Rasa koni budennovskaya
Koń Budionnovskaya jest jedynym wyjątkiem w świecie ras koni: jest jedynym, który nadal jest ściśle związany z Donską, a jeśli ta ostatnia zniknie, wkrótce przestanie też istnieć.
W wyniku ogólnoświatowej reorganizacji społeczeństwa, jaka dotknęła Imperium Rosyjskie na początku XX wieku, i zbrojnych sporów w tej sprawie między różnymi sektorami społeczeństwa, rasowe konie w Rosji zostały prawie całkowicie wytępione. Z niezbyt licznych ras, wykorzystywanych w większości pod siodło oficerskie, jest tylko kilkadziesiąt. Z rasy Arabized Sagittarius prawie nie znaleziono dwóch ogierów. Konie Orłowo-Rostopcziński opuściły kilkadziesiąt. Odtworzenie tych ras nie było już możliwe.
Nie pozostało też prawie nic z masywniejszych ras, które kiedyś uzupełniały półki. Cała hodowla koni w Rosji musiała zostać przywrócona na nowo. Losy niemal całkowicie wybitej rasy przypadły w tamtych latach znanym Dona konia. Z rasy pozostało mniej niż 1000 głów. Ponadto był to jeden z najlepiej zachowanych koni kawaleryjskich.
Ponieważ w tym czasie panowało przekonanie, że nie ma rasy lepszej niż rasa angielska, Donskoy zaczął aktywnie krwawić tę rasę podczas przywracania. Jednocześnie wymagane były również wysokiej jakości konie dla personelu dowodzenia. Wierzono, że napływ koni pełnej krwi podniesie jakość konia dońskiego do poziomu ras hodowanych w fabrykach.
Rzeczywistość była surowa. Nie da się wyhodować konia fabrycznego z całoroczną pielęgnacją na stepie na pastwisku. Tylko rasy aborygeńskie mogą tak żyć. A „linia partyjna” zmieniła się na dokładnie odwrotną. Koń Don nie był już krzyżowany z koniem angielskim, a konie z procentem krwi rasy angielskiej powyżej 25% zostały wyjęte z rasy Don i zebrane w dwóch stadninach w celu produkcji koni „komandorskich”. Od tego momentu rozpoczęła się historia rasy budionnowskiej.
Fabuła
Po podziale odrodzonej rasy dońskiej na „rasowe” i „krzyżówce” konie anglo-donskie zostały przeniesione do dwóch nowo zorganizowanych stadnin:. Z.m. Budionny (potocznie „Budennowski”) i ich. Pierwsza Armia Kawalerii (skrócona również do „Pierwsza Kawaleria”).
Ale nie wszystkie rodowody współczesnych koni rasy Budennovskaya wywodzą się od Kokas, Sympathyaga i Inferno. Później w rasie Budennovskaya odnotowano również krzyżówki anglo-donskie z innymi ogierami.
Wielka Wojna Ojczyźniana przerwała prace nad rasą. Fabryki zostały ewakuowane przez Wołgę i nie wszystkie konie mogły wrócić po wojnie.
Po powrocie do ojczyzny rośliny poszły nieco innymi drogami w ulepszaniu rasy. Na Budyonnovsky Nachkon G.A. Lebedev wprowadził do stada hodowlanego ogiera pełnej krwi Krubilnik, którego linia nadal dominuje w rasie. Wprawdzie nóż był „niestabilny” w swoim potomstwie, ale poprzez kompetentną i żmudną selekcję wyeliminowano tę wadę, pozostawiając godność założyciela linii.
Zdjęcie założyciela linii koni rasy Budennovskaya, ogiera pełnej krwi Krubilnik.
W fabryce pierwszego konia Nachkon V.ORAZ. Mrówki postawiły na dobór grup kulturowych nie ogierów, ale klaczek. Mrówki zaakceptowały roślinę, która była znacznie gorsza od Budennovsky`ego, pozostawiły ją z najsilniejszym stadem hodowlanym, wybranym nie tylko pod względem eksterieru i pochodzenia, ale także pod względem użytkowym.
W latach 60. ubiegłego wieku konie Budionnowski osiągnęły nowy poziom. Zapotrzebowanie na kawalerię już zniknęło, ale jeździectwo wciąż było „zmilitaryzowane”. Wymagania stawiane koniom w sportach jeździeckich były bardzo podobne do tych, które były wcześniej nakładane na konie kawalerii. Na szczycie sportu jeździeckiego znalazły się konie wierzchowe pełnej krwi i konie z wysokim stopniem krwi według CHKV. Jedną z takich ras wysokokrwistych okazała się Budennovskaya.
