Jaka rasa świń jest najbardziej opłacalna w uprawie
Zadowolony
Myśląc o hodowli świń na swoim prywatnym podwórku, lepiej z góry obliczyć swoją siłę w wychowaniu prosiąt i opiece nad nimi. Powierzchnię, którą możesz przeznaczyć na chlew, również musisz obliczyć z góry, biorąc pod uwagę liczbę planowanych głów i rasy. Niewykluczone, że decyzja o tym, która rasa świń będzie hodowana w konkretnym zagrodzie, będzie bezpośrednio zależała od powierzchni przeznaczonej pod chlew. Opłacalność danej rasy w dużej mierze zależy od mody i preferencji ludności zamieszkującej dany obszar.
Jeśli w regionie istnieje duże zapotrzebowanie na smalec, do uprawy przyjmuje się świnie typu smalec. W innych warunkach możesz wybrać rasę mięsną lub boczkową. Jeśli chów trzody chlewnej jest planowany jako biznes, a nie dostarczanie żywności dla własnej rodziny, to w pierwszej kolejności monitorowany jest popyt na produkty wieprzowe.
Oprócz obszarów produkcyjnych prywatny handlarz będzie musiał również wybrać wielkość świni. Dwumetrowy Landrace potrzebuje znacznie więcej miejsca niż wietnamska świnia z brzuchem.
Po ustaleniu kierunku produkcji, bazy paszowej i powierzchni pod chlewem można wybrać rasę.
Ze względu na okresowe ogniska ASF w wielu regionach Rosji, prywatni właściciele mają zakaz trzymania świń. Ludzie biorą świnie, ale 1-2 i tylko dla siebie. W tym przypadku nie można mówić o jakimkolwiek prywatnym biznesie.
grupa mięsna
Uważa się, że w hodowli trzody chlewnej wyróżnia się trzy rodzaje obszarów produkcyjnych: smalec, smalec i mięso. Mięso-tłusty kierunek można pomylić z boczkiem. Ale rasy świń z bekonem w rzeczywistości nie istnieją. Są tu świnie mięsne żywione według specjalnej technologii produkcji boczku - mięsa z warstwami tłuszczu.
Kierunek mięsa i smalcu jest przywilejem Rosji. Za granicą jest tylko jedna rasa tłusta mięso: Berkshire, która jest często określana jako grupa tłusta.
W warunkach rosyjskich lepiej hodować świnie domowe, które są lepiej przystosowane do rosyjskiego klimatu i paszy. Rosyjskich ras wołowiny jest całkiem sporo, chociaż na zewnątrz nie są one bardzo podobne do najsłynniejszych zachodnich świń wołowych: Landrace i Duroc.
Rosjanie mają wyższy procent tłuszczu, a ciało wygląda na gładkie.
Świnia Urżum
Świnie Urzhum hodowano w Związku Radzieckim w połowie XX wieku w regionie Kirowa. Do celów hodowlanych przeprowadzono wieloletnie krzyżowanie lokalnych świń z dużymi białymi knurami. Celem selekcji było uzyskanie dużej wieprzowiny mięsnej, dobrze przystosowanej do klimatu północnych regionów Unii.
Świnia Urzhum okazała się rasą odpowiednią do hodowli na Uralu, w Republice Mari El, na terytorium Permu i innych obszarach przyległych. Dobrze przystosowany do wypasu. Lochy mają dobrze rozwinięty instynkt macierzyński, co jest poważnym plusem w hodowli tej rasy.
Zewnętrznie świnie Urzhum są bardzo podobne do dużych białych, ale nieco mniejsze. Świnie Urzhum mają suchą głowę z długim pyskiem i pochylonymi do przodu uszami. Ciało jest długie, klatka piersiowa głęboka, plecy wąskie. Szkielet jest masywny, szorstki. Świnie w kolorze białym. Włosie jest grube.
W półtora roku dziki ważą 290 kg, lochy 245. Młode zwierzęta osiągają wagę 100 kg w wieku 200 dni. Na jeden miot locha Urzhum przynosi 11-12 prosiąt.
