Bityug i inne rasy koni ciężkich ciężarówek w rosji

Potrzeba rozwoju ras ciężkich w Rosji pojawiła się później niż w krajach europejskich - dopiero pod koniec XIX wieku, kiedy zniesiono pańszczyznę i zaczął się rozwijać kapitalizm. Istniała potrzeba transportu ciężkich ładunków na duże odległości, z czym nie radziły sobie powszechne w Rosji lekkie konie pociągowe. Próby sprowadzenia Brabanconów, Ardenów, Percheronów z Europy nie do końca zakończyły się sukcesem, gdyż okazały się one słabo przystosowane do lokalnego klimatu, paszy i odległości. Trzeba było wyhodować własną rasę - silną, wytrzymałą i bezpretensjonalną.

Rozwój rasy

Pierwszą i najbardziej znaną rasą rosyjskich ciężkich ciężarówek był słynny bityug, koń nazwany na cześć rzeki o tej samej nazwie w regionach Tambow i Woroneż. Już sama nazwa gatunku stała się powszechnie znana – silnego, dobrze zapukanego mężczyznę nazywano bityug.

Rasa została wyhodowana w regionie Tambow, a nawet przed zniesieniem pańszczyzny i przed rozpoczęciem boomu przemysłowego. Hrabia Orłow w swoich stadninach parał się krzyżowaniem Clydesdales i Brabancons z lokalnymi końmi.

To interesujące! Istnieje inna wersja, według której chłopi z Tambowa zajmowali się hodowlą z własnej inicjatywy, ale ta wersja nie wygląda wystarczająco logicznie.

W rezultacie w odpowiednim czasie wyhodowano konia wagi ciężkiej, doskonale dostosowanego do rosyjskich realiów i popytu w gospodarce.

Bitu

Niestety podczas wojny domowej w Rosji liczba Bituugów została prawie całkowicie zniszczona. W latach dwudziestych ubiegłego wieku podjęto nieudaną próbę przywrócenia rasy, ale epidemia nosacizny końskiej zniweczyła wszelkie wysiłki.

Ważny! Obecnie nie ma rasy Bityug.

Oprócz bityug najbardziej znane były późniejsze rasy ciężkich ciężarówek:

• Rosyjska ciężka ciężarówka;
• sowiecka ciężka ciężarówka;
• Władimir ciężka ciężarówka.

Rosyjska ciężka ciężarówka

Na przełomie XIX i XX wieku konie belgijskiej rasy Aarden były masowo sprowadzane do Rosji, a w samej Belgii rasa ta nie była popularna i została wyparta przez inne lokalne typy koni. W Rosji ci mobilni i bezpretensjonalni ciężko pracujący pracownicy zakorzenili się, a ich niedociągnięcia zostały skutecznie naprawione przez krzyżowanie z lokalnymi klaczami.

Rosyjska ciężka ciężarówka

Wyhodowana rasa, zwana rosyjskimi ardenami, była jednak daleka od ideału ze względu na niski wzrost charakterystyczny raczej dla kucyków. Rasa przez długi czas stale się poprawiała. Na wystawie w Paryżu w 1900 r. rosyjskie Ardeny wzbudziły powszechny podziw. Ale nawet po tym rosyjska ciężka ciężarówka - rasa koni nie została oficjalnie zarejestrowana. Dopiero pół wieku później, w 1952 roku, odmiana została wpisana do Państwowego Rejestru.

Sowiecka ciężka ciężarówka

W tym samym 1952 roku zarejestrowano inną rasę koni - sowiecką ciężką ciężarówkę. Pod koniec XIX wieku Brabancons i Suffolks zostały sprowadzone z Europy do Mordowii i prowincji Niżny Nowogród. Próby stworzenia stada hodowlanego nie doprowadziły do ​​niczego dobrego - te dobroduszne konie olbrzymie okazały się zupełnie nieprzystosowane do klimatu Rosji.

Potem rozpoczęła się wojna domowa, przez pewien czas utracono kontrolę nad hodowlą koni pełnej krwi, a przez kilka lat Europejczycy krzyżowali się w niekontrolowany sposób z miejscowymi zwierzętami.