W ZSRR prawie wszystkie rasy fabryczne były testowane w gładkich wyścigach. Budennovskaya nie była wyjątkiem. Testy wyścigowe rozwijały szybkość i wytrzymałość u koni, ale selekcja w tym przypadku podążała ścieżką utrwalania płaskich ruchów i niskiego wyprostu szyi.
Charakterystyka wydajności Budennovskaya rasy koni pozwoliło im odnieść sukces w sportach olimpijskich:
- triathlon;
- skoki przez przeszkody;
- liceum jeździeckie.
Konie Budionnowskiego były szczególnie poszukiwane w triathlonie.
pierestrojka
„Przejście na nowy sposób gospodarowania” i wynikające z tego dewastacje w gospodarce sparaliżowały hodowlę koni w kraju, a szczególnie uderzyły w małe rasy radzieckie: Budionnowska i Terska. Tersky miał znacznie gorzej, dziś to już prawie nieistniejąca rasa. Ale Budennovskaya jest trochę łatwiejsza.
W latach 90. najlepsi przedstawiciele rasy Budennovskaya zostali sprzedani za granicą po cenie znacznie niższej niż konie tej samej jakości w Europie. Zakupione konie osiągnęły poziom kadr olimpijskich w krajach zachodnich.
Na zdjęciu Nona Garson, członkini reprezentacji olimpijskiej USA. Pod siodłem ma konia ze stadniny Budennovsky o imieniu Rhythmic. Ojciec rytmicznego lotu.
Doszło do żartów, gdy ludzie jeździli po drogiego europejskiego konia do Holandii. Kupili tam konia za duże pieniądze i przywieźli go do Rosji. Oczywiście chwalili się pozyskiwaniem doświadczonych osób w biznesie jeździeckim. A doświadczeni ludzie znaleźli na koniu piętno fabryki Pierwszego Konia.
Po 2000 roku wymagania dla koni bardzo się zmieniły. Płaskie ruchy konia kawaleryjskiego przy przejściu na duże odległości przestały być cenione w ujeżdżeniu. Tam konieczne stało się „ruszenie pod górę”, czyli wektor podczas ruchu powinien stwarzać wrażenie, że koń nie tylko idzie do przodu, ale lekko unosi jeźdźca przy każdym kroku. Konie hodowli holenderskiej o zmienionych proporcjach kończyn i wysokiej wydajności szyi stały się poszukiwane w ujeżdżeniu.
Skoki przez przeszkody zaczęły wymagać nie tyle szybkości, co dokładności i zwinności. W triathlonie usunięto główny atut ras szybkich, gdzie mogły zdobywać punkty: długie odcinki bez przeszkód, na których trzeba było tylko skakać z maksymalną prędkością.
Aby pozostać na listach sportów olimpijskich, sport jeździecki musiał postawić rozrywkę na pierwszym miejscu. A wszystkie cudowne cechy konia bojowego nagle okazały się dla nikogo bezużyteczne. W ujeżdżeniu konie Budionnowski nie są już poszukiwane z powodu płaskich ruchów. W skokach przez przeszkody są w stanie konkurować z rasami europejskimi na najwyższym poziomie, ale z jakiegoś powodu stricte za granicą.
Jeden z potomków Reissa w Niemczech posiada licencję na buhaje i jest używany u klaczy westfalskich, holsztyńskich i hanowerskich. Ale w rankingu WBFSH nie można spotkać pseudonimu Raut z Reis i Axiom. Tam jest wymieniony jako Złota Radość Żubra J.
Biorąc pod uwagę, że bez rasy Don nie będzie rasy Budennovskaya i już teraz nie wiedzą, gdzie zastosować rasę Don, te dwie rasy są zagrożone całkowitym wyginięciem bez zmiany kierunku selekcji.
Zewnętrzny
Nowoczesne Budyonnovtsy mają wyraźną powierzchowność konia wierzchowego. Mają lekką i suchą głowę o dobrym profilu i długim karku. Ganasz powinien być szeroki i „pusty, aby nie utrudniać oddychania. Wyjście szyi wysoko. Idealnie szyja powinna być długa, ale nie zawsze jest to możliwe. Kłąb typu „charakterystycznego”, bardziej podobny do rasowego niż inne, jest długi, dobrze rozwinięty. Budennowscy mają długą, skośną łopatkę. Okolica klatki piersiowej powinna być długa i głęboka. Żebra mogą być płaskie. szeroka klatka piersiowa. Plecy są mocne, proste. Miękki grzbiet jest wadą, a osobniki z takim grzbietem nie są dopuszczone do hodowli. Schab prosty, krótki, z dobrze rozwiniętymi mięśniami. Zad długi, o normalnym nachyleniu i dobrze rozwiniętych mięśniach ud. Nogi i przedramiona są umięśnione. Stawy nadgarstkowe i skokowe duże, dobrze rozwinięte. Dobry obwód śródręcza. Ścięgna wyraźnie zaznaczone, suche, dobrze rozwinięte. Kąt wrzeciennika Privilet. Kopyta małe, mocne.
