Lunaria (księżycowy) odradzający się, roczny: opis suszonych kwiatów, rozmnażanie
Zadowolony
Kwiat Lunnik to oryginalna roślina, która latem może cieszyć oko w klombie, a zimą w wazonie. Jest bardzo popularny wśród ogrodników. Powodem tego są skrzynki na nasiona, za pomocą których można zrobić zimowe suche bukiety.
Opis i charakterystyka
Lunniki należą do rodzaju Lunaria, członka rodziny kapustowatych (Brassicaceae). Nazwa botaniczna rodzaju pochodzi od łacińskiego „Luna”, czyli „księżyc”. Lunaria otrzymała tę nazwę od kształtu i koloru strąków nasiennych, przypominających gwiazdę nocną.
Do rodzaju zalicza się tylko 4 gatunki:
- wskrzeszenie księżyca (Lunaria rediviva);
- lunaria telekiana (Lunaria telekiana);
- roczniak księżycowy (Lunaria annua/biennis);
- Lunaria elongata (Lunaria elongata),
Pomimo niewielkiej liczebności rodzaj obejmuje rośliny wieloletnie i jednoroczne. Te pierwsze obejmują wskrzeszający się księżycowy i telekiański księżycowy. Z tych ostatnich znany jest tylko roczny księżycowy, który może być również dwulatkiem. O tym drugim nic nie wiadomo. Nawet zdjęcie.
Ogólny opis botaniczny rodzaju Lunaria
Lunaria są powszechne na kontynentach europejskich, azjatyckich i północnoamerykańskich. Jednocześnie każdy gatunek ma swoją ojczyznę. Ze względu na hodowlę w ogrodach dwa gatunki moonwort zostały sprowadzone z pierwotnego lądu na inne kontynenty. Głównym „wymaganiem” księżyca jest klimat umiarkowany.
Okres wegetacji roślin od wiosny do jesieni. Liście duże, sercowate, z ząbkowanymi brzegami. Może być z ogonkami lub bez.
Kwiaty duże, zebrane w grona. Płatki są długie. Nasiona są dość małe, umieszczone w płaskich strąkach owocowych, osadzone na ogonku o długości 1,5 cm. Po dojrzewaniu ściany niełupków stają się przezroczyste.
Uprawia się je jako rośliny ogrodowe i do robienia zimowych suchych bukietów.
Ze względu na to, że wielu ogrodników nadaje nazwy kwiatom, podążając za ich skojarzeniami, często powstaje zamieszanie. Stało się to z przedstawicielem nie tylko innej rodziny, ale nawet innej klasy - osła (Oenothera). Kwiat na poniższym zdjęciu to wiesiołek, inna nazwa to żółty księżyc. Ale nie jest nawet „krewną” Lunarian i należy do rodziny Cyprian.
Ogrodników wprowadzają w błąd prawie okrągłe kwiaty wiesiołka/osiki, które również wyglądają jak księżyc w pełni
Roczny i wskrzeszający księżycowy charakter rzadko współistnieją razem. Drugi preferuje umiarkowany zimny klimat. Przykład — Wielka Brytania. Roczny lunaria rośnie w bardziej południowych regionach.
Rodzaje księżyca
W ogrodnictwie kulturowym najczęściej występują tylko dwa gatunki: roczne księżyce i odradzanie. Telekiana jest znacznie rzadsza. Ale dla ogrodników najbardziej atrakcyjny roczny lunnik. To on ma okrągłe strąki nasienne. Chociaż ożywiacz ma swoje zalety: raz zasiany i przez kilka lat można się nim cieszyć.
Roczny Lunnik
Nazwa łacińska Lunaria annua. Druga część nazwy oznacza „roczny”. Ale roślina ma inną łacińską nazwę: Lunaria biennis, czyli dwulatka. Wielu biologów uważa to za słuszne, ponieważ w naturze, a najczęściej w ogrodzie, księżyc kwitnie dopiero w drugim roku.
Roczny księżyc dorasta do 90 cm wysokości i do 30 cm średnicy. Jej liście są szorstkie w dotyku, duże, spiczaste na końcach. pokryte włosiem. Krawędzie z wyraźnymi ząbkami. Niżej na ogonkach, górna łodyga „posadzona” na szypułkach.
Kwiaty o barwie białej lub fioletowej, zebrane w luźne wiechy, pojawiają się wiosną i latem. Znajdują się na szczycie pędów kwiatowych. Płatki w każdym kwiatku 4
Jesienią na rocznym księżycu pojawiają się płaskie strąki nasienne o średnicy około 3 cm. Ich ściany są bardzo cienkie, prześwitują przez nie ziarna. Z tego powodu w języku angielskim księżyc nazywa się uczciwością - „uczciwością”. Owoce mogą pozostawać na krzaku przez całą zimę.
Po otwarciu strąka i odpadnięciu jego ścian na ogonku pozostaje srebrna membrana o długości 1,5 cm. Wcześniej z obu stron przyczepiano do niego nasiona.