Sowiecka ciężka ciężarówka

Wojna się skończyła i po kilku latach wśród mieszanego potomstwa zaczęły pojawiać się stabilne cechy genetyczne. Dzięki wysokim kwalifikacjom sowieckich specjalistów od żywego inwentarza i przeprowadzonej selekcji znaki te zostały naprawione i ulepszone. W rezultacie ta znana i uznana na całym świecie rasa koni pociągowych pojawiła się w ZSRR.

Władimir ciężka ciężarówka

Ten typ konia pociągowego ma swoją historię od ogierów Kleydensdal sprowadzonych do stanowej stajni Gavrilovo-Posad w 1886 roku. Od razu zaczęły krzyżować się z miejscowymi klaczami, doskonale przystosowanymi do lokalnych warunków. W rezultacie wszystkie lokalne konie zostały wkrótce zastąpione ulepszonymi metysami.

W 1936 r. przeprowadzono inwentaryzację i przydział nowej rasy, ale ciężka ciężarówka Vladimir została zarejestrowana dopiero w 1946 r.

Charakterystyka ras ciężkich ciężarówek

Jeśli chodzi o wspólne cechy wszystkich opisanych typów ciężkich ciężarówek, należy zwrócić uwagę na ich spokojne, przyjazne usposobienie, odziedziczone po odległych europejskich przodkach.

Jeśli weźmiemy pod uwagę różnice między gatunkami, to największym z nich jest radziecki ciężki samochód ciężarowy o wysokości 170 cm i wadze ponad 800 kg.

Władimir ciężka ciężarówka

Reszta ras jest od niego nieco gorsza. Gniada ciężarówka Władimir ma 165 cm w kłębie i waży 500 kg (choć ma pewne cechy kłusaków), a rosyjska ciężarówka jest mniejsza - 150 cm, ale ten rudy (czasem dereszowaty) koń waży 700 kg ze względu na osobliwości ciała.

Na przykład! Zgodnie z wynikami przeprowadzonych wówczas pomiarów konie Bityug miały wzrost do 160 cm.

Pielęgnacja ciężkich samochodów ciężarowych

Ogólnie rzecz biorąc, opieka nad ciężkimi samochodami ciężarowymi nie różni się zasadniczo od opieki nad innymi rodzajami koni i sprowadza się do sprzątania i kąpieli latem (sprzątanie zimą), pielęgnacji zębów i kopyt (w tym w razie potrzeby podkuwania).

Należy zauważyć, że konie pociągowe odziedziczyły po swoich europejskich przodkach grubszą sierść, grzywę i ogon, a także krawędź w okolicy kopyt i należy je dokładniej czyścić.

Pielęgnacja ciężkich samochodów ciężarowych

Do trzymania ciężkich koni wymagana jest wystarczająca ilość miejsca, dlatego należy zapewnić bardziej przestronne boksy. Jednocześnie są mniej wrażliwe na niskie temperatury, dzięki czemu nie trzeba zbytnio izolować zagrody.

Ważny! Aby utrzymać ciężarówkę w dobrym stanie, wymagane są regularne obciążenia.

Dieta i karmienie

Podstawą żywienia ciężarówek, jak wszystkich koni, jest trawa i siano. Ze względu na większą masę ciała, porcja konia pociągowego w porównaniu do konia wyścigowego czy wierzchowego jest proporcjonalnie zwiększona. Zwiększyło to również udział zbóż o około półtora raza. Całkowita ilość karmy zależy od obciążenia mocy zwierzęcia.

Zbilansowana dieta powinna zawierać:

• zboża: 25%;
• pasze objętościowe: 40%;
• soczysta pasza: 35%.

Cechą żywienia samochodów ciężarowych jest zwiększone zapotrzebowanie na soczystą paszę, rośliny okopowe i witaminy. I nie zapomnij o konieczności dawania koniom soli - około kilograma miesięcznie.

Konie należy podlewać co najmniej trzy razy dziennie, dorosłe zwierzę wypija co najmniej 50 litrów wody dziennie.

W chwili obecnej znaczenie gospodarcze wszystkich ras koni pociągowych jest niewielkie, ograniczone sektory mięsne i mleczarskie oraz ośrodki turystyczne umożliwiają uzyskanie pewnego dochodu z hodowli ciężkich samochodów ciężarowych. Dlatego tylko pasjonaci w stadninach hodowlanych hodują te rasy.