Półbiały grzyb: opis i zdjęcie
Zadowolony
| Nazwa: | półbiały grzyb |
| Nazwa łacińska: | Hemileccinum imppolitum |
| Typ: | Jadalny |
| Synonimy: | Borowik półbiały, półbiały pieczarka, borowik żółty, borowik impolitus |
| Dane techniczne: | Grupa: rurowe |
| Systematyka: |
|
Pieczarka półbiała - dobry gatunek jadalny, zwany też borowikiem półbiałym, borowikiem żółtym lub borowikiem półbiałym. Jest to korzystne dla organizmu, ale przed pobraniem należy dokładnie przestudiować cechy gatunku i jego fotografię, aby uniknąć błędów.
Jak wyglądają półbiałe grzyby
Borowik półbiały ma dość standardową budowę jak na borowika. Jego kapelusz w młodym wieku jest wypukły i półkulisty, później staje się spłaszczony i poduszkowy, osiąga średnicę 15 cm.
Kapelusz pokryty jest cienką, ale napiętą skórką, gładką w dotyku i matową, ale często pomarszczoną w dojrzałych owocnikach. Zwykle suche, ale w deszczowe dni może stać się śliskie. Barwa półbiałego grzyba Borowik Impolitus może być gliniasta lub jasnobrązowa, dolna powierzchnia kapelusza jest rurkowata i żółtawa, z małymi porami, z wiekiem nabiera oliwkowego odcienia.
Noga może unosić się do 15 cm nad ziemią, w obwodzie dochodzi do około 6 cm. W dolnej części widoczne zgrubienie. Kolor nogawek jest przeważnie beżowy, w górnej części jaśniejszy, w dolnej znacznie ciemniejszy, czasem z czerwonawym odcieniem. W dolnej części nogi znajdują się również kosmki, ale zazwyczaj nie ma na ich powierzchni wzoru siateczki.
Jeśli przełamiesz półbiałego grzyba na pół, jego miąższ będzie gęsty, białawy lub cytrynowożółty, o neutralnym lub słabo karbolowym zapachu. Miąższ nie zmienia koloru pod wpływem kontaktu z powietrzem – jest to charakterystyczna cecha borowika półbiałego.
Gdzie rosną półbiałe borowiki
Borowik półbiały należy do kategorii gatunków ciepłolubnych, które preferują wilgotne gleby. W Rosji można go spotkać głównie w regionach południowych i centralnych. Grzyb półbiały rośnie zwykle w lasach mieszanych i liściastych pod grabami, bukami i dębami, rzadko można go zobaczyć pod drzewami iglastymi.
Okres maksymalnego owocowania przypada na koniec lata i początek jesieni. Pierwsze grzyby pojawiają się już w maju, ale największe ilości rosną od połowy sierpnia do października.
Borowiki jadalne lub nie
Choć półbiały podgrzybek nie ma zbyt przyjemnego zapachu, aromat ten znika po wstępnej obróbce. Z punktu widzenia jadalności borowiki tego gatunku całkowicie nadają się do spożycia. Według wielu grzybiarzy, w niczym nie ustępuje grzybowi białemu, a nawet przewyższa go smakiem.
Fałszywe dublety
Doświadczeni zbieracze grzybów bez trudu odróżniają półbiały ból od innych gatunków. Jednak początkujący mogą pomylić borowiki z podobnymi odmianami, wśród których są zarówno jadalne, jak i niejadalne.
Porcini
W przypadku braku doświadczenia można pomylić półbiały grzyb ze zwykłym białym - odmiany są prawie identyczne pod względem wielkości i struktury. Ale są też różnice – kapelusz białego borowika jest zwykle ciemniejszy, koloru brązowego bez domieszki koloru cytrynowego. Noga borowika białego jest przeważnie beżowa, ciemniejsza w dolnej części i jaśniejsza bliżej kapelusza.
Odmiany można również rozróżnić po zapachu. Borowik biały nie charakteryzuje się słabym aromatem karbolowym występującym w półbiałym. Oba gatunki są całkowicie jadalne, ale wymagają wstępnego przygotowania - krótkiego moczenia i gotowania.
Borowik dziewczęcy
Innym jadalnym sobowtórem półbiałego grzyba jest borowik panieński, który jest sporadycznie spotykany w lasach liściastych południowych regionów. Odmiany mają taką samą budowę czapek i nóg, są podobne pod względem wielkości i koloru.
Ale jednocześnie dziewczęcy borowik jest ciemniejszy - żółto-brązowy, czerwono-brązowy lub brązowo-brązowy w kapeluszu. Noga dziewicy jest cytrynowożółta, w dolnej części brązowawa, z wyraźną siatką, ale zwykle jest cieńsza niż półbiała.
zielone koło zamachowe
Grzyb jadalny ma pewne podobieństwo do półbiałego borowika - jego kapelusz ma ten sam kształt, w wieku dorosłym ma kształt poduszki i wypukły u młodych owocników. Ale kolor zielonego koła zamachowego jest oliwkowożółty lub oliwkowo-brązowy, a jego noga, choć wysoka, jest bardzo cienka, tylko do 2 cm średnicy.
