Zadowolony
Szpinak nowozelandzki czy tetragonia to wciąż niezwykła uprawa na rabatach. To liściaste warzywo, pierwotnie uprawiane w Nowej Zelandii, Australii, Afryce i Ameryce Południowej, od dawna zyskało popularność w Europie Zachodniej. Rosyjscy mieszkańcy lata dopiero zaczynają go poznawać.
Tetragonium to roślina jednoroczna, której nazwę zawdzięcza kształtowi owocu w postaci czworościennego pudełka. Łodyga jest silnie rozgałęziona, płożąca się, osiąga długość 60 cm, ale można spotkać okazy do 1 m długości. Czasami czerwonawy kolor.
Zielone, mięsiste, trójkątne liście wyrastają spiralnie na łodydze, mają ząbkowany brzeg i krótkie ogonki.
W kątach liści tworzą się małe pojedyncze kwiaty o żółtawym odcieniu. Szpinak nowozelandzki kwitnie od połowy lata do jesieni i owocuje w formie pudełka, z których każde zawiera od 3 do 8 nasion. Nasiona zaczynają dojrzewać od końca września.
System korzeniowy jest rozgałęziony, powierzchowny.
Liście i młode pędy są spożywane na surowo i można je zbierać 5-6 tygodni po posadzeniu. Mają bardzo przyjemny smak i mają wysoką wartość odżywczą. Roślina zawiera witaminy C, PP, karoten, potas, wapń, jod, żelazo. Szpinak nowozelandzki – produkt dietetyczny. Jest lekkostrawny i na długo pozostawia uczucie sytości. Dodawany jest do sałatek, zup, dodatków warzywnych, sosów oraz jako nadzienie do ciast i zapiekanek. Ogólnie mogą całkowicie zastąpić zwykły szpinak. Aby zachować to liściaste warzywo, jest marynowane, suszone, mrożone.
Ze względu na to, że kwas szczawiowy ulega zniszczeniu podczas gotowania, do gotowania wykorzystuje się nawet najgrubsze łodygi.
Pomimo tego, że szpinak nowozelandzki jest nowością dla naszych ogrodników, od razu docenili jego walory. Pozytywne cechy szpinaku:
Spośród warunkowych niedociągnięć kultury można zauważyć następujące cechy:
Chociaż tetragonia nie jest krewnym zwykłego szpinaku, ale należy do innej rodziny, kultury mają podobny smak, dlatego też tetragonię zaczęto nazywać szpinakiem. A jednak różnice między tymi kulturami są bardzo znaczące:
Agrotechnika szpinaku nowozelandzkiego jest dość prosta i praktycznie nie różni się od technologii uprawy innych warzyw liściastych.
Sałatę nowozelandzką można uprawiać zarówno na otwartym terenie, jak iw szklarni. Nasiona wysiewa się na grządkach pod koniec maja, w szklarni można sadzić około 2 tygodnie wcześniej. W regionach północnych zaleca się rozpoczęcie sadzenia nie wcześniej niż w czerwcu, ponieważ roślina nie toleruje mrozu. Ze względu na to, że jest to wczesna dojrzewająca uprawa, a zbieranie zieleni trwa do późnej jesieni, nasiona można siać prawie przez całe lato.
Kulturę wysiewa się jesienią, wtedy pierwszą zieloną masę można uzyskać wcześniej o 1-2 tygodnie.
Roślina dobrze się rozmnaża przez samosiew. Jeśli szpinak nowozelandzki zostawisz w ogrodzie do późnej jesieni, w następnym roku nasiona wykiełkują energicznie, więc wystarczy raz posadzić uprawę, a potem już tylko zadbać o nasadzenia.
Szpinak nowozelandzki preferuje miejsca nasłonecznione, ale dobrze rośnie w półcieniu. Najlepiej będzie się czuł na glebach przepuszczalnych, żyznych, lekkich i średnio gliniastych. Od jesieni teren jest rozkopywany, dodawany jest kompost, superfosfat, wapno i nawozy potasowe. Podczas uprawy roślin na ciężkich glebach gliniastych dodaje się również piasek i drobne trociny. Wiosną dodaje się dodatkowy mocznik.