Zalety świni Urzhum: zdolność do stosunkowo szybkiego przybierania na wadze na obszernej, soczystej paszy zamiast ziarna i dobre przeżycie prosiąt. Wady to bardzo mała podskórna warstwa tłuszczu (28 mm).
Don mięso
Został wyhodowany na krótko przed upadkiem ZSRR przez krzyżowanie świń rasy północnokaukaskiej z pietrain - francuska świnia mięsna. Świnia Don ma potężne ciało z mocnymi nogami i dobrze rozwiniętymi szynkami. Kolor czarny i srokaty. Lochy mają dobrą wydajność, przynosząc 10-11 prosiąt na oproszenie. Królowe mają dobrze rozwinięty instynkt macierzyński.
Waga dorosłych zwierząt: knur 310 - 320 kg, locha 220 kg.
Plusy mięsa Don:
- dobra tolerancja na mróz;
- zdolność do dobrego przybierania na wadze na każdej paszy;
- wysoka wydajność rzeźna mięsa;
- niewymagający warunków przetrzymywania;
- dobra odporność.
Chociaż mięso Don jest rasą wcześnie dojrzewającą, ze względu na ogólną średnią wielkość, prosięta w ciągu sześciu miesięcy ważą znacznie mniej niż 100 kg, co jest dziś uważane za powszechną liczbę podczas hodowli świń. W rzeczywistości minusem mięsa Dona jest niewielka waga zwierząt.
Kemerowo
Bardzo ciekawa świnia do hodowli w regionach północnych. Obecnie w rasie występują 2 typy: stary kierunek mięsno-tłuszczowy Kemerowo i nowy mięsny Kemerowo, wyhodowany przez złożone krzyżowanie reprodukcyjne.
Podczas hodowli świń mięsnych Kemerowo wykorzystano następujące rasy:
- duży czarny;
- Berkshire;
- uszaty biały;
- Syberia północna;
- duży biały.
Lokalne lochy krzyżowano z producentami wskazanych ras, a potomstwo dobierano pod kątem wczesności i przystosowania do lokalnych warunków klimatycznych. Zatwierdził nowe Kemerowo w 1960.
Dziś świnia Kemerowo jest hodowana na Zachodniej Syberii, Dalekim Wschodzie, Sachalinie, Republice Tyva, Terytorium Krasnojarskim i północnym Kazachstanie.
Świnia Kemerowo to silne, duże zwierzę o prawidłowej budowie. Szeroki tył. Długość knurów dochodzi do 180 cm przy obwodzie klatki piersiowej 160 cm. Lochy odpowiednio 170 i 150 cm. Waga knura 330 - 350 kg, lochy 230 -250 kg. Główny kolor to czarny z małymi białymi znaczeniami. Ale mogą też istnieć zwierzęta o różnorodnym kolorze.
To jedna z największych ras domowych. Po 30 dniach prosię waży nieco mniej niż 8 kg. Ale ponieważ prosięta Kemerowo szybko rosną, po sześciu miesiącach waga młodych zwierząt osiąga 100 kg. Wydajność rzeźna mięsa w tej rasie wynosi 55 - 60%.
Lochy Kemerowo są wieloródkami, przynosząc 10 prosiąt na oproszenie. Prosięta mają wysoką zdolność przetrwania.
W plusach świni Kemerowo jej zdolność przystosowania się do zimnego klimatu, wysoka zdolność reprodukcyjna i narzekające spokojne usposobienie.
Wady obejmują wysokie wymagania rasy dotyczące paszy. Przy niskiej jakości paszy świnie Kemerowo wykazują bardzo niską produktywność mięsa.
W regionach południowych znacznie bardziej opłaca się hodować europejskie świnie mięsne: Landrace lub Duroc. Musimy jednak pamiętać, że do uzyskania mięsa wysokiej jakości wymagana jest pasza wysokiej jakości. Te świnie są wymagające pod względem paszy i warunków utrzymania.
