Russula migdałowa: zdjęcie i opis
Zadowolony
| Nazwa: | Russula migdałowa |
| Nazwa łacińska: | Russula grata |
| Typ: | Jadalny |
| Synonimy: | Russula laurel wiśnia Russula laurocerasi |
| Dane techniczne: |
|
| Systematyka: |
|
Grzyb russula jest znany wielu, ale rzadko można go znaleźć na domowym stole. Rzadko spotyka się w potrawach i przetworach takie odmiany jak russula almond. Szczególnie przypadnie do gustu koneserom korzennego, orzechowego aromatu, dzięki któremu otrzymał swoją nazwę. W przeciwnym razie nazywana jest również wiśnią laurową (ze względu na podobieństwo zapachu z lekiem o tej samej nazwie).
Gdzie rosną gołąbki migdałowe
Gołąbkę migdałową można spotkać w lasach liściastych lub mieszanych, bardzo rzadko w iglastych. Najkorzystniejsze warunki do jej wzrostu panują w nasadzeniach dębowych i bukowych. Ten przedstawiciel Syroezhkovów rośnie pojedynczo, czasami są małe grupy.
Okres owocowania jest dość długi - grzyby można zbierać przez całe lato i jesień.
Jak wygląda gołąbek migdałowy
Kapelusz gołąbka migdałowego stopniowo zmienia się wraz ze wzrostem grzyba: najpierw jest podniesiony, dzwonkowaty, następnie staje się prawie płaski, a pod koniec dojrzewania jest wklęsły, z wyraźnym zagłębieniem pośrodku.
Ubarwienie zależy również od wieku: od piaskowożółtego u młodych osobników do nasyconego brązu u starszych osobników.
Kapelusz jest okrągły, u dojrzałych grzybów brzegi są żebrowane. Jego średnia średnica to 5 - 8 cm. Miąższ jest biały, bardzo kruchy, nie zmienia koloru w miejscu cięcia.
Dolna krawędź kapelusza składa się z płytek o różnej długości, częściowo zrośniętych z łodygą. Ich kolor może być mleczny, beżowy lub kremowy, aw starych grzybach - czerwonawy. Proszek zarodników jest zwykle biały, a same zarodniki są okrągłe, bezbarwne.
Noga tego gatunku ma regularny cylindryczny kształt. Jest gładka w dotyku, ale wewnątrz jest porowata i łatwo pęka. Kolor zmienia się z brązowawego – w dolnej części na biały – bliżej kapelusza. Wysokość nóg 7 - 10 cm.
Czy można jeść migdały russula?
Mimo specyficznego smaku i niezwykłego aromatu gołąbka migdałowa należy niewątpliwie do grzybów jadalnych. Może służyć zarówno do gotowania gorących potraw, jak i do solenia na zimę. Podczas przetwarzania grzyb nie traci wyraźnego przyjemnego aromatu.
Walory smakowe gołąbki migdałowej
Kapelusz tej odmiany russula nie ma wyraźnych smaków. Od innych grzybów odróżnia go tylko zapach migdałów. Zupełnie inną rzeczą jest noga. Ma wyraźny, palący smak, dlatego niewielu ma odwagę używać russula migdałowej do gotowania jakichkolwiek potraw.
Korzyści i szkody
Gołąbka migdałowa, jak każdy inny grzyb, ma zarówno korzystne właściwości, jak i przeciwwskazania do jedzenia.
Są bardzo pożywne ze względu na dużą zawartość białka w składzie, a jednocześnie zawierają bardzo mało kalorii. Ta jakość pozwala wykorzystać do przygotowania dietetycznych potraw dla osób dążących do pozbycia się zbędnych kilogramów.
W składzie gołąbka laurowego zawiera dużą ilość mikro i makroelementów: takich jak fosfor, potas, żelazo, wapń, magnez, a także witaminy z grupy B, C, E i PP. Wszystkie te substancje są niezbędne do zrównoważonego funkcjonowania różnych układów w ludzkim ciele.
Ponadto mikolodzy zwracają uwagę na zawartość w produkcie lecytyny, substancji zapobiegającej odkładaniu się cholesterolu na ściankach naczyń krwionośnych, co korzystnie wpływa na pracę układu krążenia i stan serca.