Kultura może rosnąć obok innych warzyw liściastych, ale należy wziąć pod uwagę jej skłonność do wzrostu. Ponieważ szpinak nowozelandzki rośnie powoli na początku sezonu wegetacyjnego, między rzędami można sadzić inne wcześnie dojrzewające warzywa: sałatę liściastą, rzodkiewkę, rukiew wodną. Podczas gdy szpinak nabiera zielonej masy, rośliny te będą miały czas dojrzeć i można je usunąć z ogrodu.
Uprawa szpinaku nowozelandzkiego z nasion jest łatwa. Możesz użyć zarówno metody sadzonkowej, jak i beznasiennej.
Sadzonki wypędza się od połowy kwietnia, po namoczeniu nasiona w ciepłej wodzie przez 48 godzin - pozwoli to uzyskać wcześniejsze pędy. Aby w tym czasie nie pojawiła się pleśń, wodę należy wymieniać kilka razy dziennie. Nasiona najlepiej wysiewać w małych pojedynczych pojemnikach, umieszczając w każdym po 2-4 sztuki. Można sadzić w kubku i całej skrzyni nasiennej. Po 2-3 tygodniach jedna z najsilniejszych roślin jest wybierana i pozostawiana z sadzonek, które się pojawiły.
Przed sadzeniem w otwartym terenie warto utwardzić sadzonki, wyciągając je na kilka godzin dziennie przez tydzień.
Szpinak nowozelandzki silnie rośnie, więc potrzebuje dużej powierzchni. Sadzonki sadzimy według schematu 50x50 cm. Rośliny dobrze znoszą przesadzanie, ale nie należy ich sadzić w otwartym terenie głębiej niż w doniczce.
Podczas wysiewu nasion na otwartym terenie są one zakopywane o 2-3 cm. Można wysiewać z całymi strąkami nasion.
Przed sadzeniem ziemia jest nawożona mocznikiem lub azotanem amonu w ilości 5 g na 1 m2. m ziemi.
Pędy szpinaku nowozelandzkiego, zasiane z nasionami w ziemi, są kilkakrotnie przerzedzane, aż do osiągnięcia pożądanej gęstości sadzenia.
Wyrośnięte rośliny o wysokości 13–15 cm są ściskane, aby stymulować tworzenie młodej zielonej masy. Ponadto pędy są przycinane co tydzień. Szpinak nowozelandzki dobrze toleruje ten zabieg i bardzo szybko przywraca zieloną masę.
Pomimo tego, że tetragonia jest uprawą odporną na suszę, wymaga obfitego podlewania, aby uzyskać delikatną, soczystą zieleninę. Przy braku wilgoci liście grubieją i tracą smak. Nasadzenia podlewa się zwykle raz na dwa dni, w przypadku suchego lata dozwolone jest codzienne podlewanie. Ponadto roślina potrzebuje okresowego opatrunku pogłównego materią organiczną i kompleksami mineralnymi. Szpinak nowozelandzki nawozić 2-3 razy w sezonie – pierwszy tydzień po posadzeniu, potem co trzy tygodnie.
Podobnie jak inne uprawy, szpinak nowozelandzki jest w razie potrzeby rozluźniany i odchwaszczany.
Jeżeli temperatura powietrza spadnie poniżej +15 °C, zaleca się przykrycie grządek nasadzeniami folią.
Ogrodnicy, którym udało się już zapoznać z tym niezwykłym warzywem liściastym, nie zauważają jego podatności na choroby. Istnieją wzmianki o niebezpieczeństwie uszkodzenia roślin przez zgniliznę korzeni Fusarium, antraknozę, mącznika i Medvedkę. Szczególnie uciążliwe może być inwazja ślimaków na młode pędy.
Szpinak nowozelandzki lub tetragonia to warzywo liściaste, które bez wątpienia stanie się popularne wśród ogrodników w Rosji. Ci, którzy już doświadczyli uprawy tej niezwykłej rośliny, niezmiennie dobrze mówią o jej doskonałym smaku i bezpretensjonalności i polecają ją innym ogrodnikom-amatorom.