Kompozycje iglaste w projektowaniu krajobrazu

Z roku na rok coraz więcej osób zaczyna wykorzystywać drzewa iglaste w projektowaniu krajobrazu do ozdabiania ogrodów i domków letniskowych. Moda na urządzanie trawników i trawników wpływa na popularyzację gatunków i odmian krajobrazowych drzew iglastych wśród hodowców roślin.

W artykule przedstawiono główne zasady komponowania kompozycji z drzew iglastych w projektowaniu krajobrazu, a także zdjęcia i charakterystyczne cechy każdego drzewa iglastego.

Cechy roślin iglastych w projektowaniu krajobrazu

Główną zaletą kompozycji ogrodowych z iglakami w projektowaniu są wyjątkowe właściwości dekoracyjne tych roślin: wiecznie zielone krzewy i drzewa świetnie prezentują się zarówno samodzielnie, jak i w połączeniu z innymi roślinami ozdobnymi.

Ponadto rośliny mają wiele przydatnych właściwości:

• aktywnie pochłaniają cząsteczki kurzu;
• opóźniać wietrzne porywy;
• złagodzić mikroklimat wokół domu i miejsca lądowania;
• zatrzymać reprodukcję wirusów, bakterii i szkodliwych owadów;
• pochłaniają hałas;
• wzbogacić powietrze w tlen i fitoncydy.

W warunkach miasta przedstawiciele drzew iglastych staną się dobrymi pomocnikami w walce ze smogiem i spalinami.

Wykwintny wygląd, szeroka gama kształtów, kolorów i rozmiarów drzew iglastych pozwalają tworzyć niepowtarzalne kompozycje krajobrazowe zarówno na dużych, jak i średnich działkach. Istnieje kilka opcji umieszczania drzew iglastych w projektowaniu krajobrazu:

• jako żywopłoty;
• w formie kompozycji rzeźbiarskich;
• wzdłuż ścieżek;
• w centralnej części.

Rodzaje projektowania drzew iglastych w kraju

W dziedzinie projektowania krajobrazu istnieje ogromna liczba odmian i rodzajów drzew iglastych do dekoracji terytorium. Podczas sporządzania schematu przyszłego składu bardzo ważne jest uwzględnienie cech każdej odmiany rośliny: dorosłego rozmiaru, koloru igły, kształtu korony i tempa wzrostu.

żywopłot z drzew iglastych.

Oprócz właściwości dekoracyjnych taka kompozycja krajobrazu w projektowaniu ma swoją własną funkcjonalność: gęste i cierniste gałęzie żywopłotu mogą chronić teren przed oczami innych ludzi, a także przed intruzami. Drzewa iglaste zajmują szczególne miejsce w tworzeniu „żywego ogrodzenia”: takie sztucznie stworzone ogrodzenie iglaste, które pozostaje zielone przez cały rok, dobrze komponuje się zarówno z letnim trawnikiem, jak i białą pokrywą śnieżną zimą. Ogrodzenie dobrze uzupełnia projekt strony i wokół małego wiejskiego domu i wokół ogromnej rezydencji.

Zastosowanie kolczastych roślin iglastych (świerk, sosna, jodła) znacznie poprawi właściwości ochronne żywopłotów krajobrazowych, a także zapewni aktywną jonizację powietrza dzięki uwalnianiu fitoncydów do środowiska.

Przygotowanie materiału do sadzenia

Najpopularniejszą opcją dla drzew iglastych krajobrazowych jest rozmnażanie przez sadzonki. Często odbywa się to w warunkach szklarniowych lub szklarniowych.

Zdrewniałe sadzonki należy sadzić wczesną wiosną, gdy pąki puchną. Do rozmnażania jałowca, tui i świerka stosuje się zielone sadzonki, których ukorzenienie następuje kilkakrotnie wolniej. Sadzonki w szklarniach przeprowadzane są jesienią i zimą, a średni czas ukorzenienia większości drzew iglastych to 70-80 dni.

Cechy sadzenia żywopłotu iglastego w projektowaniu krajobrazu.

