Grzybek skrzypcowy (skripuny, skrzypkowie, skrzypkowie): zdjęcie i opis jadalność
Zadowolony
| Nazwa: | skrzypek |
| Nazwa łacińska: | Lactarius vellereus |
| Typ: | Warunkowo jadalne |
| Synonimy: | Filcowa pierś, Skripun, Skripukha, Euphorbia, Skrobaczka do mleka, Suszarka |
| Dane techniczne: |
|
| Systematyka: |
|
Skrzypaczki do grzybów, czyli skrzypkowie, przez wielu uważane są za rodzaj grzybów mlecznych, ze względu na niesamowite podobieństwo. Jednak przedstawiciele dojarzy ustępują pod względem smaku pieczarkom z białego mleka, dlatego zalicza się je do kategorii warunkowo jadalnej. Mimo to zapaleni zbieracze grzybów zbierają skrzypków do solenia, wiedząc o masie przydatnych właściwości, które mają korzystny wpływ na organizm.
Gdzie rosną grzyby
Skripun, lub wilczomlecz, ma swoją nazwę ze względu na pisk wytwarzany po dotknięciu kapelusza. Druga nazwa jest podana w związku z bardzo żrącym, gorzkim sokiem, który uwalnia się podczas krojenia grzyba. Skrzypce to bardzo powszechne grzyby, które rosną wszędzie. Występują w całej Rosji - od jej zachodniej części po Daleki Wschód. Kultura preferuje słoneczne, otwarte miejsca w lasach liściastych lub mieszanych. Piszczałki lubią osiedlać się pod osikami lub brzozami, które rosną pojedynczo, na glebie pokrytej suchym listowiem lub mchem. Zgodnie z opisem i zdjęciem, grzyby skrzypcowe rosną w dużych grupach, młode przeplatane przejrzałymi osobnikami. Skrzypce wchodzą w fazę aktywnego wzrostu w lipcu i owocują do października.
Jak wyglądają grzyby skrzypcowe
Skripuny nie są klasyfikowane jako białe, ale jako grzyby filcowe, które rosną do bardzo dużych rozmiarów, o średnicy kapelusza około 16 - 17 cm. W młodym wieku skrzypkowie mają wypukły biały kapelusz, ale podczas wzrostu stopniowo się prostują i nabierają żółtawego odcienia. Dorosłe osobniki wyróżniają się gęstym i mięsistym kapeluszem w kształcie lejka z pofalowanymi brzegami. Twardy, kruchy miąższ po rozbiciu wydziela biały, mleczny sok, charakterystyczny dla wszystkich przedstawicieli mleczanu. Ta sama solidna, biała noga nie dłuższa niż 6 cm zwężona bliżej podstawy. Cała jego powierzchnia pokryta jest białym, delikatnym puchem, od którego piskliwy grzybek nazwano grzybkiem filcowym.
Czy można jeść skrzypiące grzyby?
Grzybek skrzypcowy jest jadalny, choć znacznie gorszy w smaku od białego grzyba mlecznego. Dokładniej należy do kategorii warunkowo jadalnych grzybów, która wymaga obowiązkowej obróbki wstępnej produktu przed jego zjedzeniem.
Ważnymi warunkami przygotowania tej odmiany są:
- moczenie w zimnej wodzie przez 3-4 dni, z ciągłą zmianą wody na świeżą;
- moczenie w gorącej wodzie z nową co kilka godzin;
- gotowanie krakersów przez 30 minut. lub solenie.
Dopiero po dokładnym namoczeniu skrzypce tracą gorzki, nieprzyjemny posmak, z którego wydziela się mleczny sok. Metoda gorąca pozwala szybko go wyeliminować, ale nawet po tym grzyby wymagają obróbki cieplnej lub solenia, których proces trwa co najmniej 40 dni.
Walory smakowe grzybów
W smaku i zapachu odpowiednio ugotowane solone piszczałki przypominają nieco grzyby mleczne. Są gęste, mocne i jędrne, co lubią smakosze. Jednak wiele osób uważa je za bardzo przeciętne w smaku, więc omijają je w lesie. W przypadku braku innych przedstawicieli królestwa grzybów skrzypce można bezpiecznie umieścić w koszu, aby urozmaicić stół w okresie zimowym i wiosennym.
Korzyści i szkody dla ciała
Podobnie jak biały grzyb, creaker zawiera w swoim składzie wiele przydatnych substancji. Obejmują one:
- witaminy i aminokwasy;
- celuloza;
- fosfor, potas, sód i żelazo.
Codzienne zapotrzebowanie człowieka na niezbędne pierwiastki - fosfor, żelazo i potas - może zaspokoić zwykłą porcję grzybowego dania ze skrzypiec. Mimo niskiej kaloryczności krakersa - tylko 23 kcal na 100 g produktu, daje uczucie sytości i jest głównym dostawcą białka w przypadku odmowy podczas diety mięsnej lub rybnej. Dlatego produkt uznaje się za dietetyczny, jeśli ilość soli podczas jego stosowania jest minimalna.