Inne nazwy księżyca to „srebrny dolar”, „chińskie monety”, „pieniądze papy”, w „monety Judasza”, „srebrny rubel”
Lunnik wskrzeszający bylinę
Obszar pochodzenia - kontynent europejski. Zasięg tej rośliny obejmuje prawie całą Europę, w tym północno-wschodnią Rosję, Ukrainę i Białoruś. Na kontynencie północnoamerykańskim ten typ księżyca został sprowadzony przez człowieka. Siedlisko: wilgotne lasy liściaste. W górach występuje do 1400 m. Preferuje gleby lekko kwaśne, zasobne w składniki odżywcze i bogate w próchnicę. Może również rosnąć na glebach żwirowych i gliniastych. Naturalnie sklasyfikowany jako gatunek zagrożony.
Wskrzeszenie Lunnika - wieloletnia roślina zielna. Szypułki o wysokości 30-100 cm, wyprostowane, rozgałęzione u góry. Szorstki w dotyku. Pokryta białawymi włoskami.
liście petiolate, sercowate. Pokryte krótkimi miękkimi włoskami. Kolor górnej części jest ciemnozielony, spód niebiesko-zielony.
W warunkach naturalnych kwitnie dopiero w 5 roku życia. W kulturze już na drugim, ponieważ przy dobrej glebie i nawożeniu przyspiesza się rozwój rośliny. jesienią tworzą się pąki kwiatowe. W kwietniu pojawiają się z nich pędy, a pierwsze kwiaty w maju.
Kwiaty zbierane są w luźne wiechy. Kolor liliowego płatka. W przeciwieństwie do rocznego „brata”, forma o białych kwiatach jest rzadka. Długość płatków około 1,4 cm. Kwitnie w kwietniu-czerwcu.
Owoce zaczynają się formować pod koniec sierpnia. Nasiona opadają we wrześniu. Strąki są duże, wydłużone, długości 4-5 cm, ostre na obu końcach. Kształt podłużny-eliptyczny. Nasiona dojrzewają w sierpniu.
Wskrzeszenie Lunnika nie jest zbyt popularne ze względu na strąki, które wyglądają jak suche liście wierzby
W opisie wskrzeszającego księżyca wspomina się o jego niewątpliwej przewadze nad rocznym: może rosnąć w zacienionych miejscach. Kolejnym plusem jest to, że wieloletnie księżyce mogą być rozmnażane nie tylko przez nasiona, ale także przez dzielące się kłącza.
Lunaria Telekiana
Endemiczny obszar Gór Prokleckich. Rośnie w Albanii i Czarnogórze. Populacje są nieliczne. Odnosi się do zagrożonych gatunków. Siedlisko: wilgotne lasy skaliste utworzone przez europejskie gleby bukowe, wapienne i dolomitowe.
Roślina wieloletnia do 1 m wys. Liście spiczaste, jajowate. Krawędzie są postrzępione. Płatki kwiatów długość 12mm. Kwitnie od lipca do sierpnia.
W przeciwieństwie do rocznego i odradzającego się księżyca, ten przedstawiciel rodziny kapusty ma różowe kwiaty i strąki o prawidłowym elipsoidalnym kształcie. Długość strąka 3-5 cm. W każdym jest kilka nasion: 3-4 sztuki, rzadko więcej.
Elipsoidy z tępymi końcami są bardziej atrakcyjne niż „suche liście”, ale przegrywają z okrągłymi „rublami”
Metody rozmnażania kwiatu księżyca (lunarii)
Główną metodą rozmnażania lunarii są nasiona. Byliny są również hodowane wegetatywnie. Ale ta metoda nie jest zbyt popularna wśród ogrodników. Last but not least, ze względu na to, że światło księżyca, które ożywa w ogrodach, jest dość rzadkie.
Warunki uprawy
Przy wyborze miejsca lądowania należy wziąć pod uwagę preferencje wybranego gatunku. Roczne lunaria nie tolerują dobrze cieniowania. Najlepiej posadzić w miejscu nasłonecznionym. Ale jeśli tego nie ma, możesz wybrać zacienione miejsce. Roczna tolerancja półcienia.
Wskrzeszenie Lunnika powinno być sadzone w cieniu lub półcieniu. Bezpośrednie światło słoneczne może powodować oparzenia liści.
Sadzenie i pielęgnacja suszonych kwiatów lunnik na otwartym polu
Każdy właściciel ogrodu chce jak najszybciej zdobyć kwitnącą roślinę. Ale światło księżyca jest powolne. Ich rozwój można przyspieszyć, pamiętając małe sekrety.
Kiedy zasiać nasiona
Nasiona Moonflower są zwykle sadzone wiosną, po przejściu niebezpieczeństwa nocnych przymrozków. Zasiej je natychmiast w stałym miejscu. W rzeczywistości tak właśnie dzieje się w naturze. W tym przypadku roczny księżycowy w pierwszym roku tworzy tylko rozetę liści. Rozkwitnie za rok. W związku z tym wieloletnia lunaria wyhodowana z nasion da kwiaty dopiero w 5 roku życia.
