Migotanie chrząszcza gnojowego: zdjęcie i opis grzyba
Zadowolony
| Nazwa: | Migotanie żuka gnojowego |
| Nazwa łacińska: | Coprinellus micaceus |
| Typ: | Warunkowo jadalne |
| Synonimy: | Chrząszcz gnojowy, Coprinus micaceus |
| Dane techniczne: |
|
| Systematyka: |
|
Migotanie żuka gnojowego (rozdrobnione), łacińska nazwa Coprinellus micaceus należy do rodziny Psatirellaceae, rodzaju Coprinellus (Coprinellus, chrząszcz gnojowy). Wcześniej gatunek wyróżniano na odrębną grupę – chrząszcze gnojowe. W Rosji istnieje rzadka nazwa chrząszcza gnojowego miki. Gatunek należy do saprotrofów – grzybów rozkładających drewno. Jego pierwszy opis został przedstawiony w pierwszej połowie XIX wieku.
Gdzie rośnie lśniący żuk gnojowy
Gatunek rośnie w północnych i umiarkowanych strefach klimatycznych. Grzyb rozprzestrzenia się na pozostałościach starego drewna od wczesnej wiosny do późnej jesieni, przed nadejściem pierwszych przymrozków. Wczesne małe okazy pojawiają się na początku maja. Okres aktywnego owocowania przypada na czerwiec-lipiec. Gatunek występuje w lasach, parkach, na podwórkach domów na pniach martwych drzew liściastych. Można go znaleźć na wsi iw mieście na hałdach śmieci i kompostu. Grzyb rośnie wszędzie w wilgotnym i pożywnym środowisku. Nie żyje na pniach drzew iglastych iw lasach sosnowych. Migoczący chrząszcz gnojowy występuje w dużych, zatłoczonych grupach, rodzinach.
Jak wygląda migoczący żuk gnojowy
Jest to mały grzybek, jego długość nie przekracza 4 cm. Kapelusz ma kształt dzwonu, z owłosionymi brzegami. Młode osobniki mają jajowaty kapelusz. Jego średnica i wysokość nie przekracza 3 cm. Barwa skórki brudnożółta lub brązowa, intensywniejsza w środku niż na brzegu. Powierzchnia czapki pokryta jest małymi błyszczącymi łuskami, które łatwo zmywają się przez opady. Krawędzie czapki są bardziej użebrowane niż środek, mogą być równe lub podarte.
Miąższ migoczącego żuka gnojowego jest cienki, delikatny, kruchy, włóknisty, nie ma wyraźnego zapachu grzybów, kwaśnego smaku. U młodych grzybów jest biały, u starych jest brudnożółty.
Noga jest cienka (nie więcej niż 2 cm średnicy), cylindryczny kształt, może rozszerzać się ku dołowi, pusta wewnątrz. Jego długość nie przekracza 6-7 cm. Kolor - jasny biały, u podstawy - żółty. Jego powierzchnia jest luźna, aksamitna, nie ma słojów. Miąższ nogi jest delikatny, łatwo się kruszy.
Talerze młodego migoczącego grzyba są białe, kremowe lub jasnobrązowe, częste, przylegające, szybko się rozkładają, zmieniają kolor na zielony. W deszczową pogodę rozmywają się, czernieją.
Proszek zarodników grzyba jest ciemnoszary lub czarny. Zarodniki są płaskie, gładkie.
Czy można jeść migoczącego żuka gnojowego?
Gatunek ten przypomina muchomor, więc grzybiarze wolą go omijać. Chrząszcz gnojowy jest warunkowo jadalny, ale dotyczy to tylko młodych osobników, ich płytki i nogi są nadal białe. Spożywa się po obróbce cieplnej (minimum 20 minut). Pierwszy bulion grzybowy należy odcedzić. Grzyb powinien być ugotowany w ciągu godziny po zebraniu, po dłuższym czasie ciemnieje, psuje się i może powodować niestrawność.
Miąższ migoczącego żuka gnojowego nie ma wyraźnego smaku i zapachu. W połączeniu z alkoholem nabiera nieprzyjemnego gorzkiego posmaku, może powodować zatrucie pokarmowe. Pierwsze objawy zatrucia to tachykardia, zaburzenia mowy, gorączka, zmniejszona wyrazistość wzroku. Podczas gotowania nie mieszać z innymi rodzajami grzybów.