Regularna obecność skrzypiec w jadłospisie przyczynia się do obniżenia poziomu cukru i cholesterolu we krwi, a to korzystnie wpływa na pracę układu krążenia. Grzyb uważany jest za naturalny antybiotyk, który ma działanie przeciwzapalne, bakteriobójcze na organizm człowieka. Przyczynia się do rozwoju właściwości ochronnych podczas infekcji bakteryjnych i wirusowych, pomagając szybciej przezwyciężyć chorobę. W efekcie układ odpornościowy organizmu zostaje całkowicie wzmocniony, wzrasta jego witalność, a bilans energetyczny zostaje przywrócony. Alkoholowa nalewka skrzypiec jest uważana za doskonały środek przeciw guzom nowotworowym, eliminujący procesy zapalne o innym charakterze.
Skrzynka nie tylko przynosi korzyści ludzkiemu organizmowi. W przypadku nadużycia może stać się szkodliwy. Absolutnie wszystkie grzyby są pokarmem ciężkim, wymagającym odpowiedniego przygotowania. W przeciwnym razie nie wyklucza się ryzyka ciężkości w żołądku, silnego bólu i bólu. Dlatego bardzo ważne jest przestrzeganie procesu technologicznego przygotowania na skrzypce i nie nadużywanie produktu w diecie. Dotyczy to szczególnie dzieci i osób starszych. Skripun jest również przeciwwskazany dla osób z chorobami żołądka i problemami z przewodem pokarmowym. Należą do nich przede wszystkim zapalenie żołądka, wrzód o niskiej kwasowości soku żołądkowego.
Podobne gatunki
Skripuny należą do grzybów niskiej kategorii, dlatego grzybiarze nie wybierają się specjalnie na nie. Jednak skrzypkowie często mylą grzyby z białymi, co wyraźnie widać na zdjęciu i opisie tych ostatnich. Jednak po bliższym zbadaniu całkiem możliwe jest rozróżnienie tych dwóch odmian:
- Pieczarki mleczne na spodzie kapelusza mają charakterystyczne frędzle, których nie ma skrzynka.
- Mleczny sok wydzielany w powietrzu w mleczku po chwili żółknie, a u skrzypka kolor płynu się nie zmienia.
- Skrzypce mają większą wytrzymałość i sztywność.
- W grzybie mlecznym talerze pod kapeluszem są białe, a w krakerze jasnożółte.
Oba grzyby - mlecznik i krakers - są jadalne, więc nie ma niebezpieczeństwa zatrucia, jeśli jeden zostanie zastąpiony drugim. Ale charakterystyczne różnice między białym grzybem mlecznym a skrzypcami pozwolą uważnemu grzybiarzowi odpowiednio przygotować każdy rodzaj, co odsłoni wszystkie walory gastronomiczne produktu i potraw z niego.
Zasady odbioru
Pieczarki skrzypiące zbiera się jesienią - od początku września do końca miesiąca. Trzeba ich szukać w brzozowych zagajnikach w oświetlonych, otwartych miejscach, glebie pokrytej gęstą warstwą trawy lub mchu. Skippery rosną w dużych grupach prawie wszędzie, co sprawia, że ich poszukiwania są dość łatwe i szybkie.
Po znalezieniu grupy skrzypiących w różnym wieku wybiera się młode osobniki, których kapelusz jest nadal wypukły, do 5–7 cm średnicy. Odcina się je ostrym nożem, prawie pod kapeluszem, bo noga wciąż nie wchodzi do jedzenia. Pocięte krakersy wkładają do kosza lub kosza z opuszczonymi czapkami, co wyeliminuje ryzyko ich zerwania i uszkodzenia podczas transportu. Skripuny duże, zarośnięte, z kapeluszem o średnicy powyżej 10 cm, nie zbieraj.
Przydatny film o tym, jak rosną skrzypce, pomoże ci nie popełnić błędu przy wyborze grzybów:
Posługiwać się
W Rosji skrzypce są klasyfikowane jako grzyby niższej, czwartej kategorii, a na Zachodzie są całkowicie uważane za niejadalne. Skrzypce są używane tylko w postaci solonej i marynowanej, po uprzednim poddaniu ich procesowi moczenia. Grzyby przywiezione z lasu są oczyszczane z gruzu, myte i odcinane pod podstawą kapelusza. Nawet po odpowiednim soleniu, krakersy zachowują raczej przeciętny smak z nieco kwaśnym aromatem, charakterystycznym dla pieczarek solonych.
Przynoszą jednak wymierne korzyści ludzkiemu organizmowi dzięki unikalnemu składowi i aktywnym składnikom aktywnym, które mają korzystny wpływ na pracę ważnych narządów. Przy pomocy solonych i marynowanych krakersów można znacznie urozmaicić dietę zimowo-wiosenną. Solona euforbia zachowuje swój biały kolor, z lekkim niebieskawym odcieniem, pozostając jednocześnie mocną, twardą, lekko skrzypiącą na zębach. Pachnie jak prawdziwe gówno. Takich grzybów nie je się gotowanych, duszonych ani smażonych.
Wniosek
Grzyby Skripuny znacznie ustępują grzybom z białego mleka, ale ta odmiana też ma swoich wielbicieli. Masowy wzrost liczebności gatunku sprawia, że miłośnicy „cichego polowania” mogą zawsze wracać do domu z pełnymi koszami.