Możesz również odróżnić zielone koło zamachowe, jeśli naciśniesz kapelusz lub go przetniesz, miąższ szybko zmieni kolor na niebieski. Zapach zielonego grzyba przypomina suszone owoce i jest całkiem przyjemny, w przeciwieństwie do zapachu półbiałego grzyba. Chociaż dolna warstwa kapelusza jest rurkowata u obu gatunków, pory zielonego koła zamachowego są znacznie większe.
piękny borowik
Czasami można pomylić półbiałego borowika z niejadalnym pięknym borowikiem - grzybem o podobnym kształcie i wielkości. Ale różnice w dwójce są bardzo zauważalne - jego czapka ma oliwkowo-szary odcień.
Noga pięknego borowika jest gruba i gęsta, maczugowatość, górna jej część jest cytrynowożółta, środkowa jest jaskrawoczerwona, a bliżej podstawy noga staje się czerwonobrązowa. Dla półbiałego grzyba takie przejścia odcieni na łodydze nie są charakterystyczne, chociaż oba gatunki mają lekką siateczkę na łodydze. Miąższ na kawałku niejadalnego pięknego borowika szybko zmienia kolor na niebieski.
ukorzeniony borowik
Inny niejadalny gatunek, ukorzeniony borowik, ma pewne podobieństwo do półbiałego grzyba. Chociaż odmiany są podobne pod względem wielkości i struktury, różnica między nimi jest dość duża.
Kapelusz ukorzenionego borowika jest jasnoszary, zwykle znacznie jaśniejszy niż u borowika półbiałego. Nogi obu gatunków są bardzo podobne, ale u ukorzeniających się borowików noga jest zwykle brązowo-brązowa lub z zielonkawo-niebieskimi plamami u podstawy. Na rozcięciu niejadalny borowik nabiera jasnoniebieskiego koloru.
Zasady odbioru
Na półbiałego borowika najlepiej wybrać się do lasu w połowie sierpnia. Od tego czasu do połowy jesieni grzyb najaktywniej owocuje. Najszybszy wzrost owocników następuje zwykle po deszczowych dniach.
Do zbiórki należy wybierać czyste lasy, położone z dala od obiektów przemysłowych i głównych dróg. Ponieważ miazga grzybowa szybko gromadzi w sobie substancje toksyczne, owocniki wyhodowane na zanieczyszczonych obszarach mogą być niebezpieczne dla zdrowia. Lepiej zbierać młode, półbiałe borowiki, mają one gęstszą strukturę, dobrze smakują, a ponadto zawierają w miąższu minimalną ilość toksycznych substancji z powietrza i gleby.
Jak gotować borowiki?
Półbiały uważany jest za grzyb uniwersalny - można go gotować, smażyć, marynować, soloć i suszyć w celu długotrwałego przechowywania. Przed jakąkolwiek metodą przetwarzania, z wyjątkiem suszenia, owocniki należy oczyścić z resztek leśnych, w razie potrzeby pokroić i moczyć przez godzinę, aby usunąć lekką goryczkę z miąższu. Borowiki gotuje się około pół godziny w osolonej wodzie, bulion należy odcedzić, mogą w nim pozostać toksyny.
Marynowanie półbiałego borowika
Popularną metodą gotowania jest marynowanie borowika. Przepis wygląda bardzo prosto:
- 1 kg owocników gotuje się przez pół godziny;
- bulion jest osuszany, a grzyby wrzucane do durszlaka;
- w drugiej misce zagotuj wodę z 2 dużymi łyżkami soli, 1 dużą łyżką cukru, 3 goździkami i 5 ziarnami pieprzu;
- po ugotowaniu do marynaty wlewa się 100 ml octu i kładzie się gotowane grzyby;
- Po kolejnych 15 minutach grzyby i marynatę usuwa się z ognia.
Następnie przygotowane sterylne słoiki układa się z cebulą na dnie, na wierzchu kładzie się grzyby i zalewa gorącą marynatą. Pojemniki są szczelnie zamknięte i po schłodzeniu przechowywane w lodówce.
Pieczony półborowik
Innym popularnym przepisem na borowiki jest smażenie. Na gorącej patelni posmarowanej olejem roślinnym smaż 200 g posiekanej cebuli, aż będzie przezroczysta.
Następnie do cebuli dodaje się wstępnie ugotowane i posiekane borowiki, po 10 minutach soliją i pieprzą mieszankę do smaku, a po kolejnym kwadransie są usuwane z pieca. Smażone pieczarki można podawać z gotowanymi ziemniakami, płatkami zbożowymi i innymi potrawami.
Wniosek
Borowik - dość smaczny grzyb jadalny, który wymaga minimalnego przetworzenia. Jeśli dobrze przestudiujesz jego opis i zdjęcie i poprawnie rozpoznasz go w lesie, będzie mógł sam udekorować wiele potraw kulinarnych.
