Nazwa: | Pieczarka |
Typ: | Jadalny |
Grzyby to prawdopodobnie najpopularniejsze grzyby używane w kuchniach wielu krajów. Są hodowane sztucznie i zbierane w naturze. Jednak obok grzybów jadalnych, podczas „cichego polowania” można spotkać także groźną sobowtóra pieczarki – tzw. pieczarkę żółtoskórą, która jest nie tylko niejadalna, ale też. I nie jest to jedyny niebezpieczny grzyb, który wygląda jak prawdziwe pieczarki.
Rodzaje pieczarek jadalnych
W sumie w klasyfikacji naukowej wyróżnia się około 200 gatunków różnych pieczarek, z których stosunkowo niewielka część nie nadaje się do spożycia przez ludzi. Wśród nich jest tylko kilka trujących. Tak sprzyjające warunki w połączeniu z łatwością sztucznej uprawy sprawiły, że obecnie ponad 1/3 wszystkich sztucznie uprawianych grzybów na świecie to pieczarki. W Rosji liczba ta jest znacznie wyższa - ponad 70%. Poniżej znajdują się zdjęcia i opisy niektórych fałszywych i prawdziwych pieczarek.
![]()
Pieczarki to najczęściej używane grzyby w kuchni
W zależności od warunków uprawy wszystkie pieczarki dzielą się na 5 głównych grup:
- Las.
- Uprawa na otwartych przestrzeniach.
- Rośnie tylko w trawie.
- Rośnie w trawie i w lesie.
- Pustynia.
Najbardziej znane gatunki jadalne to.
- Pieczarki dwuzarodnikowe. Jest grzybem jadalnym I, najwyższej kategorii, nazywany jest również pieczarką uprawną, uprawną lub ogrodową. Rośnie od późnej wiosny do jesieni na glebach uprawnych, bogatych w substancje organiczne, występujących w ogrodach i pastwiskach. Kapelusz grzyba przypomina półkulę z krawędzią zawiniętą do wewnątrz. Jego średnica zwykle waha się od 5 do 15 cm, choć spotykane są również większe okazy. Kolor jest jasnobrązowy, bardziej nasycony w środku, z widocznymi promienistymi włóknami lub łuskami. Z tyłu czapki znajdują się liczne cienkie płytki. Ich barwa zmienia się w zależności od wieku grzyba, od różowawej do brązowej, a później ciemnobrązowej z fioletowym odcieniem. Łodyga grzyba jest gęsta, solidna, długości 3-8 cm, cylindryczna, gładka, zwykle pomalowana na kolor kapelusza. Miąższ grzyba na kawałku staje się lekko różowy. Ma przyjemny grzybowy aromat i dobry smak.
![]()
- Pieczarka polna (owcza, pospolita). Znaleziony w całej Rosji. Rośnie od końca maja do nastania chłodów na trawie na terenach otwartych, łąkach, ogrodach i parkach, występując na obrzeżach lasów i polanach. Młoda pieczarka polna ma półkulisty kapelusz, który w miarę wzrostu grzyba najpierw przybiera kształt parasola, a następnie prawie płaski. Jej górna część jest biała, błyszcząca, aksamitna w dotyku. Liczne talerze znajdują się poniżej, w młodych grzybach są przykryte welonem. Ich barwa zmienia się wraz z wiekiem grzyba, u młodych osobników są szarawe, następnie różowieją, a następnie brązowieją z odcieniem czekolady. Noga biała, cylindryczna, mocna, pierścień jest dwuwarstwowy, zwisający. Miąższ biały, po złamaniu żółknie. Doświadczeni grzybiarze z łatwością rozpoznają tę pieczarkę po charakterystycznym zapachu anyżu.
![]()
Ważny! Wielu doświadczonych grzybiarzy uważa ten rodzaj pieczarki za najsmaczniejszy i najcenniejszy.