Aby sadzić żywe ogrodzenie w projektowaniu krajobrazu, weź pod uwagę:

1. Właściwy wybór miejsca lądowania. Należy pamiętać: wśród gatunków drzew iglastych są zarówno przedstawiciele kochający światło, jak i tolerujący cień. Jednak ogrodnicy zalecają sadzenie sadzonek w dobrze oświetlonych miejscach z łatwym dostępem do cienia. Odgrywa to ważną rolę w przypadku młodych roślin, których igły mają tendencję do palenia się pod wpływem aktywnego słońca. Aby igły drzewa zachowały swój jasny kolor, od czasu do czasu należy je zacienić ekranami ochronnymi.
2. Dla regionów południowych najbardziej optymalnym okresem do sadzenia jest jesień, a dla regionów północnych - wiosna. Rośliny o zamkniętym systemie korzeniowym można sadzić przez cały sezon wegetacyjny.

Karmienie żywopłotu

Przedstawiciele roślin iglastych dobrze rosną i rozwijają się na gruntach niezasolonych. Jednocześnie każdy drzewo iglaste krajobrazu ma swoje preferencje dotyczące gleby:

• w przypadku sosen najlepszą opcją byłaby gleba piaszczysta;
• dla jodeł - glina;
• dla cisa - liściasty, bogaty w próchnicę;
• dla tui i jałowca - lekko kwaśny.

Efedryna pozytywnie reaguje na karmienie trocinami, zrębkami, kompostem i nawozami mineralnymi (z wyjątkiem obornika)!). Od połowy marca do sierpnia fosforan azotu (25 - 30 mg/m²) należy wprowadzać do gleby co 2 - 3 tygodnie. Jeśli żywopłot krajobrazowy ma grubą warstwę ściółki z kory, dawkę można zwiększyć. Top dressing w postaci tabletek i specjalnych granulek o długotrwałym działaniu należy stosować raz w roku, na wiosnę. Do gleby dodawana jest również specjalna sól, która może zapobiec przebarwieniu igieł.

Pod koniec lata należy przerwać dokarmianie żywopłotów iglastych, aby rośliny mogły przygotować się do okresu zimowego.

Podlewanie żywopłotu iglastego

Żywopłoty iglaste należy podlewać przez cały sezon wegetacyjny. Jednak jesienią podlewanie należy ograniczyć do minimum, aby nie zachęcać do aktywnego wzrostu pędów.

Podlewaj żywopłot regularnie (1 - 2 razy w tygodniu).

Cyprys, tuja, cis i świerk potrzebują wilgotnego powietrza, dlatego w upalne lato konieczne jest regularne spryskiwanie korony roślin. Pomoże to utrzymać optymalny poziom nawilżenia, a także usunie cały kurz nagromadzony na koronie.

Nie nawadniaj gleby w czasie upałów, ponieważ może to prowadzić do licznych poparzeń, a także wieczorem - ze względu na zwiększone ryzyko chorób grzybowych w kompozycji krajobrazu.

Sosna i jałowiec łatwo tolerują okresowe wysychanie gleby, jednak wysychanie gleby może grozić śmiercią młodych drzew iglastych.

przycinanie żywopłotu

Przycinaj żywopłoty krajobrazowe wiosną (kwiecień i maj) lub jesienią (wrzesień i październik). Tuja, cyprys i cis najlepiej dopasowują się do strzyżenia.

Specjalne strzyżenie (co roku odcina się 1/3 rocznego przyrostu z boków i wierzchołka żywopłotu) pomaga zwiększyć objętość żywopłotu świerkowego, co znacznie poprawia wygląd tego wzoru. Żywopłoty świerkowe należy regularnie kształtować, gdyż cięcie drewna starszego niż trzy lata może niekorzystnie wpływać na jego stan.

W przypadku sosen konieczne jest skrócenie górnych pędów, co przyczynia się do aktywnego wzrostu gałęzi bocznych. Powinien być przeprowadzony w okresie od maja do czerwca, po pojawieniu się młodego wzrostu.

Podczas kształtowania nie odcinaj końcówek gałązek sosny nożyczkami. Kiedy igły zaczynają się rozdzielać na młodych pędach, należy je zacisnąć kciukiem i palcem wskazującym i odkręcić. Następnie zaczynają się budzić nowe pąki, a końce gałęzi stają się grubsze i bardziej obszerne.

