Szpinak nowozelandzki (tetragonium): opis, zdjęcie, opinie

Szpinak nowozelandzki czy tetragonia to wciąż niezwykła uprawa na rabatach. To liściaste warzywo, pierwotnie uprawiane w Nowej Zelandii, Australii, Afryce i Ameryce Południowej, od dawna zyskało popularność w Europie Zachodniej. Rosyjscy mieszkańcy lata dopiero zaczynają go poznawać.

Opis tetragonii

Tetragonium to roślina jednoroczna, której nazwę zawdzięcza kształtowi owocu w postaci czworościennego pudełka. Łodyga jest silnie rozgałęziona, płożąca się, osiąga długość 60 cm, ale można spotkać okazy do 1 m długości. Czasami czerwonawy kolor.

Zielone, mięsiste, trójkątne liście wyrastają spiralnie na łodydze, mają ząbkowany brzeg i krótkie ogonki.

W kątach liści tworzą się małe pojedyncze kwiaty o żółtawym odcieniu. Szpinak nowozelandzki kwitnie od połowy lata do jesieni i owocuje w formie pudełka, z których każde zawiera od 3 do 8 nasion. Nasiona zaczynają dojrzewać od końca września.

System korzeniowy jest rozgałęziony, powierzchowny.

Liście i młode pędy są spożywane na surowo i można je zbierać 5-6 tygodni po posadzeniu. Mają bardzo przyjemny smak i mają wysoką wartość odżywczą. Roślina zawiera witaminy C, PP, karoten, potas, wapń, jod, żelazo. Szpinak nowozelandzki – produkt dietetyczny. Jest lekkostrawny i na długo pozostawia uczucie sytości. Dodawany jest do sałatek, zup, dodatków warzywnych, sosów oraz jako nadzienie do ciast i zapiekanek. Ogólnie mogą całkowicie zastąpić zwykły szpinak. Aby zachować to liściaste warzywo, jest marynowane, suszone, mrożone.

Uwaga! Łodygi i stare liście gromadzą kwas szczawiowy, dlatego nie zaleca się ich stosowania bez obróbki cieplnej u dzieci w wieku przedszkolnym, aby wapń nie był wypłukiwany z organizmu.

Ze względu na to, że kwas szczawiowy ulega zniszczeniu podczas gotowania, do gotowania wykorzystuje się nawet najgrubsze łodygi.

Zalety i wady

Pomimo tego, że szpinak nowozelandzki jest nowością dla naszych ogrodników, od razu docenili jego walory. Pozytywne cechy szpinaku:

  • wysoki plon, możliwość regularnego zbierania zielonej masy, niezależnie od sezonu wegetacyjnego;
  • względna bezpretensjonalność rośliny;
  • zdolność do rozmnażania przez samosiew;
  • efektowny wygląd lądowań;
  • delikatny miękki smak pędów i młodych liści;
  • szerokie zastosowanie w gotowaniu;
  • rzadkie przypadki uszkodzenia upraw przez choroby i szkodniki.

Spośród warunkowych niedociągnięć kultury można zauważyć następujące cechy:

  • łodygi i stare liście gromadzą kwas szczawiowy, który w dużych ilościach może być szkodliwy;
  • konieczność podlewania i żyzności gleby;
  • powolne kiełkowanie nasion.

Jaka jest różnica między szpinakiem nowozelandzkim a zwykłym szpinakiem?

Chociaż tetragonia nie jest krewnym zwykłego szpinaku, ale należy do innej rodziny, kultury mają podobny smak, dlatego też tetragonię zaczęto nazywać szpinakiem. A jednak różnice między tymi kulturami są bardzo znaczące:

  • Szpinak nowozelandzki to wysoki, rozgałęziony krzew, a zwykły szpinak rośnie w formie przysadzistej rozety;
  • liście szpinaku nowozelandzkiego można spożywać przez całe lato, w tym w okresie kwitnienia, natomiast szpinak ogrodowy nadaje się do spożycia tylko do momentu odstrzału;
  • Szpinak nowozelandzki jest bardziej produktywną uprawą w porównaniu do zwykłej, ponieważ bardzo szybko wyrasta z niego nowa zielona masa, która zastępuje ściętą.
  • według ogrodników szpinak nowozelandzki jest znacznie lepszy w smaku od zwykłego szpinaku ogrodowego.

