Rasa krów hereford (charakterystyczna)

Hodowla bydła jest praktykowana w Rosji nie tylko na poziomie przemysłowym. Wielu prywatnych przedsiębiorców ma w swoich gospodarstwach nie tylko krowy, ale także kozy czy owce. A jednak ze wszystkich bydła (bydła) najczęściej trzymają krowy w prywatnych domach, otrzymując od nich mleko, a także wysokiej jakości chude, smaczne mięso po uboju.

Najbardziej popularne są krowy ras kałmuckich. Ale jedną z najbardziej znanych na świecie są krowy Hereford.

Ewolucja, udomowienie

Rasa ta została wyhodowana przez specjalistów z Wielkiej Brytanii. Za podstawę przyjęto przedstawicieli czerwonego koloru krów hodowanych na zachodzie i południu tego kraju. Pierwsi przedstawiciele nowej rasy pojawili się w Anglii w XVIII wieku w hrabstwie Herefordshire, a księgę stadną krów rasy Hereford rozpoczęto w połowie XIX wieku.

Podczas hodowli tej rasy główny nacisk położono na szybki przyrost masy ciała, ale w ogóle nie wzięto pod uwagę wskaźników wydajności mleka - ważne było, aby specjaliści hodowali czysto mięsną rasę krów.

Obecnie rasę bydła Hereford można spotkać w wielu krajach świata, liczba tych rasowych przedstawicieli bydła systematycznie rośnie, a przyczyny jej popularności zostaną omówione poniżej.

Rasa krów Hereford

W Rosji pierwsi przedstawiciele Herefordów pojawili się we wczesnych latach formowania się władzy sowieckiej. Byki rasy Hereford były wykorzystywane do krzyżowania z lokalnymi krowami mlecznymi oraz mięsnymi i mlecznymi. W wyniku takich prac hodowlanych w ZSRR pojawiły się wysokowydajne rasy krów kazachskich białogłowych i syberyjskich.

Uwaga! Stado Hereford służy nie tylko do tworzenia nowych ras, ale także do poprawy jakości hodowlanej krów już znajdujących się w gospodarstwie.

W procesie hodowli krowy i byki rasy Hereford otrzymały takie cechy, jak duża wytrzymałość i dobra adaptacja do nagłych zmian warunków pogodowych. Te krowy robią wrażenie. Poniżej opis i cechy tej rasy:

• kolor ciała - czerwony, z brązowym odcieniem;
• duża głowa i masywna mała szyja mają charakterystyczny dla rasy biały kolor, białe są również usta, nos, brzuch i frędzel na ogonie;
• kończyny przednie i tylne mniejsze niż przeciętne, mocne z dobrze rozwiniętymi mięśniami;
• rogi są koloru białego, na końcach ciemne;
• ciało - przysadzisty, masywny;
• skóra - gruba, gładka, bez fałd;
• gruczoły sutkowe u krów są słabo rozwinięte.

Dorosłe zwierzęta osiągają wysokość do 1,2-1,4 m, objętość klatki piersiowej - ponad 1,9 m. Obecnie przedstawiciele Herefordów są jedną z najpopularniejszych spośród wszystkich ras krów mięsnych. Zwykle cielęta rasy Hereford są kupowane w dużych ilościach do tuczu i późniejszego uboju. Ale aby ulepszyć plemię tych osobników, wystarczy kilka kopii.

Eksperci zalecają hodowlę Herefordów w regionach, w których klimat jest ostro kontynentalny. Takie krowy hoduje się w Australii, Kanadzie, USA, wielu krajach kontynentu europejskiego, w Kazachstanie. W Rosji liczne stada Herefordów można znaleźć w regionie Orenburg i na sąsiednich obszarach.

Rasa krów Hereford: charakterystyka

Krowa z cielęciem

Krowa rasy Hereford jest typowym przedstawicielem bydła mięsnego.

Samice tej rasy są w stanie co roku rodzić potomstwo, nawet jałówki wycielone nie mają problemów z wycieleniem. Po raz pierwszy można hodować jałówkę na potomstwo już w wieku 2 lat. Waga nowo narodzonego cielęcia to około 26-29 kg. Krowa karmi swoje „dzieci” do 7,5-8 miesięcy.

Cielęta rosną bardzo szybko, w wieku 2 miesięcy mogą ważyć 85-90 kg, a byki Hereford mogą ważyć o 10-15 kg więcej niż jałówki. Rocznie waga dorosłego potomstwa wynosi od 360 do 490 kg. W wieku 3 lat samice ważą ponad 650 kg, a byki Hereford w tym wieku ważą nawet tonę (a czasem więcej).

Ponieważ krowy te są hodowane na mięso, samice nie są dojone, a mleko pozostawia się nakarmić potomstwo (a ich produkcja mleka jest niska). Zwykle wydajność mleczna od jednej krowy rocznie może wynosić nie więcej niż 1200 litrów przy zawartości tłuszczu około 4%. Poza tym dość trudno je doić, bo samice praktycznie nie pozwalają podchodzić do nich w okresie laktacji - mogą kopać, przewracać wiadro z dojonym mlekiem.

Potrzebuję wiedzieć! Mięso takich osobników jest cenione za „marmurkowanie” - warstwy tłuszczu przeplatają się z warstwami mięsa, dzięki czemu po ugotowaniu staje się soczyste i delikatne. Charakterystyczne cechy takiego mięsa to wystarczająca kaloryczność, włókna średniej grubości, z jednolitą warstwą tłuszczu.