Pozostałe gatunki drzew iglastych można zrywać tylko wiosną, a jałowiec przez cały rok.

Łóżka iglaste

Oprócz wiecznie zielonego wyglądu przez cały rok, iglaki klubowe mają wiele zalet w projektowaniu krajobrazu:

• łatwa i prosta pielęgnacja;
• możliwość zachowania plantacji iglastych przez wiele lat;
• rośliny wieloletnie nie wymagają corocznej odnowy;
• stworzenie i utrzymanie takiego kwietnika wymaga znacznie niższych kosztów;
• utrzymanie kwietnika w odpowiednim stanie nie zajmuje dużo czasu.

Cechy klombów iglastych:

1. W przypadku krajobrazowego klombu iglastego często stosuje się nisko rosnące i zwarte rośliny, a gra kontrastu kolorów i kształtów służy jako podstawa do jego stworzenia.
2. Rolą podstawy do zaprojektowania kwietnika iglastego jest zjeżdżalnia trawnikowa lub alpejska.
3. Do dodatkowej dekoracji klomby używają kamieni i kory;
4. Najpopularniejszymi roślinami maczugowymi są drzewa iglaste, takie jak sosna, świerk, jodła i jałowiec.

Krzewy (rododendrony, berberys, wrzos pospolity, bukszpan) oraz wieloletnie rośliny zielne (zboża, paprocie) dobrze komponują się z roślinami iglastymi w projekcie. Do stworzenia tła kwietnika krajobrazowego stosuje się rośliny okrywowe: floks, tymianek, pnący wytrwały lub rozchodnik.

W przypadku dużych przestrzeni dobrym pomysłem będzie duża rabata kwiatowa (zdjęcie poniżej), na której wzdłuż ogrodzenia posadzone są drzewa iglaste, takie jak jałowiec, tuja zachodnia i kosodrzewina.

Skalniak iglasty (krótko)

Skalniak iglasty to jedna z odmian klombów w kamiennym otoczeniu, które doskonale uzupełniają krajobraz w kraju. Można go tworzyć zarówno na płaskim terenie, jak i na zboczu.

Idealnym miejscem do aranżacji skalniaków będzie oświetlona przestrzeń w południowo-zachodniej części. Taka kompozycja krajobrazowa drzew iglastych doskonale uzupełni projekt wzdłuż domu, w pobliżu stawu lub w centralnej części ogrodu.

Projektując ogródki skalne, projektanci przestrzegają następujących zasad krajobrazu:

1. W projektowaniu lepiej nie dopuszczać do ścisłej symetrii i porządku w rozmieszczeniu elementów.
2. Wybierz naturalne kształty i gładkie kontury.
3. Staraj się trzymać dyskretnych kolorów.
4. Prawidłowo połącz kamienie i drzewa iglaste.
5. Upewnij się, że wizualna integralność kompozycji krajobrazu jest zachowana zarówno z bliska, jak i z daleka.

Podczas tworzenia projektu skalnego zwyczajowo sadzi się nisko rosnące drzewa iglaste w pobliżu dużych kamieni: świerk kanadyjski, tuja Smaragd, sosna górska, jałowiec kozacki lub cis jagodowy. Pustą przestrzeń między kamieniami należy wypełnić płożącymi się iglakami (jałowiec poziomy lub łuskowaty, mikrobiota, choina kanadyjska) i ozdobić kwitnącymi gatunkami roślin (rozchodnik, rozchodnik itp.). mi).

granica iglasta

Miniaturowe odmiany drzew iglastych pozwalają stworzyć inny rodzaj kompozycji krajobrazowej do projektowania domków letniskowych - iglastą granicę wzdłuż ścieżki. Do jego projektowania wykorzystuje się pełzające odmiany drzew iglastych, uzupełniając kompozycję kamieniami, żwirem i roślinami kwitnącymi.

Korzystając z nisko rosnących krzewów iglastych i drzew w projektowaniu terytorium, architekci krajobrazu otrzymują piękne nieprzeniknione ogrodzenia, które wyglądają jak monolityczna ściana.