Rosnąca technologia

Agrotechnika szpinaku nowozelandzkiego jest dość prosta i praktycznie nie różni się od technologii uprawy innych warzyw liściastych.

Daty lądowania

Sałatę nowozelandzką można uprawiać zarówno na otwartym terenie, jak iw szklarni. Nasiona wysiewa się na grządkach pod koniec maja, w szklarni można sadzić około 2 tygodnie wcześniej. W regionach północnych zaleca się rozpoczęcie sadzenia nie wcześniej niż w czerwcu, ponieważ roślina nie toleruje mrozu. Ze względu na to, że jest to wczesna dojrzewająca uprawa, a zbieranie zieleni trwa do późnej jesieni, nasiona można siać prawie przez całe lato.

Kulturę wysiewa się jesienią, wtedy pierwszą zieloną masę można uzyskać wcześniej o 1-2 tygodnie.

Roślina dobrze się rozmnaża przez samosiew. Jeśli szpinak nowozelandzki zostawisz w ogrodzie do późnej jesieni, w następnym roku nasiona wykiełkują energicznie, więc wystarczy raz posadzić uprawę, a potem już tylko zadbać o nasadzenia.

Wybór miejsca i przygotowanie gleby

Szpinak nowozelandzki preferuje miejsca nasłonecznione, ale dobrze rośnie w półcieniu. Najlepiej będzie się czuł na glebach przepuszczalnych, żyznych, lekkich i średnio gliniastych. Od jesieni teren jest rozkopywany, dodawany jest kompost, superfosfat, wapno i nawozy potasowe. Podczas uprawy roślin na ciężkich glebach gliniastych dodaje się również piasek i drobne trociny. Wiosną dodaje się dodatkowy mocznik.

Kultura może rosnąć obok innych warzyw liściastych, ale należy wziąć pod uwagę jej skłonność do wzrostu. Ponieważ szpinak nowozelandzki rośnie powoli na początku sezonu wegetacyjnego, między rzędami można sadzić inne wcześnie dojrzewające warzywa: sałatę liściastą, rzodkiewkę, rukiew wodną. Podczas gdy szpinak nabiera zielonej masy, rośliny te będą miały czas dojrzeć i można je usunąć z ogrodu.

Przygotowanie nasion

Uprawa szpinaku nowozelandzkiego z nasion jest łatwa. Możesz użyć zarówno metody sadzonkowej, jak i beznasiennej.

Sadzonki wypędza się od połowy kwietnia, po namoczeniu nasiona w ciepłej wodzie przez 48 godzin - pozwoli to uzyskać wcześniejsze pędy. Aby w tym czasie nie pojawiła się pleśń, wodę należy wymieniać kilka razy dziennie. Nasiona najlepiej wysiewać w małych pojedynczych pojemnikach, umieszczając w każdym po 2-4 sztuki. Można sadzić w kubku i całej skrzyni nasiennej. Po 2-3 tygodniach jedna z najsilniejszych roślin jest wybierana i pozostawiana z sadzonek, które się pojawiły.

Przed sadzeniem w otwartym terenie warto utwardzić sadzonki, wyciągając je na kilka godzin dziennie przez tydzień.

Uwaga! Należy pamiętać, że kiełkowanie szpinaku nowozelandzkiego zajmuje dużo czasu. Od wysiewu nasion do pojawienia się pierwszych pędów mija zwykle co najmniej 2-3 tygodnie.

Algorytm lądowania

Szpinak nowozelandzki silnie rośnie, więc potrzebuje dużej powierzchni. Sadzonki sadzimy według schematu 50x50 cm. Rośliny dobrze znoszą przesadzanie, ale nie należy ich sadzić w otwartym terenie głębiej niż w doniczce.

Podczas wysiewu nasion na otwartym terenie są one zakopywane o 2-3 cm. Można wysiewać z całymi strąkami nasion.