- Pieczarki zwykłe (prawdziwe, łąkowe, pecheritsa). Można go znaleźć od końca maja do połowy jesieni na otwartych terenach trawiastych, na łąkach, na stepie, na gruntach uprawnych, przy drogach, gospodarstwach rolnych, budynkach mieszkalnych. W młodym wieku ten rodzaj pieczarki ma kulisty, a następnie półkulisty kapelusz, który ostatecznie przybiera kształt prostaty. Jest jasnobrązowy, suchy, przyjemny w dotyku. Na odwrocie znajdują się liczne cienkie blaszki, które w miarę wzrostu zmieniają kolor z białego na różowawy, później ciemnieją coraz bardziej i stają się czekoladowobrązowe, a w wieku dorosłym przybierają ciemnobrązowy kolor z fioletowym odcieniem. Noga grzyba prosta, cylindryczna, biała, gęsta. W jego środkowej części znajduje się zwykle szeroki cienki pierścień. Miąższ na nacięciu lub złamaniu najpierw staje się różowy, a potem czerwienieje. Pieczarka pospolita jest szeroko stosowana w kuchni, może być stosowana w dowolnej formie. Pod względem zawartości składników odżywczych jest porównywalny z borowikiem.
![]()
Krótki film o tym, jak pieczarka zwyczajna rośnie na wolności:
- Duża pieczarka z zarodnikami. Gatunek ten jest szeroko rozpowszechniony w Europie Środkowej, Zachodniej i Południowej, w Rosji występuje tylko w niektórych regionach południowych. Różni się dużymi rozmiarami, na przykład średnica kapelusza może osiągnąć 0,5 m. Jest okrągło-wypukła, włóknista, biała, z niewielką frędzlami na brzegach, z wiekiem pokryta łuskami. Płytki znajdujące się z tyłu kapelusza są małe, cienkie, u młodego grzyba jasnoróżowe, u starego brązowe. Noga biała, raczej krótka i gruba, masywna. Pojedynczy pierścień, z wyraźnie widocznymi łuskami poniżej. Miąższ gęsty, biały, z uszkodzeniami mechanicznymi powoli zmienia kolor na czerwony. Młoda pieczarka ma wyraźny aromat migdałów, ale z wiekiem zapach zaczyna przypominać amoniak. Ma doskonały smak.
![]()
Oprócz wymienionych rodzajów pieczarek istnieje wiele innych, które mają niższą wartość odżywczą, ale nadają się do spożycia przez ludzi.
Jakie grzyby wyglądają jak pieczarki
Pieczarki to pieczarki. W młodym wieku wiele gatunków z tej klasy ma półkulisty lub kulisty kształt, co zawsze jest pełne zamieszania w ich identyfikacji wizualnej. W przypadku grzybów jadalnych największe podobieństwo mają ich fałszywe odpowiedniki, niejadalne pieczarki.
Poza pokrewnymi gatunkami, inne grzyby również wykazują podobieństwa do pieczarek, zwłaszcza w początkowej fazie rozwoju. Szczególnie niebezpieczne jest to, że niektóre fałszywe bliźniaki są śmiertelnie trujące.
Czy są fałszywe grzyby?
Termin „fałszywy” jest zwykle rozumiany jako trujący lub niejadalny grzyb, który można pomylić z omawianym gatunkiem ze względu na zewnętrzne podobieństwo. W jadalnych pieczarkach są takie sobowtóry.
Jak wyglądają fałszywe grzyby?
Niektóre niejadalne bliźniaki z rodziny Agarikov mają największe podobieństwo wizualne do jadalnych pieczarek, t. mi. ich najbliżsi krewni. Oto zdjęcie i opis niektórych fałszywych pieczarek:
- Grzyb czerwony (pieczarka żółta). Ten fałszywy bliźniak jadalnej pieczarki w młodym wieku ma półokrągły, a w późniejszym okresie rozwoju kapelusz w kształcie dzwonu z łuskami o średnicy do 15 cm. Kolor jego górnej części jest biały z charakterystyczną nierówną kawowo-brązową plamą pośrodku. Na odwrocie znajdują się małe, równe tabliczki, z wiekiem zmieniające kolor z białego, najpierw na różowy, a następnie brązowy. Noga tego podwójnego jest biała, pusta, u podstawy znajduje się bulwa. Pierścionek jest szeroki, biały, dwuwarstwowy. Miąższ ma brązowawy kolor, żółknie po uszkodzeniu mechanicznym. Wydziela charakterystyczny „chemiczny” zapach fenolu, który nasila się po podgrzaniu. Grzyb jest powszechny w wielu regionach, można go spotkać w lasach mieszanych, a także w ogrodach i parkach. Rośnie od drugiej połowy lata do połowy jesieni. Tego fałszywego sobowtóra nie można zjeść, jeśli dostanie się do organizmu, powoduje zatrucie i zaburzenia jelitowe. Mimo to grzyb uważany jest za leczniczy i jest stosowany w medycynie ludowej.