Rośliny są rozłożone, sadzone w 2-3 rzędach. Sadzenie granicy iglastej może zająć dużo czasu i wysiłku, ale wynik jest wart wydanych środków.

Do zagospodarowania przestrzennego obszarów ogrodowych często stosuje się odmiany średniej wielkości (1 - 2 m wysokości), aby nie zasłaniały ogólnego widoku. Ponadto obramowanie iglaste może służyć jako dobre tło do sadzenia jasnych bylin kwitnących: ta technika projektowania służy do ozdabiania ogrodów w stylu krajobrazowym lub nowoczesnym.

Rośliny kompatybilne z drzewami iglastymi

Efedryna mają tendencję do zakwaszania gleby, co może znacznie skomplikować rozwój rosnących w niej roślin ogrodniczych.

W pobliżu roślin iglastych najlepiej czują się: hortensja, kalia, paproć, liliowiec, miskant, liliowy, forsycja, anafalis. Wśród dużych drzew najwygodniej koegzystują obok sosny dąb i brzoza.

Dobrze komponują się z nimi również wrzosy z eryką: oba rodzaje roślin preferują glebę o takim samym składzie i stopniu zakwaszenia. Z krzewów najlepiej dogadać się z agrestem iglastym. 7

Kompatybilność drzew iglastych z kaliny

Projektanci aktywnie wykorzystują krzewy kaliny w kompozycjach krajobrazowych. Jasne rozgałęzione krzewy rośliny doskonale uzupełniają projekt ogrodu w zimie, a także nie są wybredne w kwestii miejsca lądowania (kalina dobrze rośnie zarówno w świetle, jak i w zacienionej przestrzeni). Jednak bliskość niektórych drzew iglastych jest zła dla rozwoju rośliny. Kalina czuje się szczególnie nieswojo obok świerka: z powodu takiego sąsiedztwa krzak może zachorować i wkrótce całkowicie umrzeć. Ze wszystkich drzew iglastych najlepiej łączy się z zachodnią kaliną tui: drzewo nie stwarza przeszkód dla rozwoju systemu korzeniowego krzewu.

Z pionowymi drzewami iglastymi (smaragd, brabant i kulista tuja) projektanci krajobrazu często łączą róże. Ważne jest tylko, aby nie dopuścić do wzrostu tui na szerokość, ponieważ wtedy drzewo iglaste zakrywa krzaki róż. Róże dobrze komponują się również z odmianami jałowca, takimi jak Blue Arrow, Moonglow i SkyRocket.

Jak zrobić kompozycje z drzew iglastych

Ze względu na swoje wyjątkowe właściwości dekoracyjne, drzewa iglaste mogą doskonale uzupełnić aranżację krajobrazu zarówno ogromnej przestrzeni ogrodowej, jak i małej działki.

Jednak, aby właściwie zaplanować taką kompozycję krajobrazową na terytorium, należy wziąć pod uwagę kilka niuansów: jego położenie w projekcie, wygląd, kształt i wszystkie elementy składowe. Następnie należy wybrać odpowiednie rośliny, biorąc pod uwagę cechy wybranej kompozycji.

Projekt frontowego ogrodu i elewacji domu zawsze przykuwa wzrok: dlatego projektanci krajobrazu zalecają, aby urządzić te obszary nieco uroczyście i elegancko. W takich przypadkach w projekcie można zastosować architekturę krajobrazu z elementami stylu regularnego, która obejmuje symetryczne rozmieszczenie wszystkich elementów składowych lub powtarzanie rytmu. Ten rodzaj dekoracji wiąże się z wykorzystaniem bogatego asortymentu roślin.

Główną rolę w takiej kompozycji odgrywa piramidalne lub standardowe drzewo iglaste, osiągające w wieku dorosłym wysokość 2,5 - 3 m. Po obu jego stronach symetrycznie posadzone są iglaki krajobrazowe drugiego rzędu (subakcenty) o rozmiarach do 1,5 m. W przypadku, gdy pozostaje pusta przestrzeń, między nimi można umieścić iglaki karłowate i płożące, zwarte krzewy liściaste lub odmiany roślin okrywowych.

