Jak wygląda liść koniczyny na szczęście

Clover należy do dużej rodziny roślin strączkowych. Zewnętrznie roślina zielna to krzew, którego korzeń ma zdolność chwytania pobliskich terytoriów w okresie wegetacji i dawania młodych pędów. Łodygi są soczyste i lekko owłosione, a liść koniczyny ma zwykle taką samą strukturę: trzy płatki, czasami cztery lub więcej. Nazwa po łacinie oznacza „shamrock” (Trifolium).

Czas kwitnienia koniczyny jest dość długi – zaczyna się w połowie czerwca, a kończy w sierpniu. Kwiat koniczyny to kwiatostan w kształcie parasola, zwykle białawy do liliowego. Każdy kwiat, jak język wystający z kwiatostanu. Po zapyleniu powstaje fasola, w której znajdują się 1-2 nasiona.

W naturze zarośla koniczyny występują na terenie Rosji, Ukrainy i Białorusi. Występuje również w Europie i Afryce Północnej. Wybiera umiarkowanie wilgotne łąki, otwarte polany leśne, często rośnie przy drogach. W naturze występuje około 250 odmian koniczyny, ale tylko kilka z nich jest uprawianych sztucznie.

nasiona koniczyny

Rodzaje koniczyny

Wśród wielu odmian powszechnie występujących jako dekoracja na rabatach kwiatowych można wymienić:

• Karmazyn (Trifolium incarnatum) - jednoroczne zioło o jasnoczerwonych kwiatostanach. Średnica główek sięga 7,5 cm. Zwykle okres kwitnienia przypada na lipiec. Liście mają średnicę 4 cm i kończą się trzema ciemnozielonymi płatkami. Często wysiewane jako zielony nawóz. W sprzyjających warunkach wysokość krzewów nie przekracza 30 cm.
• Jasnożółty (Trifolium ochroleucum) - wyróżnia się wśród osobników drobnymi (do 3 cm średnicy) jasnożółtymi kwiatostanami. Okres kwitnienia - czerwiec-lipiec. Liście mają długie ogonki (do 15 cm), zakończone trzema płatkami o soczyście zielonym kolorze. Trawa wieloletnia w jednym miejscu świetnie czuje się do 4 lat. Dorasta do 30 cm wysokości.
• Łąka (Trifolium pratense) - półzimozielona bylina o jasnoczerwono-fioletowych lub różowych kwiatostanach. Średnica główek kwiatowych nie przekracza 2,5 cm. Okres kwitnienia - od ostatniej dekady maja do września. Liście są koloru ciemnozielonego z charakterystycznym wzorem w kształcie litery V. Najczęściej wysiewane jako wartościowa roślina pastewna lub zielony nawóz. Jeśli nie usuniesz kwiatostanów, to dobrze się rozmnaża przez samosiew. Krzewy osiągają zazwyczaj wysokość 30 cm i dorastają do 60 cm szerokości.

  koniczyna łąkowa

• `Green Ice` to odmiana ozdobna charakteryzująca się pięknymi kremowymi pąkami i trójpłatkowymi liśćmi mieniącymi się kilkoma odcieniami zieleni.
• „Susan Smith” - odmiana o ciemnoróżowych kwiatostanach, a leje mają zauważalne żółte smugi;
• Pełzanie (Trifolium repens) - słynie z białych pachnących kwiatostanów o średnicy do 2,5 cm. Okres kwitnienia od maja do września. Jest to półzimozielona bylina. Pnące pędy są usiane trójpłatkowymi ciemnozielonymi liśćmi o średnicy około 2 cm. Łodygi łatwo się ukorzeniają, co pozwala roślinie szybko rozwinąć wszystkie sąsiednie terytoria. Zwykle osiąga wysokość zaledwie 15 cm, ale w sezonie rośnie o 60 cm szerokości.
• „Purpurascens” to roślina podobna do koniczyny, ale o niezwykłych liściach o nietypowym czerwonawo-brązowym odcieniu i zielonkawym obrzeżu.
• "Purpurascens Quadrifolium" - różni się od innych odmian liśćmi, które mogą mieć 4 lub nawet więcej płatków (5-listna koniczyna lub nawet sześciolistna koniczyna).

Jak wygląda koniczyna: opis sadzenia i pielęgnacji

Dzika roślina nie wymaga odchwaszczania ani nawożenia. Jeśli koniczyna zostanie posadzona w ogrodzie, tam również nie będzie wymagała skomplikowanej pielęgnacji. Witalność byliny jest tak wysoka, że ​​stało się to powiedzeniem. Będziesz musiał pracować tylko po to, aby uzyskać żywy dywan z równymi i zadbanymi krzewami. Aby to zrobić, wybierz obszary na otwartym słońcu lub w półcieniu. Wszystkie rodzaje zbóż są doskonałymi poprzednikami koniczyny.

