Baran wieprzowy - rasa

Fauna naszej planety jest bogata w bardzo ciekawe gatunki, które są wytworem ludzkich rąk. Na przykład mangalica, zagrożone wyginięciem zwierzę domowe parzystokopytne, często mylone z hybrydą świni i owcy, jest w rzeczywistości krzyżówką zwykłej świni domowej z rzadkim gatunkiem dzika.

Fabuła

Na węgierskim dworze królewskim na początku XIX wieku hodowano świnię podobną do barana. Rasa, zwana mangalicą, zaskakuje wszystkich cudownym pofalowanym „futrem”, które „wkłada” zwykła świnia domowa. Wełna pozyskiwana od dzikich przodków (knurów trzcinowych i czerwonych olbrzymów rasy Shalontai) uderza swoją długością i gęstością, zimą wciąż kręci się w duże słoje, przez co mangalica zaczyna wyglądać jak prawdziwa owca, zwłaszcza z boku ogona.

Ten typ świni szybko przybiera na wadze i nie sprawia szczególnych trudności w opiece. Dzięki temu pyszne dietetyczne mięso, a także niepowtarzalny wygląd świni przypominającej baranka, w połowie ubiegłego wieku stało się bardzo popularne w swojej ojczyźnie na Węgrzech iz powodzeniem promowane na rynku światowym.

Baran wieprzowy - rasa

Charakterystyka i cechy rasy

Baran ma gęsty, ale lekki, mocny szkielet kostny, samo zwierzę jest dość duże: w pierwszym roku prosię przybiera do 160 kilogramów żywej wagi, dorośli osiągają trzy centy. Wszystkie osoby mają dobrą masę mięśniową przy minimalnej ilości tkanki tłuszczowej.

Charakterystyczną cechą rasy są gęste długie włosy, które chronią zwierzę przed zimnem, dzięki czemu mówią o mangalicy: świnia skrzyżowana z baranem. Ogon zakończony puszystą szczoteczką, natomiast jego podstawa jest ciemna, sam czubek jest biały. Rasa charakteryzuje się sezonowym linieniem. Latem puch wypada, twarde, ciemne włosie zwija się w pierścienie (dlatego latem mangalik jest ciemniejszy). Wełna staje się krótka, miękka i chroni zwierzęta przed owadami. Jeśli świnia latem ma grubą białą sierść, oznacza to, że jej odżywianie nie jest do końca zbilansowane, a zwierzę na długo jest wolne od zimowego „futra”.

Cechy rasy

Węgierskie świnie tego gatunku różnią się kolorem:

• biały (ponad 80 procent całkowitej liczby mangalitów);
• szary;
• czerwony (najrzadsze osobniki);
• czarny;
• mieszane - "połknąć".

Ostatnie trzy są bardzo rzadkie i są hodowane wyłącznie przez gospodarstwa hodowlane. Białe świnie mają plamę i skórę wokół oczu o ciemnym odcieniu. Wielu hodowców uważa, że ​​owce wieprzowe mogą zmieniać kolor skóry, w zależności od warunków przetrzymywania (na przykład rodzaju gleby na wybiegu). Czystorasowi przedstawiciele rasy w dolnej części prawego ucha powinni mieć dużą czarną plamkę, która wraz z wiekiem łączy się z ogólną maścią zwierzęcia.

Dojrzewanie młodych mangalicy kończy się o rok.

Rasa świni Mangalitsa kolor jaskółka

Pierworodne samice przynoszą nie więcej niż 7 młodych, jednak następnym razem na świat przychodzi 10-12 pręgowanych prosiąt. To ubarwienie dzieci zostało odziedziczone po dzikich przodkach, z którymi krzyżowanie nadal pozostawiło do 40 procent genotypu we współczesnych mangalitach.

Czaszka i głowa takich świń mają kształt inny niż zwykłe świnie - średniej wielkości, wystające uszy skierowane do przodu, pysk lekko zadarty. Brwi i oczy u zwierząt tej rasy są zawsze tylko ciemne.

Ważny! Podobnie jak leśne knury węgierskie, baranie są bardzo odporne, uwielbiają chodzić po pastwisku i łatwo zapamiętują drogę z domu na pastwisko.

Cechy hodowlane

Ze względu na swoją odporność na niskie temperatury, dzięki kędzierzawemu runowi, węgierskie mangaliki mogą być hodowane w słabo ogrzewanych budynkach.

Ponadto hodowla świń puchowatych wymaga:

• dużo miejsca na spacery, porośnięte trawą - Węgrzy bardzo lubią się wypasać, wskazane jest odgrodzenie go przed bezpańskimi psami;
• urządzenia ochronne przed ciepłem słońca (w końcu wełniana świnia jest pokryta gęstą wełną nawet latem) i przed złą pogodą;
• stały nieograniczony dostęp do czystej wody - do picia i kąpieli;
• obora powinna mieć optymalny mikroklimat i system wentylacji.

