Złożona tuja: opis, odmiany, sadzenie i pielęgnacja

Zgodnie z ogólnie przyjętą klasyfikacją, tuja fałdowana (lub inaczej gigantyczna) należy do najpospolitszych roślin ze znanej rodziny cyprysów. Wskazane wiecznie zielone drzewo iglaste należy do podgatunku nagonasiennych (rodzaj Tuya), za jego ojczyznę uważana jest Ameryka Północna.

Istnieje kilka gatunków tej dość unikalnej rośliny na całym świecie, ale większość z nich uprawiana jest w ciepłych krajach południowych. Thuja kornik (złożona) jest szczególnie powszechna na kontynencie amerykańskim, gdzie jest hodowana na wyżynach Kalifornii i Alaski.

Tuja złożona

Dodatkowe informacje! Ten gatunek roślin cyprysowych preferuje tylko obszary górskie (na wysokości ponad 2 tys. km), które znajdują się wzdłuż wybrzeża Pacyfiku.

Jednak zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami techniki rolniczej możliwe jest bezproblemowe wyhodowanie złożonego korzenia tui w centralnej Rosji (na przykład w regionie moskiewskim).

Jednocześnie tuja zebrina (lub kankan) jest szeroko stosowana do ulepszania nasadzeń parkowych, a ponadto może być wykorzystywana do tworzenia projektu krajobrazu dla poszczególnych obszarów ogrodowych. Nierzadko tę wiecznie zieloną roślinę stosuje się w aranżacji tak zwanych „żywopłotów”.

Opis

Znana z różnorodności nazw, tuja Foreva goldi należy do gigantycznych, wiecznie zielonych drzew o dość gęstej koronie. Tworzą go skupiska silnie rozgałęzionych gałęzi, na których rosną dość bujne, łuskowate igły.

Tuja złożona

W naturalnych warunkach rozwoju ta kultura może dorastać do 60 metrów wysokości, a średnica drzewa w obwodzie czasami dochodzi do 2,5 metra. Przy sztucznej hodowli tej rośliny jej wysokość nie przekracza 15 metrów.

Uwaga! Istnieją specjalnie wyhodowane próbki zachodnich drzew tui, czyli rogatek, które są stosunkowo niewielkie i wyróżniają się świetnością korony.

Są celowo uprawiane do projektowania zespołów ogrodowych i parkowych i są dostosowane do realiów rosyjskiego klimatu, to znaczy są bardziej odporne i odporne.

Charakterystykę zwykłej złożonej tui można przedstawić jako następujący opis cech tej rośliny:

• Pień pokryty jest oryginalną włóknistą koroną i ma brązowo-czerwony odcień charakterystyczny dla gatunków południowych.
• Z tego powodu takie drzewo jest często nazywane „czerwonym cedrem”.
• Jego korona wygląda na bardzo gęstą i wyróżnia się piramidalnym kształtem nieodłącznie związanym z „południami”.
• Liście roślin tej odmiany są niezwykle wąskie (ich szerokość nie przekracza 1 mm).
• Z biegiem czasu stopniowo stają się gęstsze i nabierają charakterystycznego dla tui połysku z ledwo zauważalnymi przebłyskami na zewnętrznej powierzchni.

Po drugiej stronie liści kornika tui, którego opis znajduje się w tym dziale, wyraźnie widoczne są białe paski.

Technika rolnicza

Materiał propagacyjny

Do sadzenia i pielęgnacji thuja cancan, której poświęcona zostanie ta sekcja, można zastosować kilka metod, a mianowicie:

• Sadzenie sadzonek.
• Siew nasion.
• Rozmnażanie przez sadzonki.

Do hodowli według pierwszej z tych metod pobierane są zakupione sadzonki, które przeszły specjalną selekcję i wstępne przygotowanie.

Ważny! Próbki sklepowe powinny mieć dobrze wyizolowane, zamknięte korzenie, co zapewni, że będą mogły być sadzone w dowolnym momencie sezonu wegetacyjnego.

