Świerk glauca (kanadyjski)
Zadowolony
Świerk kanadyjski, biały lub szary (Picea glauca) to drzewo iglaste należące do rodzaju Spruce (Picea) z rodziny Pine (Pinaceae). Jest to typowa roślina górska pochodząca z Kanady i północnych Stanów Zjednoczonych.
Znacznie więcej niż gatunek świerka kanadyjskiego znane są jego liczne odmiany. Są szeroko rozpowszechnione na wszystkich kontynentach, a ze względu na wysoką dekoracyjność uprawiane są nawet w nieodpowiednich warunkach.
Opis świerka kanadyjskiego
Gatunek Świerk kanadyjski to wysokie drzewo do 15-20 m, z koroną rozłożoną na 0,6-1,2 m. W sprzyjających warunkach roślina może rozciągać się do 40 m, a obwód pnia wynosi 1 m. Gałęzie młodych drzew są skierowane w górę pod kątem, z wiekiem opadają, tworząc wąski stożek.
Igły po stronie skierowanej do światła są niebiesko-zielone, poniżej - niebiesko-białe. To właśnie z powodu tej kolorystyki kanadyjski świerk otrzymał inne nazwy - szary lub biały. Przekrój igieł rombowy, długość - od 12 do 20 mm. Zapach igieł jest podobny do czarnej porzeczki.
Kwitnie późną wiosną, męskie szyszki są koloru żółtego lub czerwonego. Szyszki żeńskie początkowo zielone, dojrzałe brązowe, do 6 cm długości, zlokalizowane na końcach pędów, cylindryczne, obustronnie zaokrąglone. Czarne nasiona o długości do 3 mm z beżowym skrzydłem wielkości 5-8 mm zachowują żywotność nie dłużej niż 4 lata.
Kora jest łuszcząca się i cienka, system korzeniowy mocny, rozłożysty. Gatunek jest wyjątkowo mrozoodporny, ale nie toleruje zanieczyszczenia powietrza. Wytrzymuje krótkotrwałą suszę, obfite opady śniegu i wiatr. Żyje około 500 lat.
Różnorodność szarej świerka
Uważa się, że pod względem dekoracyjności świerk kanadyjski ustępuje tylko Prickly. Najbardziej rozpowszechnione i znane są jego odmiany karłowate, uzyskane w wyniku różnych mutacji. Przykładem wykorzystania zmian generatywnych obejmujących całą roślinę jest słynny Konica.
Dzięki mutacjom somatycznym, które wpływają na część ciała i są przyczyną pojawienia się „miotły wiedźmy”, wyróżnia się zaokrąglone kształty. Tak się pojawił odmiana poduszek Echiniformis.
Czasami mutacja kanadyjskiego świerka jest podatna na rewersję, gdy właściwości ozdobne nie są dominujące. Wtedy odmianę można rozmnażać tylko przez szczepienie. W przydomowych szkółkach od niedawna zaczynają się nimi zajmować, więc nie są w stanie nasycić rynku. Takie drzewa w większości pochodzą z zagranicy i są drogie.
Formy płaczące rozmnażają się tylko przez szczepienie, na przykład bardzo piękna odmiana Pendula.
Zazwyczaj wszystkie odmiany świerka kanadyjskiego uważane są za maminki, które wymagają ochrony przed słońcem nie tylko w upalne lata, ale także późną zimą lub wiosną. To prawda i przysparza wiele bólu głowy projektantom krajobrazu i ogrodnikom. W pierwszej kolejności należy umieścić świerk kanadyjski nie tylko po to, by ozdobił teren, ale również był pod osłoną innych roślin. Ci ostatni są zmuszeni do ciągłego przetwarzania drzewa epiną i przeprowadzania zraszania, ale „niewdzięczna” kultura wciąż płonie.
Nowy odmiana Sanders Blue nie tylko łatwiejsza w pielęgnacji ze względu na większą tolerancję na słońce niż inne odmiany, ale także wyróżniająca się oryginalnymi igłami. Wiosną jest niebieskie, w sezonie zmienia kolor na zielony i to nierównomiernie, ale na dużych powierzchniach, przez co wydaje się, że drzewo pokryte jest różnokolorowymi plamami.
Żywotność odmian świerka białego jest znacznie krótsza niż roślin gatunkowych. Nawet przy dobrej pielęgnacji nie należy oczekiwać, że będą dekorować witrynę dłużej niż 50-60 lat.
Świerk kanadyjski Maygold
Istnieje wiele odmian karłowatych wywodzących się z mutacji najpopularniejszej – Koniki. To właśnie obserwując jej sadzonki, znaleziono gałęzie lub całe drzewa z odchyleniami od normy. Tak pojawiła się odmiana kanadyjskiego świerka Maygold.
