Rasa krów hereford: opis i cechy, hodowla

Hodowla bydła mięsnego w domu jest opłacalna i tańsza niż hodowla drobiu i trzody chlewnej. Aby jednak przyniósł duży i stabilny dochód, ważne jest, aby wybrać odpowiednie zwierzęta. A wśród najbardziej odpowiednich ras bydła jest krowa Hereford, która jest jedną z najstarszych spośród tych, które przetrwały do ​​dziś. Jego ważną cechą jest obecność cech jakościowych i ilościowych mięsa, a także jego smak. Elitarne steki marmurowe przygotowywane są z wołowiny Hereford. Sama rasa jest bezpretensjonalna w utrzymaniu i karmieniu, jednak aby osiągnąć maksymalną wydajność i jakość produktów mięsnych, ważne jest przestrzeganie podstawowych zasad uprawy i uwzględnienie niektórych cech zwierząt. O tym będzie ten artykuł.

Pochodzenie krowy Hereford

Rasa bydła Hereford powstała w Herefordshire w Wielkiej Brytanii w połowie XIX wieku. Ze względu na doskonałe właściwości użytkowe i jakość produktów mięsnych zwierzęta szybko stały się powszechne i popularne niemal na całym świecie. Bydło przybyło do ZSRR w latach trzydziestych XX wieku. Dowiedz się o rasie krów Schwyz tutaj.

Rasa doskonale dopasowuje się do niemal każdych warunków klimatycznych. Dziś jej przedstawiciele spotykają się w Rosji, Europie oraz Ameryce Północnej i Południowej.

Opis i cechy bydła Hereford

Dziś rasa Hereford jest uważana za jedną z najpopularniejszych ras mięsnych. Wynika to z doskonałych cech produktywności i bezpretensjonalności w treści.

Rodzaj produkcji żywca – mięso

Głównym kierunkiem jest mięso. Rodzą się cielęta rasy ważące około trzydziestu kilogramów, ale szybko przybierają na wadze, tak że w ciągu dwóch miesięcy ważą już około centa, a po roku około pół tony. Dorosłe krowy przybierają na wadze do ośmiuset kilogramów, w zależności od warunków trzymania i karmienia, byki - do półtora tony. W takim przypadku śmiertelna wydajność może wynosić do siedemdziesięciu procent lub nawet więcej.

Wskaźniki mleka są stosunkowo niskie, ale wystarczające do normalnego tuczu cieląt. Krowy dają nie więcej niż półtorej tony mleka rocznie. Zawartość tłuszczu w produktach wynosi około czterech procent. Główną zaletą rasy jest marmurkowa wołowina.

Wygląd zewnętrzny

Przedstawiciele rasy Hereford zewnętrznie wyglądają jak typowe bydło mięsne, o cechach przypominających podobnego kazachskiego białogłowego. Zwierzęta mogą być niskie, średnie i wysokie. Wszystkie trzy typy są wariantami normy. Główne cechy wyglądu:

• prostokątne, lekko wydłużone, muskularne ciało;
• skóra jest miękka, elastyczna;
• głowa mocna, najczęściej biała;
• nogi są krótkie, szeroko rozstawione;
• klatka piersiowa zaokrąglona z masywnym podgardlem;
• wymię małe, zaokrąglone.

Główny kolor garnituru to czerwono-brązowy. Krowy tej rasy są długowieczne i mogą być trzymane do osiemnastu lat. Przeczytaj o rasie krów Kostroma w tym artykule.

Bydło rasy Hereford o ciemnoczerwonym kolorze.

Długotrwałe trzymanie zwierząt tej rasy może prowadzić do pogorszenia walorów smakowych mięsa.

Plusy i minusy rasy

Rasa Hereford uważana jest za jedną z najlepszych do tuczu w warunkach naturalnych. Jego główne zalety:

• doskonała produktywność mięsa;
• mięso wysokiej jakości (elitarna marmurkowa wołowina);
• bezpretensjonalność w opiece i karmieniu;
• grzeczność;
• szybki przyrost masy ciała;
• odporność na gruźlicę i inne poważne choroby;
• szybka adaptacja do warunków środowiskowych.

Główną wadą zwierząt gospodarskich jest zbyt duże spożycie paszy. Aby wykarmić piętnaście krów przez rok i utrzymać ich dobrą wagę, trzeba zebrać około dwóch centów siana. Jednocześnie w ciepłym sezonie pasza w ogóle nie jest potrzebna, ponieważ zwierzęta świetnie czują się na pastwiskach.

Kolejną wadą jest niewielka ilość mleka, jaką dają krowy tej rasy. Jednak wystarczy nakarmić cielęta. Nie ma możliwości dojenia ich do własnego spożycia przetworów mlecznych. Ten materiał opowie o czarnej pstrokatej rasie bydła.

Jest też trzecia wada. To powolne dojrzewanie. Tak więc samice wydają potomstwo dopiero w wieku dwóch lub trzech lat.