Kiełki z otwartym systemem korzeniowym sadzi się tylko wiosną. Przy rozmnażaniu nasiennym materiał do siewu (nasiona) zbiera się pod sam koniec lata. Następnie lądują bezpośrednio na ogrodzie, a wraz z nadejściem zimy okrywają się folią ochronną.

W przypadku sadzonek kiełki zbiera się w czerwcu (pobiera się je z dorosłej rośliny). W tym czasie sadzonki są wycinane z gałęzi w taki sposób, aby pozostał na nich niewielki wzrost lub „łatka”.

Lądowanie

Sadzonki Gelderland Tui, których opis można było znaleźć wcześniej, można uprawiać zarówno na słonecznej, jak i zacienionej stronie działki ogrodowej. Podczas wysiadania wymiary dołu są takie, że przewyższają samą ziemną grudkę około dwa razy. Użyta gleba musi być dostatecznie żyzna, jeśli tak nie jest, trzeba ją przygotować samodzielnie. W tym celu konieczne będzie wymieszanie piasku, ziemi i torfu w proporcji wskazanej w instrukcji przygotowania (1:1:2).

Sadzonka

Uwaga! Eksperci zalecają dodawanie nawozów mineralnych do gotowej kompozycji (w ilościach wskazanych w tej samej instrukcji).

Następnie na dnie wykopu koniecznie wypełnia się warstwę ekspandowanej gliny. Szyjka korzeniowa sadzonki powinna znajdować się na poziomie górnego wycięcia otworu.

Opieka

Pomimo bezpretensjonalności tej odmiany do warunków wzrostu wymaga opieki, która zwykle sprowadza się do następujących operacji:

• Regularne podlewanie gleby.
• Karmienie młodej rośliny.
• przycinanie ozdobne.

Do pomyślnego i szybkiego wzrostu gigantycznej tui wymagana jest dobrze przepuszczalna gleba o wysokim poziomie wilgotności. W przeciwnym razie (na przykład, gdy gleba wyschnie), jej rozwój może znacznie spowolnić, a korona zacznie się nieco przerzedzać.

Intensywność podlewania jest regulowana w zależności od aktualnego stanu gleby, ponieważ jej podlewanie również negatywnie wpływa na wzrost drzewa. Według większości ekspertów zaleca się podlewanie co najmniej raz na 10 dni.

Dodatkowe informacje! Na jedną rosnącą sadzonkę należy wydać co najmniej 10 litrów dobrze osiadłej wody.

Wieczorem koronę można dodatkowo spryskać, zaleca się to robić codziennie.

Pomimo dobrej zimotrwałości tego gatunku tui, w bardzo silnych mrozach może spowolnić swój wzrost. Aby temu zapobiec, pożądane jest uprawianie go w warunkach względnej ochrony przed mrozem i silnymi wiatrami.

Do odżywczego nawożenia pogłównego stosuje się klasyczne nawozy mineralne, zaprojektowane specjalnie dla gatunków drzew iglastych. Wskazane jest uprawianie odmian tui z jasno kolorowymi igłami w miejscach oświetlonych światłem słonecznym, w przeciwnym razie szybko traci swój nieodłączny efekt dekoracyjny.

Podlewanie jałowca

W miejscach nadmiernie zacienionych igły mogą blaknąć i nie będą nadawały się do kształtowania krajobrazu, nawet jeśli zostaną przycięte na czas. Do przycinania korony zwykle używa się specjalnego sekatora, umieszczonego na przedłużającym uchwycie.

Zalety i wady

Wśród niepodważalnych zalet rozważanej odmiany tui są jej właściwości, takie jak:

• Dobra odporność na mróz.
• Odporność na wysychanie gleby.
• Dekoracyjny (świetność korony).
• Łatwość pielęgnacji.
• Może służyć jako „żywopłot”.

Wadą tej odmiany jest zwiększona wrażliwość na jakość oświetlenia i uzależnienie od niego właściwości dekoracyjnych rosnącej rośliny.

Podsumowując recenzję, należy zauważyć, że uprawa gigantycznej tui na pomocniczej działce ogrodowej jest całkiem do przyjęcia. Aby uzyskać pożądany efekt, wystarczy terminowo spełnić podane wymagania dotyczące cech wegetacji rośliny.