Niewielkie drzewo o piramidalnej koronie, w wieku 10 lat osiąga 1 m, co sezon zwiększa się o 6-10 cm. Świerk kanadyjski Maygold jest bardzo podobny do klasa tęczy koniec.
Główną różnicą jest kolor młodych igieł. W Rainbow`s End jest najpierw kremowo-biały, potem żółty, a potem zielony. Odmiana Maygold charakteryzuje się złotymi młodymi igłami. Z czasem stają się ciemnozielone. Ale zmiana koloru jest nierównomierna. Najpierw dolna część Mygold zmienia kolor na zielony, a dopiero potem zmiany wpływają na górę.
Igły są gęste, krótkie - nie dłuższe niż 1 cm, szyszki pojawiają się bardzo rzadko. System korzeniowy jest potężny, rośnie w płaszczyźnie poziomej.
Świerk glauca Densata
Na rynku El Sizaya reprezentowana jest nie tylko przez odmiany karłowate. Polecany na duże i średnie działki, publiczne parki i ogrody, odkryto w Północnej Dakocie (USA) około 1933 roku. odmiana Densatu. Nazywa się świerkiem Black Hills i wcześniej uważano go za osobny gatunek.
Dorosła Densata (po 30 latach) ma około 4,5-7 m wzrostu, czasami dochodząc do 18 mw domu. W Rosji drzewo, nawet przy najlepszej opiece, raczej nie wzniesie się o więcej niż 5 metrów. Densata różni się od gatunku rośliny:
- mniejsze rozmiary;
- gęsta korona;
- powolny wzrost;
- igły jasnoniebieskozielone;
- skrócone pąki.
W przeciwieństwie do innych odmian, ta, choć nie jest karłowata, żyje długo i może być rozmnażana przez nasiona.
Świerk kanadyjski Yalako Gold
Świerk karłowaty glauka Yalako Gold - wysoce dekoracyjna odmiana o zaokrąglonej koronie. Rośnie bardzo wolno, osiągając przez 10 lat średnicę 40 cm. Ta odmiana jest bardzo podobna do Świerk kanadyjski Alberta Globe.
Ale młode igły mają złoty kolor, który wygląda szczególnie dekoracyjnie na tle starych, jasnozielonych igieł. Do 10 lat korona Yalako Gold przypomina kulę, następnie zaczyna stopniowo rozszerzać się na boki, a w wieku 30 lat staje się jak gniazdo o wysokości 60-80 cm i szerokości do 1 m.
Świerk glauca Laurin
Jedną z najczęstszych mutacji Koniki w krajach europejskich jest odmiana Laurin. Od pierwotnej formy różni się wyjątkowo powolnym wzrostem – od 1,5 do 2,5 cm na sezon. W wieku 10 lat drzewo osiąga zaledwie 40 cm, w wieku 30 lat nie osiąga więcej niż 1,5 metra. W Rosji, jak wszystkie odmiany świerka kanadyjskiego, rośnie jeszcze mniej.
Pędy Laurina są skierowane w górę, ciasno do siebie dociśnięte i mają krótkie międzywęźle. Jego korona wygląda na wąską nawet w porównaniu z innymi odmianami o stożkowatym kształcie. Igły zielone, miękkie o długości 5-10 mm.
Zdjęcie kanadyjskiego świerka Laurin pokazuje, jak ciasno przylegają do siebie gałęzie .
SONY DSC
Świerk kanadyjski Piccolo
Karłowata wolno rosnąca odmiana kanadyjskiego świerka Piccolo w wieku 10 lat w Rosji osiąga 80-100 cm. W Europie może rozciągać się do 1,5 m. Igły Piccolo są znacznie grubsze niż te z oryginalnej formy - Koniki. Jest dość twarda, młody wzrost jest szmaragdowy, z wiekiem igły stają się ciemnozielone.
Korona o prawidłowym kształcie piramidy. Odmiana Piccolo we wszystkim poza kolorem igieł jest bardzo podobna do Stokrotka Biała.
Do tej pory Piccolo jest jedną z najdroższych odmian świerka szarego.
Wniosek
Świerk kanadyjski – popularny gatunek, który dał wiele ciekawych odmian. Najbardziej znane są karłowate, takie jak Konika i jej wolno rosnące odmiany o okrągłej lub stożkowatej koronie, kremowej, złotej, niebieskiej i szmaragdowej narośli. Ale duże walory dekoracyjne mają również odmiany średniej wielkości i rzadkie formy płaczące.