Wzrost współczesnych koni Budennovsky jest duży. Wzrost macicy w kłębie wynosi od 160 do 178 cm. Wiele ogierów może przekroczyć 170 cm wzrostu. Ponieważ konie nie mają ścisłych kryteriów wzrostu, można spotkać zarówno małe, jak i bardzo duże okazy.
Podobnie jak Don, konie Budennovsky są podzielone na typy międzyrasowe, a opis określonego typu koni rasy Budennovsky może bardzo różnić się od ogólnego wyglądu zewnętrznego.
Rodzaje rasowe
Typy mogą się mieszać, w wyniku czego powstają „podtypy”. Istnieją trzy główne typy: orientalne, masywne i charakterystyczne. W hodowli koni Budionnowskiego zwyczajowo oznacza się typy pierwszymi literami: B, M, X. Z wyraźnym typem umieszczają wielką literę, słabo wyrażoną czcionką, wielką literę: in, m, x. W przypadku typu mieszanego na pierwszym miejscu umieszcza się oznaczenie najbardziej wyrazistego typu. Na przykład koń typu orientalnego, który ma pewne cechy charakteru, zostałby oznaczony jako Bx.
Charakterystyczny typ - najbardziej odpowiedni do stosowania w dyscyplinach sportowych. Optymalnie łączy w sobie cechy ras jeździeckich Don i Thoroughbred:
- dobra dźwignia;
- rozwinięte mięśnie;
- duży wzrost;
- wysoka wydajność.
Ogier Budionnowski Ranking charakterystyczny typ.
W typie wschodnim bardzo silnie odczuwalny jest wpływ rasy Don. Są to konie o gładkich liniach i zaokrąglonych kształtach. W obecności charakterystycznego stroju koni dońskich Budennovtsy tego typu jest prawie niemożliwy do odróżnienia od ich „krewnych”.
Ogier Budionnowski Pojedynek typu wschodniego.
Konie masywnego typu wyróżniają się chropowatością kształtów, dużym wzrostem, głęboką i okrągłą klatką piersiową.
Ogier Budionnowski Inicjator charakterystycznego orientalnego typu.
Garnitury
Koń Budennovskaya odziedziczył po Donskoy charakterystyczny czerwony kolor, często ze złotym odcieniem. Ale ponieważ Budyonnovets to „Anglo-Donchak”, to w rasie Budyonnovskaya występują wszystkie kolory charakterystyczne dla ChKV, z wyjątkiem srokaty i szary. Piebalds w ZSRR był ubijany zgodnie z tradycją, a szare angielskie wyścigowce nie były hodowane. Nie wiadomo dlaczego. Być może kiedyś szare konie pełnej krwi po prostu nie dostały się do Imperium Rosyjskiego.
Nawet jeśli wszystkie dokumenty są w porządku, ale ojciec szarego garnituru nie jest wskazany w świadectwie hodowlanym, koń nie jest Budionnowcem.
Podanie
Choć dziś w ujeżdżeniu konie budionnowskie naprawdę nie mogą konkurować z półkrwi rasami europejskimi, to przy odpowiedniej pracy są w stanie zdobywać nagrody w konkursach skoków przez przeszkody na dość wysokim poziomie. Pamiętaj jednak, że konie nie są maszynami z przenośnika i zwykle na 1 utalentowanego przypada co najmniej 10 przeciętności. A to prawo natury nie zostało jeszcze nigdzie ominięte, w tym w krajach zachodnich.
Dolne zdjęcie pokazuje, dlaczego nie zaleca się używania konia Budionnowskiego w ujeżdżeniu i lepiej jest znaleźć dla niego zastosowanie w skokach przez przeszkody.
Jednocześnie nawet w ujeżdżeniu koń Budennovskaya może być dobrym nauczycielem dla początkującego. Jeśli potrzebujesz konia do spacerów po lasach i polach, to Budyonnovets i Donchak są najlepszym wyborem. W warunkach spacerów terenowych głównymi warunkami są dobre wyczucie równowagi i spokój. Obie rasy posiadają te cechy w pełni.
Recenzje
Wniosek
Spośród ras domowych koń Budennovskaya jest dziś najlepszym wyborem do skoków przez przeszkody. Nadaje się również do trzymania jako towarzysz. Jest to jedna z niewielu ras uprawnych, które mogą żyć w normalnym środowisku wiejskim.