Produkcja produktów mięsnych jest dość wysoka - 63-69%. Bardzo ceniona jest również skóra tych zwierząt - jest elastyczna, jest dość gruba i wytrzymała, a jej jakość jest wysoka. Dlatego jest aktywnie wykorzystywany w produkcji obuwia, portfeli, toreb damskich i męskich oraz innych akcesoriów.

Rozwój i ogólne zasady opieki

Ważną zaletą bydła tej rasy jest wysoka odporność na mróz, bezpretensjonalność w diecie, dlatego Herefordy hodowane są w rejonach o zimnym klimacie, gdzie wiele innych zwierząt czuje się niekomfortowo.

Opieka

Głównym wymogiem dla obory, w której będą trzymane te zwierzęta, jest czystość i suchość. Również w tym pomieszczeniu przed zimą należy dokładnie obejrzeć ściany, aby zapobiec przeciągom. Wszystkie pęknięcia należy starannie uszczelnić, aby do obory nie dostało się mroźne powietrze z zewnątrz.

Dla krów z potomstwem wydzielone są osobne boksy, w których cielęta mogą stale ssać mleko. W tym przypadku krowa nie ma stagnacji mleka w wymieniu, zapalenie sutka nie rozwinie się. Dla cieląt należy również przygotować osobne stanowiska.

Karmniki i poidła dla zwierząt gospodarskich znajdują się osobno (najlepiej w centralnej części obory). Przed porodem krowę przenosi się do osobnego przedziału, w którym przebywa kilka dni przed wycieleniem i tydzień po nim.

Czym i jak karmić krowy tej rasy, aby nie zmniejszały tempa przyrostu masy ciała? Konieczne jest rozpoczęcie od terminowego wprowadzenia uzupełniającej żywności do diety cieląt. Mimo, że ssą mleko od matki do 3 miesięcy, to jednak do diety dwutygodniowego cielęcia można wprowadzić siano. Aby przyspieszyć przyrost masy potomstwa, przenosi się go do osobnego stanowiska, gdy waga byka lub jałówki osiągnie 180-190 kg.

Uwaga! Od wiosny do początku chłodów bardzo opłaca się wypędzić krowy na pastwisko. Na zielonce młode i dorosłe osobniki szybko przybierają na wadze, dzięki czemu rolnicy oszczędzają znaczne ilości paszy.

Kiedy krowa karmi cielęta, pasza objętościowa, kiszonka, mączka kostna muszą być obecne w jej diecie. Dzienne menu babki powinno zawierać:

• soczysta pasza, która zawiera białka, fosfor i wapń;
• siano ze zbóż i roślin strączkowych.

Ciekawy! Ponieważ zwierzęta te są bezpretensjonalne pod względem składu żywności, pozwala to rolnikom znacznie zaoszczędzić na zakupie paszy. Podstawą diety Herefordów jest zielona trawa (latem) lub siano, a jako dodatki do nich służą buraki (surowe lub gotowane), rośliny strączkowe i jęczmień.

Wysoki przyrost masy tych zwierząt zależy bezpośrednio od warunków ich utrzymania i zbilansowanej diety. Jeśli właściciele przestrzegają wszystkich tych zasad, to Herefordy mogą codziennie przybierać na wadze przynajmniej kilogram.

Pomimo względnej bezpretensjonalności takie krowy nadal wymagają podstawowych zasad opieki i karmienia, w przeciwnym razie wolniej przybierają na wadze, następuje osłabienie odporności. Krowy mogą również zachorować na białaczkę.

Wady i zalety w porównaniu z innymi rasami

Wysoka popularność tej rasy wśród rolników tłumaczy się tym, że zwierzęta te mają wiele pozytywnych cech:

• dobrze dostosowują się do różnych warunków klimatycznych i zmian pogody;
• bezpretensjonalny w treści i diecie;
• zwierzęta mają spokojne usposobienie, narzekają i nie sprawiają większych kłopotów;
• średnia długość życia - do 13-14 lat;
• wysoka wydajność produktów mięsnych przy uboju;
• nowonarodzone cielęta mają wysoką żywotność, ich przeżywalność wynosi co najmniej 99%;
• przy odpowiedniej pielęgnacji cielęta i dorośli są odporne na większość chorób, mają prawie 100% odporność na gruźlicę i choroby zakaźne;
• jakość mięsa jest doskonała, niezależnie od jego trwałości.

Oto krótka lista zalet tej rasy. Należy jednak przypomnieć o niektórych wadach Herefords. Produkcja mleka krów jest zbyt niska, zwykle mleko wystarcza tylko do wykarmienia potomstwa, u jałówek słabo rozwinięte są gruczoły sutkowe. Dlatego rasa ta praktycznie nie jest hodowana w małych prywatnych gospodarstwach nastawionych na własną konsumpcję.

Lekarze weterynarii zdecydowanie zalecają przestrzeganie podstawowych zasad trzymania tych krów, które choć przystosowane do życia w warunkach północnych regionów, nadal mogą zachorować, jeśli znajdują się w nieogrzewanych oborach, z silnymi przeciągami. Ponadto obora powinna być zawsze sucha i czysta.

Rasa krów Hereford oczywiście nie jest idealna, ale każdy rolnik powinien się jej bliżej przyjrzeć.