Świnie kochają żołędzie

Prawidłowe odżywianie jest bardzo ważne. Świnie tej rasy są absolutnie wszystkożerne, ale najlepiej karmić je (oprócz pastwisk) ziarnami paszowymi gotowanymi na parze (wzmocnionymi), roślinami okopowymi (ziemniaki, brukiew, buraki itp.).) i warzywa z ich grządek, surowe lub gotowane. Bardzo kochają świnie - jagnięce żołędzie, kasztany, kukurydzę, a nawet glony z trzciną.

Ważny! Nie można dać się ponieść emocjom i przekarmiać mangalikami – nie znają miary, dlatego prosię może przybrać na wadze 700-800 gramów w ciągu zaledwie jednego dnia.

Przy hodowli prosiąt puchowatych należy pamiętać, że mangality czystorasowe są bardzo rzadkie i drogie - przez pozbawionych skrupułów hodowców mogą krzyżować się ze zwykłymi świniami domowymi oraz mieszać i zanieczyszczać krew, stopniowo tracąc właściwości hodowlane, dlatego wskazane jest wymaganie rodowodu prosiąt przy zakupie.

Prawdziwa locha - mieszanka dzikich ras dzików i świń domowych osiąga szczyt płodności dopiero po drugim oproszeniu, więc hodowca musi uzbroić się w cierpliwość i nie czekać na natychmiastowy zysk z mangalicy.

Prosięta Mangalitsa

Zaleca się kupowanie prosiąt w wieku 4-5 tygodni, gdy w ich jadłospisie znajdują się już surowe lub gotowane warzywa (oprócz mleka matki) i owsianka. Konieczne jest włączenie czerwonej glinki i mączki kostnej do diety młodych zwierząt dla lepszego wzrostu.

Wczesne odsadzenie od samicy jest obarczone problemami trawiennymi i psychologicznymi kudłatych świń. Od szóstego miesiąca życia rozpoczyna się tucz według następujących zasad:

• przez kilka miesięcy zaleca się podawanie jęczmienia parzonego świniom w postaci owsianki;
• następnie konieczne jest wymieszanie jęczmienia z kaszą kukurydzianą (stosunek - 1: 2);
• puree ziemniaczane pomaga również mangalikom uzyskać optymalną wagę.

Świnie owiec Mangalitsa osiągają dojrzałość płciową w wieku sześciu miesięcy. Locha nosi prosięta przez 4 miesiące. Kolejne krzyżowanie z knurem można przeprowadzić już 5-6 dni po porodzie.

Dodatkowe informacje. Na początku macica trzymana jest razem z prosięciem, które żywi się głównie jego mlekiem, ale od tygodnia może już jeść gadkę płynną paszą.

Zalety i wady rasy

Ten rodzaj nietypowych świń jest dość popularny wśród hodowców zwierząt gospodarskich ze względu na wiele zalet:

• mięso tych zwierząt jest bardzo smaczne i dietetyczne ze względu na bardzo cienką warstwę tłuszczu, zawiera wiele przydatnych substancji i witamin;
• podczas pieczenia mięsa tłuszcz topi się, co nadaje potrawie wyjątkową soczystość;
• smalec pozyskiwany z mangalicy jest najcenniejszą odmianą słoniny spośród wszystkich ras;
• dzięki wełnianemu polarowi świnie mogą być trzymane w zagrodzie przez cały rok, nie jest wymagane dodatkowe ogrzewanie;
• świnie szybko uzyskują doskonałą żywą wagę 3 centów, co ekonomicznie uzasadnia koszty ich utrzymania;
• Świnie Mangalitsa są wszystkożerne i jedzą z apetytem, ​​nawet jeśli mieszasz różne rodzaje paszy, więc karmienie stada nie stanowi problemu;
• rasa ma bardzo silną odporność, którą nadano jej przez krzyżowanie z dzikami, więc prosięta nie potrzebują szczepień ochronnych;
• gospodynie domowe mogą czesać podszerstek świń, jak owczą wełnę, i używać go do robienia na drutach;
• egzotyczny wygląd i czystość rasy (praktycznie nie ma „świńskiego” zapachu).

Główną zaletą świń jest ich egzotyczny wygląd

Rozprzestrzenianie się tej rasy baranich jest ograniczone przez szereg wad:

• bardzo trudno jest znaleźć czystorasową mangalicę - łatwo jest trafić na półrasy i mieszańce, które tracą swoje cenne właściwości, jeśli nadal są krzyżowane ze świniami domowymi;
• prosięta są bardzo drogie, pełne rozmnażanie stada wymaga znacznych nakładów finansowych i czasu;
• aby uzyskać pyszne mięso i tłuszcz, takie świnie z pewnością trzeba chodzić po zielonej trawie;
• pierwsze prosięta u loch są nieliczne, osobniki dojrzewają długo.

Rośnie zapotrzebowanie na dobrej jakości smaczny smalec i wieprzowinę dietetyczną, bez „białka alternatywnego” (sojowy, świerszcz itp.).P.) nie może jeszcze z nim konkurować. Bardzo popularne wśród smakoszy jest mięso węgierskich włochatych świń rasy Mangalitsa, które wyglądają jak skrzyżowanie barana i świni domowej, ze względu na kędzierzawą gęstą sierść, tak niezwykłą dla przedstawicieli tego gatunku.