Uwaga! Najlepszym materiałem do sadzenia są nasiona zebrane z roślin dwuletnich. To te sprzedawane w sklepach. Jeśli jest taka potrzeba, to dobrze uformowane krzewy są dzielone. Wskaźnik przeżywalności w takich przypadkach jest bardzo niski, ale czasami tak właśnie działają. Nasiona zbiera się z dużych, wysuszonych i zarumienionych kwiatostanów. Następnie wysusz je w cieniu. Po upływie co najmniej roku nasiona należy przechowywać w suchym, ciepłym i ciemnym miejscu.

Przed sadzeniem grunt pod koniczyną jest starannie wykopywany, korzenie chwastów wieloletnich usuwane i bronowane. Zużycie nasion wynosi w przybliżeniu: 320 nasion na 1 m2. Ponieważ są bardzo małe, są mieszane z glebą, a następnie równomiernie rozrzucane po obsianym obszarze. Maksymalna dopuszczalna głębokość osadzenia wynosi 1 cm.

Podczas ręcznego wysiewu trawnik koniczyny zwykle okazuje się nierówny. Chociaż koniczyna jest rośliną wieloletnią, rośnie w jednym miejscu maksymalnie przez 4 lata. Następnie konieczne jest całkowite wykopanie terytorium i ponowne zasianie. Odbywa się to zwykle latem, aby młode pędy miały czas na zakorzenienie się na długo przed nadejściem chłodów. Przy takim schemacie siewu kwitnienie nastąpi w przyszłym roku.

Ręczny siew trawnika koniczynowego

Podlewanie jest najważniejszym warunkiem wzrostu koniczyny. Jeśli susza będzie obserwowana na miejscu przez długi czas, trawnik koniczyny szybko straci swój efekt dekoracyjny. Jednocześnie podlewanie nie jest błogosławieństwem. Najbardziej odporna na obfite podlewanie jest tylko koniczyna biała, a także różowa, rosnąca nawet tam, gdzie wody gruntowe znajdują się bardzo blisko powierzchni.

Sadzenie zwykle wymaga podlewania co tydzień. Nawozy nie są wymagane, ponieważ roślina sama zaopatruje się w azot. Wąż nie nadaje się do nawadniania. Używane są tryskacze. Przez cały czas od momentu lądowania miejsce powinno być mokre i nie można po nim chodzić. Po 14 dniach powinny pojawić się pierwsze zielone kiełki.

Trawnik koniczyny ma wiele zalet. Na przykład można po nim swobodnie chodzić, co jest bardzo cenne na osobistych działkach, na których biegają dzieci i zwierzęta. Jeśli latem pogoda często się zmienia, okresy upałów są regularnie zastępowane przez zimna, nie szkodzi to roślinom.

Uwaga! W miarę wzrostu trawnika zaleca się okresowe koszenie. Dzięki temu trawnik jest czysty i uporządkowany. Odpowiedni trymer. Przycięte krzewy koniczyny zwyczajnej i 5-listnej są dobrze odrestaurowane i nadal nie tylko rosną, ale także kwitną. Takie podejście pozwala kontrolować lądowanie, zapobiegając jego niekontrolowanemu wzrostowi. Ponieważ koniczyna dobrze się rozmnaża przez samosiew, wkrótce jej pędy pojawią się na pobliskich rabatach i rabatach.

Korzyści i zastosowania koniczyny

Trawa wieloletnia osiąga wysokość pół metra i jest wszechobecną cenną uprawą pastewną. Ponadto jest wysoko ceniona jako roślina miodowa. Nektar zawarty w jej kwiatach w szczycie sezonu kwitnienia jest produkowany każdego dnia tak dużo, że często wypływa, przyciągając mrówki i inne owady. Nektar zbierany wyłącznie przez pszczoły i trzmiele z kwiatów koniczyny jest przetwarzany na pachnący miód, który po skrystalizacji staje się biały.

W rolnictwie koniczyna jest ceniona jako zielony nawóz. System korzeniowy ma wspólną dla wszystkich roślin strączkowych zdolność gromadzenia azotu wysysanego z powietrza. Po koniczynie możesz siać rośliny wymagające suplementacji azotem, jednocześnie znacznie oszczędzając na stosowaniu nawozów mineralnych bez szkody dla upraw.

Dodatkowe informacje! Trudno przecenić znaczenie koniczyny dla zwierząt gospodarskich. Faktem jest, że trawa koniczyny ma doskonałe właściwości przy cięciu na siano. Jest doskonale przechowywany i nie traci swoich wartości odżywczych podczas długiej zimy. Koniczynę miesza się w paszach dla bydła mięsnego i mlecznego, królików, koni.