Dla prywatnego przedsiębiorcy głównym problemem w utrzymaniu tych ras jest długość tułowia świń.
Długość Landrace i Duroc może z łatwością osiągnąć 2 m. Są one korzystne pod tym względem, że z wdzięcznym szkieletem mają dość dużą masę mięśniową. Wydajność rzeźna mięsa świń tych ras wynosi około 60%.
Główną wadą Duroc jest niepłodność loch. Z tego powodu Durocs są częściej używane do produkcji hybryd, które można już uprawiać na mięso.
Kierunek uniwersalny
W regionach północnych preferowane są świnie ogólnego przeznaczenia lub chude, ponieważ smalec dostarcza więcej energii niż mięso. Lub w rejonach, gdzie tradycyjnie spożywa się tłustą wieprzowinę. Jedną z tych ras północnych, zapewniającą swoim właścicielom wystarczającą ilość kalorii w zimie, jest rasa północna syberyjska.
Syberyjski północny
Rasa dobrze nadająca się do uprawy poza Ural. Zaczęli go tworzyć jeszcze przed II wojną światową, krzyżując miejscowe świnie z krótkimi uszami z dużymi białymi dzikami. Nowa rasa została zarejestrowana w 1942 roku.
Świnie o silnej budowie, średniej wielkości. Szeroki tył. Nogi krótkie, szynki dobrze rozwinięte. Długość knurów do 185 cm, lochy do 165 cm. Główny kolor północnej Syberii jest biały. Możliwy czerwony odcień.
Lochy północnosyberyjskie przybierają na wadze do 250 kg, knury do 350. Królowe przynoszą średnio 11 prosiąt na poród. Już w wieku 6 miesięcy prosięta osiągają wagę 95 - 100 kg.
Syberyjska świnia północna jest idealnie przystosowana do warunków południowej Syberii. Jest hodowany na terenach Krasnojarska, Chabarowska, w obwodzie tomskim, irkuckim i nowosybirskim, w regionie amurskim.
Do zalet rasy należy dobra zdolność przystosowania się do trudnych warunków Syberii. Gęsta sierść ochronna z podszerstkiem pomaga syberyjskim świniom z północy znosić silne mrozy zimą i chroni je przed muchami latem. Postać jest spokojna.
Wady rasy dotyczą wad zewnętrznych. Syberyjska północna wymaga dalszej selekcji, aby poprawić budowę, jakość mięsa i wczesną dojrzałość.
Mirgorodskaja
Wyhodowane na Ukrainie przez krzyżowanie lokalnych świń o krótkich uszach z dużymi białymi, Berkshire i Tamworth. Charakterystyczne dla rasy mirgorod umaszczenie srokate zostało przez nią odziedziczone po ukraińskich przodkach. Są też świnie w kolorze czarnym i czarno-czerwonym. Świnie Mirgorod dają tłuszcz o wysokich walorach smakowych, ale jakość mięsa pozostawia wiele do życzenia. Długość knurów do 180 cm, lochy do 170 cm. Waga dorosłych świń 220 - 330 kg.
Waga prosiąt po sześciu miesiącach osiąga 100 kg. Jednocześnie wydajność rzeźna mięsa wynosi 55%. Niewielka ilość mięsa jest równoważona znaczną ilością tłuszczu - 38%.
Zaletami rasy są mnogość loch, bezpretensjonalność w paszy, zdolność dobrego żywienia na pastwisku i dobra adaptacja do warunków leśno-stepowych.
Wady: mała wydajność rzeźna mięsa, niski smak i słaba adaptacja do zimnych klimatów.
Świnie bardzo cierpią z powodu zimna i potrzebują izolowanego chlewni.
Świnia Mirgorod. 3 miesiące
wietnamski wybrzuszony
Vislobruhov są czasami klasyfikowane jako mięsne, potem jako mięsne tłuste, a nawet ogólnie jako tłuste. Wynika to z faktu, że w Azji Południowo-Wschodniej hoduje się nie tylko świnię z brzuchem. Tam też są różne kierunki i nie wiadomo, jaka rasa była u przodków konkretnej świni. Ponadto aktywnie ingerują w duże rasy.
