Muchomor szyszynkowy (w kształcie stożka): zdjęcie i opis, czy nadaje się do użytku?
Zadowolony
| Nazwa: | Amanita szyszynka |
| Nazwa łacińska: | Amanita strobiliformis |
| Typ: | Warunkowo jadalne |
| Synonimy: | Amanita stożek |
| Dane techniczne: | Grupa: lamelowe |
| Systematyka: |
|
Muchomor szyszynkowy jest rzadkim przedstawicielem warunkowo jadalnych grzybów z rodziny Amanita (inna nazwa to Amanitovye). Jak wszyscy jego towarzysze ma charakterystyczny kapelusz pokryty małymi białymi brodawkami - pozostałościami po muszli. Grzyb rośnie głównie na glebach zasadowych lasów mieszanych kontynentu europejskiego. To dość duży i rzucający się w oczy przedstawiciel rodziny. Muchomor szyszynkowy jest rzadkim gatunkiem.
Opis muchomora szyszynkowego
Zewnętrznie muchomor szyszynkowy przypomina zwykłą czerwień. Główne różnice dotyczą tylko koloru czapki. W rozważanym gatunku ma kolor szary lub biały. Wysokość i inne wymiary owocników są w przybliżeniu takie same.
Muchomor w kształcie stożka ma płytkowy hymenofor charakterystyczny dla Amanitów. Rośnie głównie w lasach mieszanych, tworząc mikoryzę ze świerkiem, dębem lub bukiem. Preferuje słoneczne obszary o bogatych glebach. Poniżej zdjęcie muchomora szyszynkowego:
Opis czapki
Czapka ma średnicę od 5 do 16 cm. Jak wszystkie Amanity, na początku cyklu życiowego owocnika ma kształt półkuli. Następnie jest wyprostowany i stopniowo staje się najpierw wypukły, a następnie prawie płaski. Z biegiem czasu kapelusz muchomora szyszynkowego ugina się jeszcze bardziej, pojawia się w nim wycięcie.
Opis nogi
Noga muchomora szyszynkowego ma kształt cylindryczny, czasami zwężający się ku górze. W niektórych przypadkach u podstawy występuje znaczne pogrubienie nóg. Jego długość może sięgać 16 cm, a średnica 3,5 cm.
Noga na całej długości pokryta jest „płatkami”, składającymi się z wielu łusek pozostających za miazgą. Wygląda na to, że tworzą rodzaj płytki. Łodyga jest wyposażona w ten sam łuszczący się pierścień, który odpada po wygięciu krawędzi kapelusza. Kiedy łodyga jest przecięta, kolor miazgi w powietrzu nie zmienia się.
Bliźniaki i ich różnice
Wszyscy przedstawiciele rodziny Amanitov są do siebie bardzo podobni. Dlatego możemy śmiało powiedzieć, że muchomor szyszynkowy łatwo pomylić z jakimkolwiek innym grzybem z tej grupy. Prawie wszyscy członkowie rodziny to trujące grzyby, dlatego podczas zbierania należy bardzo uważać, aby nie wpadły do kosza.
szafranowy pływak
Inna nazwa to muchomor szafranowy. Najczęściej ten bliźniak występuje w lasach mieszanych na glebach o dużej wilgotności. Tworzy mikoryzę z brzozą, dębem i świerkiem.
Rozmiar jest nieco mniejszy niż szyszynka, kapelusz ma średnicę od 3 do 12 cm. Jego kolor może się różnić od jasnopomarańczowego, przypominającego klasyczną czerwoną muchomorkę, do jasnokremowego.
Cała powierzchnia czapki jest błyszcząca, pokryta drobnymi brodawkami. Noga do 15 cm długości, nie więcej niż 2 cm średnicy. Ma kształt cylindryczny, lekko zwężony u góry. Grzyb prawie nie ma zapachu.
Uważany za warunkowo jadalny grzyb dobrej jakości. Trujący w stanie surowym, musi być gotowany przez co najmniej 30 minut. Niepodlegające przechowywaniu, pieczarki muszą być przetwarzane natychmiast po zbiorach.
Muchomor pantera
Trujący grzyb, który jest bardziej niebezpieczny niż klasyczna czerwień, ponieważ ma 2-4 razy większe stężenie toksyn. Zewnętrznie przypomina wszystkich członków rodziny, jest jednak mniejszy i ma charakterystyczną cechę kolorystyczną. Czapka tego gatunku ma kolor jasnobrązowy.
Średnica kapelusza rzadko przekracza 10 cm. Wysokość nóg może dochodzić do 13 cm, a szerokość do 1,5 cm. Noga zawsze ma kształt stożkowy - od spodu ma bulwiastą spuchniętą podstawę. Pierścień na łodydze istnieje przez całe życie owocnika.
Muchomor wysoki
Kolejny przyjemny wyjątek od Amanitaceae: ten gatunek jest również jadalny. Rośnie w prawie wszystkich lasach Środkowego Pasa. Średnica kapelusza sięga rekordowych 25 cm, waga jednego egzemplarza czasami przekracza 200 g.
Różnicą od wielu podobnych gatunków są dość duże płatki na kapeluszu, które nie są charakterystyczne ani dla pantery, ani muchomora. Z drugiej strony, ponieważ grzyb wygląda bardzo podobnie do wielu innych trujących odmian, nie zaleca się jego zbierania, aby uniknąć wypadków.