Przed sadzeniem ziemia jest nawożona mocznikiem lub azotanem amonu w ilości 5 g na 1 m2. m ziemi.

Uwaga! Szpinak nowozelandzki charakteryzuje się wysokimi plonami i możliwością regularnego zbierania zielonej masy przez cały sezon, więc dla czteroosobowej rodziny wystarczy posadzić na działce około 10 roślin.

Zasady opieki

Pędy szpinaku nowozelandzkiego, zasiane z nasionami w ziemi, są kilkakrotnie przerzedzane, aż do osiągnięcia pożądanej gęstości sadzenia.

Wyrośnięte rośliny o wysokości 13–15 cm są ściskane, aby stymulować tworzenie młodej zielonej masy. Ponadto pędy są przycinane co tydzień. Szpinak nowozelandzki dobrze toleruje ten zabieg i bardzo szybko przywraca zieloną masę.

Pomimo tego, że tetragonia jest uprawą odporną na suszę, wymaga obfitego podlewania, aby uzyskać delikatną, soczystą zieleninę. Przy braku wilgoci liście grubieją i tracą smak. Nasadzenia podlewa się zwykle raz na dwa dni, w przypadku suchego lata dozwolone jest codzienne podlewanie. Ponadto roślina potrzebuje okresowego opatrunku pogłównego materią organiczną i kompleksami mineralnymi. Szpinak nowozelandzki nawozić 2-3 razy w sezonie – pierwszy tydzień po posadzeniu, potem co trzy tygodnie.

Podobnie jak inne uprawy, szpinak nowozelandzki jest w razie potrzeby rozluźniany i odchwaszczany.

Jeżeli temperatura powietrza spadnie poniżej +15 °C, zaleca się przykrycie grządek nasadzeniami folią.

Choroby i szkodniki

Ogrodnicy, którym udało się już zapoznać z tym niezwykłym warzywem liściastym, nie zauważają jego podatności na choroby. Istnieją wzmianki o niebezpieczeństwie uszkodzenia roślin przez zgniliznę korzeni Fusarium, antraknozę, mącznika i Medvedkę. Szczególnie uciążliwe może być inwazja ślimaków na młode pędy.

Wniosek

Szpinak nowozelandzki lub tetragonia to warzywo liściaste, które bez wątpienia stanie się popularne wśród ogrodników w Rosji. Ci, którzy już doświadczyli uprawy tej niezwykłej rośliny, niezmiennie dobrze mówią o jej doskonałym smaku i bezpretensjonalności i polecają ją innym ogrodnikom-amatorom.

Recenzje

Elena Broy, 39 lat. Zelenograd
Spróbowałem szpinaku nowozelandzkiego w Niemczech 4 lata temu - spotkałem niezwykłe zioło o nieznanym smaku w sałatce w restauracji. Wyjaśnili mi, że to tetragonia (szpinak). Nigdy nie słyszałem o takiej roślinie i postanowiłem przynieść nasiona do sadzenia. Więc mam to z Niemiec. Dorastanie w pierwszym roku. dodaję to wszędzie. Smak trawy jest dyskretny i przyjemny, odpowiedni do każdego dania. A na zimę po prostu zamarzam w zamrażarce. Myślę, że ten szpinak jest znacznie smaczniejszy niż zwykły szpinak. A moje nasiona już rozdałem wszystkim sąsiadom.
Galina Kormczuk, 26 lat. Moskwa
W ogrodzie sadzę tylko zielenie. Top dressing, szczypanie, mulczowanie, sadzonki w kubkach itp. D. - to nie dla mnie. Muszę posadzić i zapomnieć. Wtedy przypomniałem sobie i narwal. A potem sąsiad na wsi przyniósł do testów trzy krzaki w doniczkach. posadziłem w ogrodzie do innej zieleni. A tak przy okazji podlewałam tylko regularnie, nic więcej. I w razie potrzeby nadgryzione sałatką. Bardzo podobała mi się ta roślina! A co najważniejsze – już trzeci rok rośnie samoczynnie. Nie sadzę, nie robię nic specjalnego. Tylko mocno się rozłoży, trzeba wyrwać dodatkowe krzaki.

Udostępnij w sieciach społecznościowych: