnych, ale walory smakowe różnych gatunków są bardzo różne. Pieczarki zielonkawe, żółtawe i niebieskawe mają bardzo przyjemny smak - słodkawy z lekkim orzechowym odcieniem.
Ale grzyby czerwone, różowe i fioletowe są zwykle bardzo kłujące. Muszą być dłużej przetwarzane, aby wyeliminować nieprzyjemny posmak.
Russula mają nie tylko dobry smak - przy odpowiednim przetworzeniu są również bardzo przydatne. Grzyb zawiera:
Ze względu na swój skład grzyby mogą mieć korzystny wpływ na organizm. W szczególności korzystne właściwości russula:
Korzyści z grzybów russula dla ludzkiego ciała są niezaprzeczalne, ale jednocześnie mają ścisłe przeciwwskazania. Nie możesz używać tych grzybów z:
Stosując russula wszelkiego rodzaju, ważne jest przestrzeganie bezpiecznych dziennych dawek produktu. Zaleca się spożywanie nie więcej niż 150 g grzybów dziennie, nawet jeśli mówimy o bardzo wysokiej jakości, zdrowych i doskonale ugotowanych okazach.
Najlepszy czas na zbieranie grzybów to sierpień i wrzesień. Jednak wiele zależy od rodzaju.
Po ulewne deszcze najlepiej wybrać się do lasu po grzyby. To w warunkach wysokiej temperatury i wilgotności grzyby rosną szybko i gęsto, a na krótki spacer po lesie można zebrać solidny plon.
Jeśli udasz się do lasu we właściwym czasie, to nie ma wątpliwości, że w trawie znajdziesz ogromną liczbę gołąbków. Ale aby odnieść sukces, musisz dokładnie przestudiować rodzaje jadalnych russula ze zdjęciami i opisami oraz przestrzegać pewnych zasad.
W domu zebrane grzyby są starannie sortowane - są oczyszczane z przylegających resztek, myte i jednocześnie odchwaszczane wszystkie połamane lub zepsute grzyby, które przypadkowo wpadły do kosza ze zdrowymi.
Oprócz kilku odmian grzybów jadalnych, klasyfikacja russula obejmuje gatunki niejadalne i nieprzyjemnie smakujące, potocznie nazywane są fałszywymi bliźniakami. Również niektóre trujące grzyby mogą zamaskować się jako grzyb jadalny.
Grzyb jest bardzo podobny do odmiany falistej, ponieważ ma również jasnoczerwoną lub różowawą czapkę. Jednak smak takiego grzyba jest żrący i gorzki, a tylko długotrwałe gotowanie pomaga go uprzyjemnić. Jednak nie zaleca się spożywania grzybów żrących nawet po starannym przetworzeniu, zawierają one toksyczną substancję muskarynę, która jest częścią muchomora.
Najczęściej grzyb spotyka się w borach i mieszanych masywach pod sosnami. Kapelusz gatunku krwistoczerwonego jest duży, do 10 cm średnicy, intensywnie czerwony kolor z fioletowym odcieniem i słabo łuszczącą się skórą. Taki grzyb ma bardzo gorzki i żrący smak i może powodować zatrucie nie tylko w postaci surowej, ale także gotowanej.
Przypomina falowany, ale odcień jest nieco inny - gęsty kapelusz pokryty jest skórką wiśniową, czerwono-brązową lub fioletową. Miąższ żółtawy, noga z lekkim fioletowym lub liliowym odcieniem. Smak grzyba jest nieprzyjemny i gorzki, powoduje zatrucie pokarmowe.
Śmiertelnie blady perkoz może z powodzeniem zamaskować się jako zielona odmiana jadalnego grzyba. Z russula ma lśniący kapelusz o zielonkawym odcieniu i częste białe tabliczki po wewnętrznej stronie kapelusza.
Bardzo smaczne grzyby nadające się do wykorzystania w wielu potrawach. Pomimo tego, że nie można ich jeść na surowo, po minimalnym przetworzeniu stosuje się je jako część zup, drugich dań, dodatków i sałatek, na ich bazie powstają sosy, wkładane do nadzienia do ciast, marynowane na zimę.
Przed gotowaniem grzyby należy poddać obróbce - najpierw moczyć przez kilka godzin, a następnie gotować przez co najmniej 5 minut. Następnie mogą być marynowane, solone, smażone lub pieczone w piekarniku.
Kapelusz kruchego grzyba łatwo się gotuje i kruszy. Dlatego w miarę możliwości miazgę gotuje się razem z folią na wieczku, co pozwala na zachowanie integralności produktu. Ale jeśli film jest gorzki i żrący w smaku, należy go usunąć.
Dzięki szczegółowemu zbadaniu grzybów możesz dowiedzieć się kilku interesujących faktów z nimi związanych.
Wiele gatunków russula jest do siebie bardzo podobnych. Czasami, aby je rozróżnić, nawet specjaliści muszą przeprowadzić specjalne analizy. Zwykli grzybiarze powinni pamiętać tę cechę grzybów i kroić tylko te okazy, których jadalność nie budzi wątpliwości.
Zdjęcia russula są prezentowane w Internecie w dużych ilościach, aby zbierać zdrowe i smaczne grzyby w lesie, musisz dokładnie przestudiować gatunki jadalne. Pod drzewami i na polanach bardzo często pojawiają się pyszne grzyby - od połowy lata masz gwarancję zebrania pełnego kosza.