Jeśli do stworzenia kompozycji krajobrazowej w projekcie zastosowano nieformalny styl sadzenia, eksperci zalecają umieszczenie elementów na trawniku w postaci kwietnej wyspy. Z nich można tworzyć mixborders (złożone kompozycje krajobrazowe z kwiatów i krzewów) wzdłuż konturu terenu, a łącząc je z dekoracyjnymi odmianami liściastymi, stworzyć strefę przestrzeni ogrodowej. W takim przypadku najlepiej wybrać rośliny zgodnie ze schematem „nieregularnego trójkąta łuskowego”. Pozostała część terenu jest zwykle wypełniana dodatkowymi elementami, gdyż maleje ich znaczenie dla wyglądu kompozycji krajobrazu.

Nisko rosnące gatunki powinny być sadzone na pierwszym planie, a wyższe i bardziej obszerne bliżej środka. Aby kwietnik krajobrazowy wyglądał jasno i nasycony, należy wybrać rośliny o różnych kolorach igieł.

Jeśli igły centralnej rośliny są srebrne, w pobliżu należy umieścić kontrastowy odcień. Warto również pamiętać o podświetleniu i dodaniu do projektu klombu sezonowej roślinności: jasne kolory na tle zielonych drzew iglastych sprawią, że wygląd kompozycji będzie niezapomniany.

Do dekoracji krajobrazu zjeżdżalni alpejskich lub klombów z przedstawicielami rocznymi i okrywowymi najlepiej stosować miniaturowe rodzaje drzew iglastych o kulistych i poduszkowych formach wzrostu. Odmiany okrywowe, które są wyłożone na ziemi w formie dywanu lub zwisają ze ścian oporowych, mogą dobrze pasować do takiego projektu krajobrazu.

Aby stworzyć piękną harmonijną kompozycję krajobrazową z drzewami iglastymi, musisz pamiętać o następujących ważnych punktach:

1. Geometria kształtu. Profesjonalna kompozycja krajobrazu opiera się na zasadzie kontrastu kolorów i kształtów. Łącząc kontrastujące kolory i kształty, możesz uzyskać różne efekty wizualne, które znacznie poprawią wygląd Twojego projektu. Rośliny w formie piramidy dobrze komponują się z kulistymi drzewami iglastymi, a wysokie gatunki harmonijnie uzupełniają krótkie - duże drzewa będą bardziej zauważalne na tle miniaturowych elementów, a przejścia między rozmiarami i konturami korony pomogą wygładzić linie zewnętrzne.
2. Zasady symetrii i asymetrii w projektowaniu. Dekorowanie przestrzeni za pomocą drzew iglastych wiąże się z kombinacją niepasujących rzeczy. Do zaprojektowania strony możesz użyć zarówno symetrycznych kompozycji, jak i całkowicie asymetrycznych elementów: będą również wyglądać harmonijnie i dodadzą więcej wyjątkowości całemu obrazowi.
3. Kombinacje kolorów. Istnieje ogromna liczba gatunków i odmian drzew iglastych różniących się między sobą kolorem. Warto jednak pamiętać: zbyt bogata gama kolorystyczna może „przełamać” kompozycję krajobrazu. Projektanci zalecają stosowanie nie więcej niż dwóch odcieni w grupie trzech drzew iglastych i nie więcej niż trzech kolorów w grupie pięciu lub więcej roślin. W znacznych grupach iglastych (ponad 30 sadzonek) dopuszcza się stosowanie roślin o bogatej gamie kolorystycznej, łącząc je w małe podgrupy: trzy elementy tego samego koloru.
   
4. Wysokość i kształt korony. Przy tworzeniu kompozycji należy zwrócić uwagę nie tylko na kolor sadzonki, ale także na wielkość drzewa w wieku dorosłym. Aby zrozumieć, jak gotowa kompozycja krajobrazowa będzie wyglądać w projekcie, musisz zapoznać się ze wszystkimi głównymi cechami wybranych odmian drzew iglastych.