![]()
- Pstrokata Pieczarka (Meller, łuskowata). U młodych grzybów kapelusz jest zaokrąglony, u dorosłych staje się płaski. Z góry wydaje się cętkowany ze względu na dużą liczbę opóźnionych szarych lub popielatobrązowych łusek. Ich największe zagęszczenie znajduje się w środku, na obwodzie kapelusza jest kilka łusek, więc kolor jest prawie biały. Na odwrocie kapelusza tego fałszywego bliźniaka znajdują się liczne, nawet cienkie płytki, u młodego grzyba są bladoróżowe, ciemnieją w miarę wzrostu i nabierają czekoladowego koloru. Noga jest cylindryczna, gęsta, biała, w miarę wzrostu grzyba najpierw staje się żółta, a następnie brązowa. Pierścień jest gęsty, wyraźny. Miąższ jest biały po złamaniu, szybko brązowieje. Ma nieprzyjemny zapach. Ten fałszywy sobowtór jest szeroko rozpowszechniony w regionach południowych, rośnie na stepach i stepach leśnych, czasami spotyka się w parkach. Toksyczność pieczarki żałobnej jest różnie oceniana w różnych źródłach, w niektórych jest wskazywana jako trująca, w innych ta cecha nie jest odnotowywana. Z dużym prawdopodobieństwem wskaźnik ten zależy od miejsca, w którym grzyby rosną i indywidualnej tolerancji organizmu ludzkiego, który je zjadł.
![]()
- pieczarki kalifornijskie. Czapeczka tego fałszywego bliźniaka jest okrągła we wczesnym stadium wzrostu, później zalegająca, sucha, jasnobrązowa z metalicznym połyskiem, ciemniejsza w środku i jaśniejsza na obwodzie. Talerze na odwrocie są białe, równe, z wiekiem nabierają różowawego odcienia, a następnie stają się czekoladowobrązowe. Łodyga jest cylindryczna, często zakrzywiona, z pierścieniem. W miejscu cięcia miąższ powoli ciemnieje. Ta fałszywa pieczarka wydziela nieprzyjemny zapach fenolu, jest trująca i nie jest zjadana.
![]()
- Kaszkiet do pieczarek. Ten fałszywy bliźniak jest często spotykany w lasach liściastych i mieszanych strefy umiarkowanej, często można go zobaczyć obok budynków mieszkalnych. Kapelusz w młodym wieku jest jajowaty, u dorosłego grzyba stopniowo się prostuje i staje się prawie płaski, z małym guzkiem pośrodku. Górna część pokryta jest licznymi szarymi łuskami, gęstszymi w środku i mniej intensywnymi na obrzeżach. Płytki znajdujące się z tyłu kapelusza są w młodym wieku lekko różowawe, ciemnieją wraz z wiekiem grzyba i stają się ciemnobrązowe, prawie czarne. Noga biała, cylindryczna, z wyraźnym pierścieniem w części środkowej. Miąższ jest biały, po uszkodzeniu żółknie, a następnie brązowieje. Wydziela nieprzyjemny „chemiczny” zapach kwasu karbolowego. Według niektórych szacunków pieczarka płaska jest warunkowo jadalna, według innych ten fałszywy bliźniak jest uważany za lekko trujący, powodujący zaburzenia jelitowe.
Zdjęcia i opisy innych fałszywych pieczarek można znaleźć w literaturze specjalistycznej.
Jak odróżnić pieczarki od fałszywej pieczarki
Możliwe jest określenie, czy fałszywa pieczarka, czy nie, za pomocą zewnętrznych znaków, a także po ich zapachu. Prawdziwe mają przyjemny zapach grzybów z nutą migdałów lub anyżu. Fałszywe pieczarki mają uporczywy nieprzyjemny zapach kwasu karbolowego lub fenolu, który nasila się podczas obróbki cieplnej grzyba. Po uszkodzeniu mechanicznym miąższ fałszywych bliźniaków żółknie, a następnie brązowieje, natomiast prawdziwe pieczarki na rozcięciu różowieją lub powoli stają się czerwone.
Trujące grzyby podobne do pieczarek
Jadalne pieczarki można pomylić nie tylko z fałszywymi bliźniakami z ich rodziny, ale także z niektórymi naprawdę śmiertelnie groźnymi grzybami trującymi, zwłaszcza w młodym wieku. Oto najbardziej niebezpieczne.