Nawet rasowi Wietnamczycy mają linie międzyrasowe. Generalnie można powiedzieć, że rasa wietnamskiego brzucha jest rasą mięsną, siedząc na diecie złożonej z obszernej zielonki – i mięsnej tłustej – gdy tylko przestawi się na koncentraty zbożowe. Nawet u 4-miesięcznych prosiąt hodowanych na paszy zbożowej warstwa tłuszczu po bokach i grzbiecie wynosi 2 cm.
Dla pojedynczych osobników świnie z brzuchem są wygodne ze względu na ich niewielkie rozmiary. Na całe życie wymagają znacznie mniejszej powierzchni niż dla dużej świni.
grupa łojowa
Tłustych świń jest stosunkowo dużo, ale z jakiegoś powodu nie wszystkie są hodowane w Rosji. Najczęściej: Large Black i Berkshire – pochodzenia angielskiego. Czasami określany jako łojowy węgierska mangalica i niektóre ukraińskie rasy świń. Ale nie ma ścisłego rozróżnienia między mięsem a tłustym i tłustym, a „kierunek produkcji” konkretnej świni, a także u wietnamskiego sflaczaka, często zależy od diety, a nie rasy.
Duży czarny
Duży czarny został sprowadzony do ZSRR w połowie XX wieku z Niemiec, choć jego ojczyzną jest Anglia. Korzystny dla hodowli w Centralnej Rosji. Duża czerń łatwo toleruje ciepło, dzięki czemu można ją hodować w bardziej południowych regionach: na terytorium Stawropola i na terytorium Krasnodaru. Ta świnia nie nadaje się do hodowli w zimnym klimacie.
Długość ciała dzika 173, świnia 160 cm. Waga odpowiednio 350 i 250 kg. Wydajność rzeźna 60-65%, z czego średnio 50% mięsa i 40% tłuszczu. Lochy przynoszą po 10 prosiąt na pomiot. W wieku 6 miesięcy prosięta ważą 100 kg.
Wady dużej czerni obejmują zniewieściałość konstytucji.
Z drugiej strony zwierzę o delikatnej budowie jest bardziej bolesne i wymaga większej uwagi.
Duży biały
Oddzielnie jest duża biała świnia - główna rasa ferm trzody chlewnej. A tutaj kluczowym słowem jest „hodowle trzody chlewnej”. Wielki biały mógłby zastąpić wszystkie inne rasy świń w każdym z kierunków produkcyjnych. W rasie znajdują się wszystkie trzy linie: mięso, łój i łój mięsny. Ale trudno polecić tę świnię prywatnemu handlarzowi. Rasa wymaga paszy i warunków przetrzymywania. Aby uzyskać najlepszy wynik, musi stworzyć warunki życia zbliżone do warunków na fermie trzody chlewnej. Dla prywatnych właścicieli jest to nierealne. Jeśli warunki trzymania i karmienia nie będą przestrzegane, wyniki będą w przybliżeniu takie same dla ras domowych odpowiednich kierunków.
Wniosek
Pytanie „jaka rasa świń jest bardziej opłacalna w hodowli” w praktyce dla prywatnego przedsiębiorcy jest rozwiązane po prostu: która jest bliżej. Kupowanie wysokoproduktywnych prosiąt ras specjalistycznych często nie ma sensu, ponieważ koszt wychowania prosiaka będzie musiał obejmować nie tylko koszt paszy, ale także koszt transportu. Na rynku wieprzowina od świni czystej krwi i od świni pełnej krwi będzie kosztować tyle samo. Na zakup prosiąt rasowych z transportem na duże odległości mogą sobie pozwolić tylko duże przedsiębiorstwa. Lub pasjonatów, którzy interesują się rasą, a nie zyskiem.