Trawa koniczyny czerwonej zawiera około 14% cukrów rozpuszczalnych. Dlatego roślina jest szeroko stosowana w kuchni, wraz z takimi rodzajami zieleni jak szpinak, sałata. Z suszonych i zmielonych liści wyrabia się mąkę do wypieku chleba. Bułki z mąką z koniczyny mają znacznie wyższą wartość odżywczą, są częścią dietetycznego menu. Oprócz cukrów, koniczyna jest bogata w białko (aż 25%), a także w tłuszcze (5,6%), które są doskonale przyswajalne przez organizm człowieka.

Roślina ma szerokie zastosowanie w medycynie ludowej. Nalewki i wywary alkoholowe przygotowywane są z suszonej trawy i kwiatostanów odmian koniczyny. Stosowane są w leczeniu zapalenia oskrzeli, gruźlicy i innych chorób płuc. Koniczyna jest przydatna przy anemii, pomaga pozbyć się zaburzeń trawiennych, przywrócić cykl menstruacyjny, jest stosowana jako cenny lek moczopędny i jako element opłat nerkowych. Napar z kwiatów to dobrze znana płukanka do oczu na różne stany zapalne. Koreańska herbata z dowolnym rodzajem (np. siedmiolistna koniczyna) pomaga złagodzić bóle głowy i pozbyć się obrzęków.

Biorąc pod uwagę doskonałą żywotność i dekoracyjność rośliny, trójlistna koniczyna jest szeroko stosowana do kształtowania krajobrazu. Przedstawiciel rodziny zasiany na trawniku następnie samodzielnie zalewa wszystkie sąsiednie terytoria, a przy wystarczającej wilgotności gleby nie potrzebuje żadnych specjalnych metod pielęgnacyjnych. Hodowcy specjalnie wyhodowali odmianę o czterech płatkach i kwiatach bzu. Często można go znaleźć na rabatach kwiatowych, a także na przydomowych działkach, gdzie układ jest zbliżony do tradycyjnego angielskiego ogrodu.

Koniczyna na szczęście: ile listków powinienem mieć?

Czterolistna koniczyna na szczęście

W kulturze różnych narodów i krajów istnieje wiele legend związanych z koniczyną:

• Uważa się, że Ewa zabrała czterolistną koniczynę na szczęście z Ogrodu Eden, aby przypomnieć sobie szczęśliwe czasy;
• W Egipcie amulety przeciw magicznym wpływom wykonywano z czworolistnego, więc jego wizerunek bardzo często znajduje się na lustrach, gdzie może oznaczać ochronę przed złem;
• W Indiach czteroliść jest znakiem, który jest kluczowym elementem ozdoby;
• Na malowidłach naskalnych Ameryki Południowej i Północnej znajdują się wizerunki liści koniczyny.

Wszędzie tam, gdzie w przyrodzie znaleziono szczęśliwą koniczynę, była używana jako talizman i amulet, wzywający do szczęścia. Dla Irlandii czterolistna koniczyna stała się prawdziwym symbolem narodowym, można go więc zobaczyć nie tylko na fladze, ale także na znaczkach pocztowych, we wnętrzach barów i restauracji, jednym słowem wszędzie.

W ortodoksji czteroliściowi przypisuje się symboliczne oznaczenie czterech świętych Ewangelii. Wiele narodów słowiańskich tradycyjnie wyruszało na poszukiwanie cudownej koniczyny w dniu przesilenia letniego lub do Iwana Kupały. Wierzono, że to właśnie w tych dniach roślina ma swoją maksymalną cudowną moc.

Dodatkowe informacje! Kto znalazł cudowny liść z czterema płatkami, został poinstruowany, aby go natychmiast zjeść. To jedyny sposób na szczęście. Wierzono, że podzielony na dwa liść przyniesie związkowi nierozerwalną siłę. Często symbolowi koniczyny szczęścia przypisywano znaczenie nienaruszalności małżeństwa.

Jak wysuszyć koniczynę?

Najcenniejsza jest naziemna część rośliny - liście wierzchołkowe i kwiatostany. Zbiera się je, gdy koniczyna kwitnie. Zbiór i zbiór odbywa się ręcznie, a także nożem. Rano to najlepszy czas na zbieranie koniczyny. Zebrane surowce umieszczane są w koszach w cieniu, gdzie suszą się w naturalnej temperaturze. Ważne jest, aby zapobiec wysychaniu, ponieważ w tym przypadku wartość koniczyny jest znacznie tracona.

Trwałość suszonych ziół wynosi 2 lata w zamkniętym opakowaniu lub 1 rok w otwartym opakowaniu. W celach leczniczych czasami zbiera się korzenie rośliny, które suszy się w taki sam sposób jak trawa.