Migoczący chrząszcz gnojowy, podobnie jak inni przedstawiciele rodzaju, zawiera w swoim składzie substancję koprynę, która blokuje wchłanianie alkoholu przez organizm ludzki. W medycynie ludowej chrząszcz gnojowy jest stosowany w leczeniu alkoholizmu. Po zjedzeniu tego rodzaju jedzenia, kolejne 48 godzin później, nie można pić substancji zawierających alkohol - prawdopodobieństwo zatrucia nadal pozostaje.
Podobne gatunki
Wiele grzybów z rodzaju Dung beetle jest do siebie podobnych. Wszystkie są warunkowo jadalne. Migoczący chrząszcz gnojowy wygląda jednocześnie jak muchomor i jadalny grzyb. Tylko doświadczony grzybiarz może odróżnić te jadalne i niejadalne gatunki.
Chrząszcz gnojowy (Coprinellus domesticus)
Jest to większy i lżejszy grzyb niż lśniący chrząszcz gnojowy. Średnica czapki i długość nogawki może przekraczać 5 cm. Powierzchnia czapki nie jest pokryta połyskującymi płytkami, ale aksamitną, białą lub kremową skórką. Grzyb jest również saprotrofem, gatunkiem pasożytującym na starych drzewach. Woli rosnąć na pniakach osiki lub brzozy, na budynkach drewnianych. Na wolności domowy chrząszcz gnojowy jest rzadki, dlatego otrzymał swoją nazwę.
Płytki podlegają również autolizie - rozkładowi w wilgotnym środowisku. U młodych grzybów są białe, z czasem ciemnieją i zamieniają się w masę atramentową.
Chrząszcz gnojowy jest klasyfikowany jako gatunek niejadalny. W przeciwieństwie do migoczącego chrząszcza gnojowego dom rośnie pojedynczo lub w małych grupach.
Chrząszcz gnojowy (Coprinellus truncorum)
Jest jadalnym członkiem rodziny Psatirellaceae. Jego inna nazwa to grzyb z atramentem wierzbowym. Z wyglądu jest podobny do mieniącego się żuka gnojowego. Różni się dłuższą i cieńszą nogą w kolorze złamanej bieli. Powierzchnia młodego grzyba pokryta jest białym, luźnym nalotem, który łatwo zmywa deszcz. Kapelusz dojrzałego chrząszcza gnojowca jest gładki, kremowy, nie ma na nim szorstkości i błyszczących drobinek. U starszych przedstawicieli gatunku skóra jest pomarszczona, prążkowana. Czapka jest pośrodku brązowa, a brzegi mają białawy pasek.
Miąższ jest cienki, biały, prześwitujący, przez które widać blaszki, przez co grzyb wygląda na pomarszczony.
Chrząszcz gnojowy rośnie w rodzinach wielodzietnych na dobrze nawożonych łąkach, polach, pastwiskach, śmietnikach. Potrzebuje wilgotnego środowiska.
Chrząszcz gnojowy wierzbowy, jak mieniący się, jest spożywany tylko młody, podczas gdy talerze są jeszcze białe. Grzybiarzom nie podoba się to za szybki proces rozkładu, w ciągu godziny mocno żółty okaz może zamienić się w czarną galaretowatą masę.
fałszywa pieczarka miodowa
Grzyb można pomylić z połyskującym żukiem gnojowym. Gatunek ten rośnie również wszędzie na szczątkach drzewnych. Fałszywe grzyby mają cienką białą, wydrążoną nóżkę.
Kapelusz fałszywego muchomora miodowego jest żółty lub jasnobrązowy, ale w przeciwieństwie do chrząszcza gnojowego jest gładki i śliski. Fałszywy miodowy muchomor wydziela nieprzyjemny zapach wilgoci lub pleśni. Talerze z tyłu czapki są oliwkowe lub zielone. Fałszywy miodowy grzyb odnosi się do niejadalnych (trujących) grzybów. Trujący przedstawiciel gatunku zaczyna owocować pod koniec lata, a migoczący chrząszcz gnojowy kiełkuje już na początku maja.
Wniosek
Migoczący chrząszcz gnojowy to grzyb wszechobecny na prawie całym terytorium Europy Wschodniej i Rosji. Jest uważany za gatunek warunkowo jadalny, ponieważ warunki użytkowania są bardzo krótkie. Niedoświadczeni zbieracze grzybów mogą pomylić go z grzybami jadalnymi. Podczas interakcji z alkoholem grzyb staje się trujący. Stare gatunki również mogą powodować niestrawność. Dla niedoświadczonych grzybiarzy lepiej odmówić zbierania.
