Zadowolony
Wraz z nadejściem sezonu grzybowego pojawia się pytanie, czy różne odmiany grzybów należą do gatunków jadalnych. Różnorodność grzybowego świata może czasem igrać z grzybami: niektóre z nich są do siebie zewnętrznie podobne. Grzyby volnushki i svinushki są typu płytkowego. Oznacza to, że ich czapki pokryte są od wewnątrz małymi płytkami akordeonowymi, różnice między tymi grzybami nie są od razu zauważalne.
Gruba świnia ma drugie imię „czarna świnia”. Należy do kategorii rzadkich grzybów blaszkowatych, w zależności od rodzaju jest uważany za warunkowo jadalny. Opis zewnętrzny:
Świnie owocują od sierpnia do listopada. Ważne jest, aby odróżnić grube i cienkie odmiany. Jeśli pierwsza kategoria grzybów ma cechy warunkowo jadalne, to druga jest uważana za trującą.
Volnuszki należą do rodziny russula.
Nazywane są również „sarna”, „volzhanka”, „volnyanka”, „różyczka”. Dość łatwo odróżnić je od świń. Opis fali:
Obie odmiany należą do trzeciej kategorii zgodnie z opisem jadalności grzybów. Różnice dotyczą wyglądu, a także czasu dojrzewania. Świnie owocują od sierpnia do listopada. Różnica między falami polega na tym, że rosną od sierpnia do połowy września. Gatunki różowe zaczynają dojrzewać w drugiej połowie lipca. Za najbardziej masowy okres ich zbierania uważa się drugą połowę sierpnia.
Bardzo łatwo odróżnić świnie i volnuszki nawet na zdjęciach udostępnionych przez grzybiarzy po zbiorze.
Różnice w wyglądzie fal i świń są bezdyskusyjne. Szczególnie widoczne u dorosłych. Świnie z kapeluszami wyciągają się w górę. Na falach krawędzie zawsze pozostają lekko opuszczone.
Różnice dotyczą również koloru czapek: tłuste świnie mogą przybierać odcienie brązu i żółci.
W przeciwieństwie do nich fale są białe lub różowe.
Mikolodzy nie zalecają spożywania warunkowo jadalnych grzybów w ich surowej postaci. Aby rozpocząć gotowanie podstawowych potraw, obie odmiany muszą być ugotowane: w tym się nie różnią.
Większość składu obu gatunków zajmuje białko roślinne. Gotowana świnia zawiera 30 kcal. Różnica między falami tkwi w niższej kaloryczności: w 100 g produktu - tylko 22 kcal. Obie odmiany zawierają aminokwasy.
Volnushki działają antybakteryjnie, przyczyniają się do regeneracji organizmu po wysiłku fizycznym, a także pomagają wzmocnić układ odpornościowy. Świnie charakteryzują się właściwościami przeciwzapalnymi, a dodatkowo pomagają zwiększyć siłę układu mięśniowo-szkieletowego.
Oba rodzaje grzybów wymagają dodatkowego namoczenia przed gotowaniem. Wynika to z faktu, że mleczny sok wydzielany przez owocniki ma gorycz. Po namoczeniu i ugotowaniu świnie mogą smakować jak kurki, a volnushki mogą smakować jak pieczarki.
Grzyby można dokładnie odróżnić od siebie po miejscu wzrostu. Świnie preferują lasy sosnowe, rosną na korzeniach drzew iglastych i młodych pniakach.
Można je spotkać na brzegach bagiennych jezior. Volnuszki lubią słoneczne polany leśne z przewagą brzóz. W lasach brzozowych rosną całymi koloniami. Czasami można je znaleźć w lasach mieszanych, gdzie trzymają się blisko czapeczek szafranowych i drzew liściastych.
Aby całkowicie wyeliminować możliwą szkodę podczas jedzenia grzybów, mikolodzy zalecają długi proces moczenia. Na tym etapie odmiany ujawniają dodatkową różnicę: świnie moczy się przez trzy dni, dla fal procedura ta trwa 15 - 20 godzin.
Po namoczeniu pozostała woda jest spuszczana. Po gotowaniu obu odmian w czystej wodzie przez 15 - 20 minut. Te grzyby nie są używane do suszenia ani suszenia. Nadają się do solenia, marynowania, gotowania pasty grzybowej. Oba rodzaje dobrze komponują się z warzywami, nadają się do pieczenia, mogą służyć jako dodatek lub danie główne.
Volnuszki są używane do robienia pysznych zup. Przepis na pieczeń wieprzową i placki słynie z serwowania w restauracji. Świnie robią pyszny kawior grzybowy, który można przygotować na zimę.
Grzyby Volnushki i svinushki mogą być smaczne i zdrowe. Mają charakterystyczne różnice, ale są podobne w ogólnej technologii przygotowania. Po zbiorze należy je namoczyć, aby zapobiec sedymentacji substancji toksycznych i zlikwidować gorycz. Dodatkowe 20 minut gotowania czyni je całkowicie bezpiecznymi. Biorąc pod uwagę, że mikolodzy zaczęli przypisywać obie odmiany do trzeciej grupy, wskazując na warunkową jadalność, należy zachować szczególną ostrożność przy zbieraniu i dalszym gotowaniu grzybów.