Sadzonki mogą wyhodować wszystkie rodzaje księżyców
Wysiew nasion i późniejsza pielęgnacja
Glebę w wybranym miejscu wykopuje się na głębokość 20 cm i dodaje się do niej składniki odżywcze. Nasiona Lunnik mają dobre kiełkowanie i można je sadzić natychmiast w odległości 40 cm od siebie, aby dorosłe krzewy nie przeszkadzały sobie nawzajem.
Do rozmnażania wybiera się tylko ciemnobrązowe, dojrzałe nasiona. Po posadzeniu posypuje się je cienką warstwą gleby i dobrze podlewa.
Na początku księżyce potrzebują dużo wilgoci, więc podlewanie odbywa się przynajmniej raz w tygodniu, w zależności od pogody. Gleba musi być wilgotna do głębokości 3 cm. Kontroluj również chwasty.
Kiełki pojawiają się 10-14 dni po posadzeniu. Po pojawieniu się liści podlewanie odbywa się wcześnie rano, aby wyschły przed wschodem słońca. Krzaki można również podlewać wieczorem.
Roczny księżyc nie wymaga przeszczepu, ale odradzający się księżyc czasami musi zostać usadowiony. Jeśli krzew silnie urósł, wykopuje się go wczesną jesienią po kwitnieniu, a kłącze dzieli się. Następnie możesz od razu posadzić krzaki w innym miejscu.
Choroby i szkodniki rośliny księżycowej
Lunaria - rośliny odporne na choroby. Ale nie wszystkim. Ich plagą są choroby grzybowe:
- Zgnilizna korzeni, oznaki - karłowatość, więdnięcie, żółknięcie. Korzenie mogą być spuchnięte, ze śluzem, skręcone.
![]()
Przyczyną zgnilizny korzeni jest najprawdopodobniej zbyt wysoka kwasowość gleby
- Septoria liści: pojawienie się na nich okrągłych plam z szarymi środkami i ciemnymi krawędziami. Powodem jest nadmierne zagęszczenie roślin w porze deszczowej.
![]()
Leczenie septorii polega na usunięciu wszystkich porażonych części i przerzedzeniu roślin
- mączniak. W celu leczenia dotknięte części są usuwane, a rośliny przerzedzane.
![]()
Aby zapobiec mączniakowi prawdziwemu, kwiaty traktuje się fungicydami
Spośród szkodników najbardziej dokuczliwe są mszyce i pchła krzyżowa. Pierwsza to plaga całego ogrodu i konieczna jest uprawa całej ziemi. Drugi „specjalizuje się” w roślinach kapustnych. Jest to chrząszcz liściasty, który żywi się nadziemnymi częściami rodziny kapustowatych. W obu przypadkach do pozbycia się owadów stosuje się insektycydy.
Mały (nie więcej niż 2,5 mm) chrząszcz skaczący jest w stanie szybko zniszczyć całe piękno księżyca
Przygotowanie do zimy
Lunnik nie wymaga specjalnego przygotowania na zimę. Możesz znaleźć zalecenia dotyczące przykrycia rośliny na zimę. Ale dotyczy to regionów, w których zimą występują silne mrozy. Praktyka pokazuje, że księżyce dobrze zimują bez schronienia, a nawet rozmnażają się przez samosiew. Zwłaszcza bardziej zimnolubny roczny księżyc.
Jeśli jednak istnieje obawa, że roślina zamarznie, można ją przykryć. Ponieważ po okresie wegetacyjnym cała górna część księżyca wysycha, zostaje ona usunięta. Suche liście lub świerkowe łapy kładzie się na wierzchu i przykrywa plandeką lub łupkiem.
Roślina zakończyła swój cykl życia. W tym przypadku całe przygotowania do zimy polegają na terminowym cięciu łodyg za pomocą strąków i ich odpowiednim suszeniu w domu na zimowy bukiet. A także w doborze nasion do siewu w przyszłym roku.
Lunnik w projektowaniu krajobrazu
W zależności od upodobań i preferencji właściciela ogrodu, lunnik może być używany:
- dla podkreślenia piękna innych kwiatów: róż, powojników, lilii, żonkili, tulipanów;
- jako roślina bezpretensjonalna, razem z łubinem, naparstnicą, dzwonkami, pięciornikami i innymi podobnymi kwiatami;
- w ogrodach żwirowych, które również wymagają bezpretensjonalności od kwiatów;
- wypełnić pustą przestrzeń pod drzewami.
I oczywiście nie zapomnij o zimowych bukietach suszonych kwiatów.
Wniosek
Najczęstszym gościem w ogrodach jest roczny kwiat księżycowy, ponieważ inne gatunki są trudniejsze do uprawy w rosyjskich warunkach klimatycznych. Ponadto strąki najlepiej nadają się do zimowych suchych bukietów i różnych rzemiosł. W stanie kwitnienia trudno odróżnić go od kolegi - wskrzeszenia księżyca.