Takie grzyby dobrze się wchłaniają, nie powodując uczucia ciężkości i dyskomfortu w narządach trawiennych. Uważa się, że pomagają oczyścić organizm, usuwając szkodliwe substancje i toksyny. Jednak wszelkie ich stosowanie powinno być unikane przez osoby z chorobami przewodu pokarmowego, zwłaszcza w ostrej fazie. Zdrowi ludzie powinni ograniczyć się do porcji nie większych niż 150 - 200 g.
Wszelkie marynowane lub smażone grzyby są ściśle przeciwwskazane w przypadku problemów z wątrobą i woreczkiem żółciowym, ponieważ bardzo obciążają te narządy.
Russula nie powinna być włączana do diety dzieci w wieku poniżej 6 lat. Trawienie takich grzybów wymaga znacznego udziału enzymów, których organizm dziecka nie wytwarza w odpowiedniej ilości.
Należy pamiętać o niebezpieczeństwie pomylenia okazów jadalnych z podobnymi trującymi odpowiednikami podczas zbierania. Dlatego nie należy używać russuli, której wygląd budzi jakiekolwiek wątpliwości.
Fałszywe dublety
Chociaż gołąbka migdałowa ma charakterystyczny, rozpoznawalny aromat, często można ją pomylić z innymi grzybami na zewnątrz.
Próbki nieletnich są bardzo podobne do Valui. Główna różnica polega na wielkości tych gatunków. Valui są znacznie większe, a także mają ostry smak i nieprzyjemny zapach. Taki grzyb rośnie wyłącznie na nasadzeniach brzozy.
Wśród bliskich „krewnych” są bliźniaki. Jednym z nich jest Morse Russula. Trudność polega na tym, że dublet ma podobny kolor i migdałowy zapach. Jednak nadal jest różnica: chociaż kapelusz Morse`a ma ten sam kolor żółto-ochry, czasami rzuca fioletowy. Tak, a miąższ tej odmiany ma wyraźny pikantny smak.
Innym podobnym grzybem jest pachnący russula. Jest niższa niż migdałowa, ma gładkie brzegi skuwki, w przeciwieństwie do żebrowanych końców jej „krewnego”, a sama czapka ma czerwonawy odcień. Pomimo tego, że zapach ma również nuty migdałów, pachnie anyżem.
Jasnożółta gołąbka bardzo przypomina wyglądem migdał. Rozpoznasz go po przyjemnym kwiatowym aromacie. Ponadto miąższ jasnożółtego przedstawiciela nie ma wyraźnego palącego smaku.
Buffy russula ma prawie taki sam kapelusz. Jej noga jest bardziej wodnista, o szarym odcieniu, a powierzchnia czapki jest prawie zawsze wilgotna, śliska. Smak tego grzyba jest niewyrażony, neutralny, bez goryczy. Brak charakterystycznego migdałowego zapachu.
Zastosowanie migdałów russula
Prawie wszystkie rodzaje russula świetnie nadają się do przygotowania dań na ciepło (smażenie, duszenie) oraz do przygotowania na zimę. Jedynym ograniczeniem w stosowaniu odmiany migdałowej do potraw jest specyficzny palący smak nogi i jasny aromat.
Przed gotowaniem wszelkie grzyby leśne należy dokładnie umyć, obrać, podważyć i usunąć skórę, a następnie wyciąć środek. Musisz je natychmiast ugotować, unikając ciemnienia miazgi.
Szczególnie smaczne są smażone russula z ziemniakami, a także marynowane i solone. Puszki w puszkach muszą być przechowywane w lodówce lub piwnicy. Gołąbkę migdałową można jeść już 10-14 dni po soleniu.
Ponadto wszystkie odmiany gołąbków zawierają enzym russulinę, który fermentuje mleko, dlatego często wykorzystuje się je do produkcji twarogów i serów.
Wniosek
Russula migdałowa - grzyb o nieco nietypowym smaku i jasnym charakterystycznym aromacie. Może służyć do przyrządzania różnorodnych dań gorących, a także do przygotowań zimowych. Ma wiele przydatnych właściwości dzięki zawartym w nim witaminom, mikro i makroelementom.
