Zadowolony
Rasa nowozelandzka jest jednym z najpopularniejszych typów królików we wszystkich krajach rozwiniętych. Należące do rasy mięsnej zwierzęta tego gatunku są w swojej opiece całkowicie bezpretensjonalne, ale jednocześnie wyróżniają się szybkim przyrostem masy ciała w krótkim czasie.
Nowa Zelandia powstała w 1916 roku z połączenia belgijskich gigantów ze srebrnym szampanem. Dlatego początkowo była tylko jedna odmiana: czerwone króliki. Następnie, dzięki ścisłemu śledzeniu genu albinosa, wyhodowano drugi podgatunek - biały.
Rasa jest oficjalnie zarejestrowana w Kalifornii w USA i nie ma nic wspólnego z Nową Zelandią. Teraz hodowcy pracują nad trzecim kolorem, który nie jest jeszcze tak powszechny jak czerwony i biały - czarnym. W Rosji zwierzęta zaczęły się rozprzestrzeniać dopiero w latach 70. XX wieku.
Hodowcy kochają rasę nowozelandzką nie tylko dlatego, że króliki szybko przybierają na wadze i są królikami mięsnymi, ale także dlatego, że ich skóra jest również bardzo cenna dla kupujących. Zwłaszcza biała skóra, ponieważ można ją farbować na różne odcienie.
Ponadto w wystawach biorą udział uszatki, naukowcy wykorzystują je do eksperymentów laboratoryjnych. Wyhodowano, że króliki tej rasy reagują na leki i kosmetyki identycznie jak ludzie.
Oprócz ras nowozelandzkich hoduje się również króliki kalifornijskie, olbrzymy, burgundy na mięso.
Białe króliki są bardziej produktywne niż czerwone.
Samice są znacznie większe od samców, a ich waga waha się między 1-1.5 kg.
Teraz najczęstsze na świecie są 2 rodzaje królików: biały i czerwony, ponieważ czarny podgatunek jest nadal hodowany i ulepszany przez hodowców - takie zwierzęta nie są jeszcze poszukiwane.
Futro białych królików nowozelandzkich jest absolutnie białe z grubym srebrzystym podszerstkiem, dzięki czemu skóra idealnie nadaje się do modelowych domów, gdyż można ją ufarbować na dowolny egzotyczny kolor. Jednocześnie wełna jest gładka i miękka w dotyku, a gęstość nadaje jej jeszcze bardziej atrakcyjnego wyglądu. Jeśli konieczne jest pozyskanie puchu i wełny, lepiej hodować króliki angorskie, o których można przeczytać tutaj.
Hodowcy identyfikują kilka oznak uboju zwierzęcia: długość uszu wynosi ponad 13 cm, a ich opadanie, podwójny podbródek, podszerstek, podszerstek, masa ciała ponad 6 kg.
O rasie Flandrii możesz przeczytać w tym materiale.
Futro czerwonych podgatunków królików ma intensywny i bogaty odcień złotobrązowy. Kolor jest nierównomiernie rozprowadzany na skórze i rozjaśnia się w kierunku ust, oczu, od strony brzucha oraz w dolnej części ud. Ze względu na wysoką odporność na zużycie i gęstość jest popularny do szycia elitarnych futer.
Pomimo tego, że króliki nowozelandzkie są bezpretensjonalne w opiece i dzięki twardemu włosowi na łapach są przystosowane do sieci, istnieje kilka zasad bezpiecznego i wygodnego ich rozmnażania.
Przy tworzeniu klatek dla królików nie zaleca się używania metalu.
Króliki muszą stale zgrzytać zębami, dlatego do jedzenia dodaje się słony kamień lub świerkowe gałęzie. W przypadku ich braku, przednie zęby zaczynają rosnąć i powodują ból zwierzęcia.
Rasa jest bardzo płochliwa i nie toleruje jasnego światła, ostrych, głośnych dźwięków. W sytuacjach stresowych króliki chorują. Spowolnić proces wzrostu, a w krytycznych przypadkach może nawet umrzeć. Więcej o chorobach królików przeczytasz tutaj.
Opieka nad zwierzętami jest prymitywna: oprócz standardowego czyszczenia klatek, wymiany czystej wody i świeżej karmy, te z uszami są czesane, aby uniknąć splątania sierści. Gdy pojawią się te ostatnie, ostrożnie wytnij nożyczkami.
Z reguły królików nie kąpie się, ale jeśli zajdzie taka potrzeba, to po zabiegu należy je dobrze wysuszyć w ciepłym, wolnym od przeciągów pomieszczeniu do wyschnięcia i dopiero wtedy odłożyć do klatki.
Jak każde inne zwierzę czystej krwi, królik nowozelandzki jest regularnie badany przez weterynarza i szczepiony zgodnie z harmonogramem.
Karmienie królików dzieli się na dwa duże, różne okresy: letni i zimowy.
Owoce i niektóre warzywa (buraki, ogórki, bataty) należy podawać w niewielkich ilościach, ponieważ mogą powodować dolegliwości żołądkowo-jelitowe: biegunki i wzdęcia.
Woda w poidłach jest zawsze świeża i czysta ze studni, kolumny lub kranu.
Nie inaczej jest w hodowli królików czerwonych i białych. Sprowadza się do kilku kluczowych punktów:
Na fermie najlepiej mieć etatowego lekarza weterynarii, który będzie regularnie badał zwierzęta i prowadził grafik szczepień ochronnych.
Rasa nowozelandzka jest bezpretensjonalna w pielęgnacji i łatwa w hodowli, wystarczy przypomnieć sobie kilka podstawowych tez na temat tych zwierząt:
Przeczytaj, jak zrobić poidło smoczkowe dla królików.