Różni się spokojnym usposobieniem, wysoką oczekiwaną długością życia (15-18 lat), zachowując przy tym otłuszczenie i płodność.

Funkcje treści

Ogólnie rzecz biorąc, utrzymanie krów Hereford nie jest szczególnie trudne zarówno dla początkujących, jak i doświadczonych hodowców.

Hodowla

Krowy rodzą co roku. Cielęta mają doskonałą witalność i odporność na choroby. Z reguły młode bydło karmione jest przez krowy przez osiem do dziesięciu miesięcy.

Na początku polowania zwykle mówi ruja i obrzęk warg sromowych samicy. W przypadku nieudanego krycia okres ten powtarza się po trzech do czterech tygodniach. Krowy można nawozić w zwykły sposób lub przy pomocy sztucznej inseminacji. Wycielenie jest zazwyczaj łatwe i nie wymaga pomocy hodowcy.

Aby szybciej przybierały na wadze przy trzymaniu cieląt w domu, zaleca się przyzwyczajenie ich do siana lub zielonej trawy od pierwszego miesiąca życia.

Dla krów tej rasy zaleca się podawanie pogłównego opatrunku w postaci paszy dla bydła, można przygotować płynny zacier na grzbiecie.

Opieka

Przedstawiciele rasy mogą przebywać na pastwiskach prawie przez cały rok. Jednak ważne jest, aby wziąć pod uwagę czynnik terytorialny - z dala od wszystkich regionów jest to łatwo wykonalne ze względu na klimat. Jednocześnie istnieje możliwość przesadzania zwierząt na siano później zimą w celu oszczędzania.

Nie jest konieczne budowanie specjalnych zamkniętych i ciepłych obór dla zwierząt gospodarskich własnymi rękami. Wystarczy przygotować stodołę, która nie przepuszcza deszczu i przeciągów. Podłogę najlepiej wykonać na lekkim pochyleniu – łatwiej będzie ją wyczyścić. Czystość w stadach jest bardzo ważna, dlatego codziennie czyść obornik i zmieniaj ściółkę.

Latem krowy żywią się samodzielnie na pastwisku, zjadając do trzydziestu kilogramów zieleniny. Dodatkowo w okresie tuczu można im podać trzy kilogramy słomy i dwieście gramów mieszanej paszy na sztukę. Przybliżona dzienna dieta zimowa w okresie tuczu wygląda następująco:

• siano zbożowe - do pięciu kilogramów;
• Koniczyna - do ośmiu kilogramów;
• silosowanie - pięć do siedmiu kilogramów;
• słoma - do trzech kilogramów;
• pasza kombinowana - dwieście gramów.

Obowiązkowy stały dostęp do soli jadalnej w postaci brykietu. Można go kupić w specjalistycznym sklepie i zainstalować bezpośrednio w oborze. Dowiedz się o belgijskiej rasie krów pod tym linkiem.

Nie jest konieczne tworzenie osobnego boksu dla każdego osobnika, jednak zaleca się, aby cielęta były trzymane oddzielnie od dorosłych.

Choroby

Hereford i Bestuzhev, w przeciwieństwie do rasy holenderskiej, są odporne na gruźlicę i infekcje. Jednak w profilaktyce ważne jest wykonanie dwóch głównych czynności: szczepienia i sanityzacja. Ważne jest szczepienie młodych zwierząt, zwłaszcza w rejonach zwiększonego ryzyka epidemii. Przydaje się do szczepienia cieląt przeciwko wściekliźnie i pryszczycy, a także przeciwko brucelozie. Zabiegi sanitarne należy przeprowadzać co miesiąc w okresie letnim i przynajmniej raz w okresie zimowym. W tym celu podczas kolejnego sprzątania trzeba będzie pokryć ściany i podłogę wapnem gaszonym.

Pomimo odporności zwierząt gospodarskich na choroby i zimno, ważne jest, aby podłoga była izolowana, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo odmrożeń i chorób wymion w okresie zimowym.

Wideo

Film przedstawia hodowlę bydła Hereford.

wnioski

1. Rasa krów Hereford jest jedną z najstarszych i najbardziej produktywna z tych odmian, które są w stanie wyprodukować elitarną marmurkową wołowinę.
2. Rasa wyróżnia się niezwykłą produktywnością mięsa i jakość produktów mięsnych.
3. Zwierzęta gospodarskie są bezpretensjonalne w treści i odporność na choroby zakaźne i gruźlicę.
4. Aby uzyskać najwyższą możliwą wydajność rzeźną, ważne jest zapewnienie zwierzętom wystarczającej ilości paszy.

Przeczytaj o rasie krów kałmuckich tutaj.

Artykuły na ten temat "Rasa krów hereford: opis i cechy, hodowla"

Rasa krów hereford (charakterystyczna)

Opis i cechy krów rasy ayrshire

Rasa krów hereford (charakterystyczna)

Opis i cechy krów rasy ayrshire