Gdzie i jak rośnie muchomor szyszynkowy
Grzyb występuje tylko w kilku miejscach na planecie, dość odległych od siebie. Można go znaleźć tylko w niektórych regionach Eurazji:
- na zachodnim wybrzeżu Francji;
- na granicy Łotwy i Estonii;
- we wschodniej części Gruzji;
- na południu Ukrainy;
- w okręgach Novooskolsky i Valuysky w obwodzie białoruskim;
- w centrum i na wschodzie Kazachstanu.
Na innych kontynentach nie występuje muchomor szyszynkowy. Grzyb nigdy nie rośnie na glebach kwaśnych, a także nie toleruje zbyt surowego klimatu. Jest uważany za bardzo rzadki gatunek wymieniony w Czerwonej Księdze.
W lasach mieszanych rośnie głównie na obrzeżach i przy ścieżkach. Częściej, znacznie rzadziej. W lasach liściastych można go spotkać prawie wszędzie. Zwykle rośnie w małych grupach, prawie nigdy nie zaobserwowano samotnych grzybów.
Jadalny muchomor szyszynkowy lub trujący
Debata o tym, czy tego grzyba można jeść, jak dotąd nie ucichła. Formalnie nie jest trujący, należy do warunkowo jadalnych. Nie można jej jednak spożywać na surowo, ponieważ bez obróbki cieplnej jej działanie na organizm jest podobne do muchomora czerwonego. Muchomor szyszynkowy można jeść dopiero po obróbce cieplnej (gotowaniu) przez co najmniej pół godziny.
Objawy zatrucia i pierwsza pomoc
Objawy zatrucia są podobne do muchomora. To jest tak zwany drugi rodzaj zatrucia. Przejawia się 0,5-6 godzin po zjedzeniu grzybów i ma następujące objawy:
- nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha;
- obfite ślinienie;
- wyzysk;
- zwężenie źrenic.
Jeśli zatrucie stało się ciężkie, do objawów dołącza się następujące objawy:
- duszność, oddzielenie wydzieliny oskrzelowej;
- spadek częstości akcji serca i ciśnienia krwi;
- zawroty głowy, splątanie, halucynacje.
W przypadku pojawienia się takich objawów należy jak najszybciej wezwać karetkę i spróbować usunąć z organizmu toksyczne substancje zawarte w grzybach.
W celu wywołania wymiotów konieczne jest podanie poszkodowanemu dużej ilości napoju (ciepła słona woda w ilości do 2 litrów) i przyciśnięcie palcem nasady języka. Wskazane jest kilkakrotne powtórzenie procedury, po czym podanie węgla aktywowanego w ilości 1-2 tabletki na 1 kg masy.
Interesujące fakty na temat muchomora szyszynkowego
Spośród interesujących faktów na temat omawianego grzyba można zauważyć kilka. Przede wszystkim jest to rozłączny obszar jego dystrybucji, o którym już wspominaliśmy. Mimo dostatecznego oddalenia miejsc dystrybucji, grzyby w każdym z siedlisk zachowują tę samą wielkość i wygląd.
Inną ciekawą cechą muchomora szyszynkowego jest zamiłowanie do gleb alkalicznych. Nie jest to typowe dla „rdzennych” mieszkańców kontynentu europejskiego, który ma głównie kwaśne gleby. Być może grzyb jest pochodzenia północnoamerykańskiego, w jakiś sposób jego zarodniki w jakiś sposób trafiły do Europy, chociaż jego populacja nie jest obecnie rejestrowana w Ameryce Północnej.
Inną opcją wyjaśniającą zarówno rozłączność, jak i kalcyfilowość może być to, że muchomor szyszynkowy jest endemiczny dla wybrzeża Zatoki Biskajskiej i przypadkowo rozprzestrzenia się po Europie.
Ponadto ze względu na niską zawartość muscymolu i kwasu ibotenowego (stężenia są około 5-10 razy niższe niż u muchomora czerwonego) grzybowi trudno przypisać halucynogenność. Otwiera to jego zastosowanie w medycynie tradycyjnej bez poważnych konsekwencji dla pacjentów. Suszone grzyby stosuje się do leczenia otwartych ran. Ponadto wywar z suszonych grzybów stosowany jest w leczeniu bólów stawów, migren, chorób onkologicznych.
I oczywiście, jak wszystkie muchomory, szyszynka ma właściwości owadobójcze. Na obszarach, na których rośnie grzyb, praktycznie nie występują owady latające. Alkaloidy grzyba rozpuszczone w wodzie wywołują w nich długotrwały sen, trwający do 12 godzin. W tym czasie pechowe stawonogi, które decydują się na picie wody z muchomorów, stają się ofiarami mrówek, jeży czy ptaków.
Wniosek
Muchomor szyszynkowy jest rzadkim grzybem z rodziny amonitów, który ze względu na niskie stężenie toksyn zaliczany jest do warunkowo jadalnych. Ma nieciągły zasięg i rośnie tylko tam, gdzie istnieją do tego niezbędne warunki: gleba zasadowa i stosunkowo łagodne zimy. Dzięki swoim substancjom składowym grzyb jest stosowany w medycynie ludowej.