Muchomor sromotnikowy. W młodym wieku można go pomylić z pieczarką, jest to najniebezpieczniejszy z jej bliźniaczych grzybów.
![]()
Różnice między perkozem bladym są następujące:
- U dołu nogawki bulwiaste zgrubienie.
- Talerze pozostają całkowicie białe w każdym wieku.
- Zaginiony.
Muchomor śmierdzący. Z wyglądu ten śmiertelny grzyb jest bardzo podobny do pieczarki, ma jednak również swoje charakterystyczne cechy.
![]()
Oto główne różnice między śmierdzącym muchomorem.
- Lepka, oślizgła czapka w kształcie dzwonu.
- łuszcząca się noga.
- Obecność Volvo (bulwy).
- Biały niezależnie od wieku talerza.
- Nieprzyjemny zapach chloru.
Muchomor biały. Ten grzyb jest również śmiertelnie trujący.
![]()
Różnice między muchomorem a pieczarką są następujące.
- Grzyb całkowicie biały.
- Talerze są zawsze białe i nie zmieniają koloru z wiekiem.
- Jest wyraźne Volvo.
- Wydziela nieprzyjemny zapach.
Ważny! Zbierając pieczarki w lesie, musisz mieć całkowitą pewność, że potrafisz odróżnić je od fałszywych, a nawet bardziej trujących odpowiedników. Błąd może kosztować życie.
Objawy zatrucia, pierwsza pomoc
Przypadki zatrucia przez trujące grzyby, mylone z pieczarkami, są odnotowywane corocznie. Niestety większość tych spraw kończy się tragicznie. Pod tym względem najbardziej niebezpieczne jest błędne spożycie perkoza bladego, jednego z trujących odpowiedników pieczarki. W przeciwieństwie do innych trujących muchomorów o podobnym wyglądzie, perkoz blady nie ma zapachu, więc rozpoznanie go po tym znaku jest prawie niemożliwe.
Obraz kliniczny zatrucia bladym muchomorem objawia się z dużym opóźnieniem, co utrudnia diagnozę i rozpoczęcie leczenia w odpowiednim czasie. Pierwsze objawy mogą pojawić się dopiero po dobie, a w niektórych przypadkach nawet więcej. Oto główne oznaki zatrucia bladym muchomorem.
- Kolka, skurcze i skurcze żołądka.
- Nudności, ciągłe wymioty.
- Biegunka.
- Pogorszenie stanu ogólnego, osłabienie.
- Niemiarowość.
- ciągłe pragnienie.
- Zaburzenia świadomości.
Z reguły 3 dnia po zatruciu następuje poprawa samopoczucia, ale to tylko pozory, że organizm poradził sobie z zatruciem. Destrukcyjne działanie toksyn w tym czasie trwa nadal. Po 2-4 dniach dochodzi do zaburzeń czynności wątroby i nerek, rozwija się żółtaczka, zmienia się struktura krwi. W większości przypadków w 10-12 dniu zgon następuje z powodu ostrej niewydolności serca, nerek lub wątroby.
![]()
W przypadku zatrucia trującymi grzybami konieczna jest pilna hospitalizacja
W przypadku zatrucia muchomorem bardzo ważne jest jak najszybsze rozpoczęcie leczenia. To nie jest gwarancja wyzdrowienia, ale daje szansę. Jeśli nie zostaną podjęte pilne środki, 90% przypadków zatrucia kończy się śmiercią ofiary. Dlatego jeśli podejrzewasz zatrucie, musisz jak najszybciej dostarczyć zatrutą osobę do najbliższego szpitala lub wezwać lekarza do domu. Przed przybyciem ofiary należy wypłukać żołądek, zmuszając ją do wypicia dużej ilości lekko osolonej wody, a następnie wywołać wymioty. Powinieneś też podać mu węgiel aktywowany (1 tabletka na każde 10 kg wagi) lub inny enterosorbent.
Wniosek
Niebezpieczna podwójna pieczarka może spotkać każdego grzybiarza. Jednak wszelkich nieprzyjemnych konsekwencji tego spotkania można uniknąć, jeśli zastosujesz się do zasady: „nie wiem – nie biorę”. Jeśli nie ma wyraźnej pewności co do jadalności grzyba, nie powinieneś go brać.
Artykuły na ten temat "Pieczarki i ich niebezpieczne odpowiedniki: nazwa, zdjęcie i opis fałszywych i trujących grzybów"