Więcej informacji na temat cech używania drzew iglastych w projektowaniu krajobrazu i komponowania z nich kompozycji można znaleźć w filmie:

Wskazówki dotyczące wyboru drzew iglastych do projektowania witryny

Istnieje ogromna liczba rodzajów i odmian drzew iglastych, z których niektóre najlepiej nadają się do kształtowania dużych i małych ogrodów.

1. Jałowiec. Ten rodzaj drzewa iglastego będzie dobrym rozwiązaniem do dekoracji ogrodu o średniej wysokości. Najczęstsze w Rosji to kozackie, poziome i zwykłe odmiany jałowca. Jałowiec kozacki osiąga w wieku dorosłym do 1 m wysokości i szybko rośnie na całej powierzchni. Podobne cechy mają poziomą odmianę, różnica polega na wydłużonych gałęziach z niebiesko-szarymi igłami, które zimą brązowieją. Jałowiec pospolity to wiecznie zielony krzew o wysokości do trzech metrów, często uprawiany jako drzewo przez ogrodników.
   
2. Świerk. Projektanci krajobrazu używają go jako jednej z najbardziej tradycyjnych roślin do dekoracji terytorium. Świerk występuje w wielu odmianach, z których każda wyróżnia się niepowtarzalnym kolorem: od srebrno-miętowej po bogatą szmaragdową zieleń, z fioletowym lub liliowym odcieniem. Najczęściej drzewo iglaste służy do sadzenia na całym obwodzie terytorium na dużych obszarach.
   
3. tuja. Tuja to niskie drzewo, osiągające w wieku dorosłym 1,5 do 2,5 m wysokości. Ten rodzaj drzewa iglastego jest najczęściej używany przez projektantów krajobrazu do tworzenia żywopłotów, a nieco rzadziej - w kompozycjach krajobrazowych. Ozdobne cechy tui w projektowaniu ogrodów polegają na miękkich, jasnozielonych liściach i szybkiej adaptacji do przycinania i kształtowania. Najpopularniejsze odmiany to szmaragdowy Smaragd, zwarta jasnozielona Western Danica i jasnozielona Brabant.
   
4. Cis. Ten rodzaj drzewa iglastego jest uważany za nieco wybredny: roślina rośnie i najlepiej rozwija się na czarnej glebie przy braku wiatru. Mimo to cis ma ogromną zaletę: krzew świetnie czuje się nawet w zacienionych miejscach, co pozwala na jego uprawę w północnej części stanowiska.
   
5. Modrzew. Jest to sosna, która w wieku dorosłym osiąga ponad 50 m wysokości, dlatego praktycznie nie jest wykorzystywana do sadzenia na małych powierzchniach. W warunkach klimatu rosyjskiego najczęściej uprawianymi odmianami modrzewia są europejskie (zielona roślina z niebieskawym nalotem na igłach) i japońskie (z szeroką piramidalną koroną).
   
6. Jodła. Jeden z najoryginalniejszych przedstawicieli drzew iglastych. Uważa się, że iglasty aromat drzewa ma korzystny wpływ na układ oddechowy i nerwowy organizmu. Ma obszerną gęstą koronę i bogate zielone igły. Do normalnego wzrostu i rozwoju jodła potrzebuje przestrzeni, dlatego lepiej sadzić roślinę na dużych powierzchniach.
   
7. iglaki karłowate. Należą do nich niewymiarowa sosna, świerk, jodła, tuja, a także oddzielne podgrupy specjalnych przedstawicieli. W grupie miniaturowych drzew iglastych znajdują się również cykuta kanadyjska Jeddeloch, jałowiec, świerk wschodni i serbski, kosodrzewina i pseudohemzie, jodła koreańska i cedr pospolity. Wszystkie te rośliny są aktywnie uprawiane w Rosji. Wysokość tych roślin w zależności od formacji nie przekracza 1,5 m.

Schematy drzew iglastych w projektowaniu krajobrazu

Po wybraniu miejsca lądowania dla drzew iglastych konieczne jest określenie schematu kompozycji krajobrazu. Zaleca się zastosowanie schematu projektowego przyszłej kompozycji na kartce papieru, biorąc pod uwagę następujące niuanse:

1. Należy wziąć pod uwagę wielkość elementów składowych: kamieni i roślin.
2. Wybór odpowiedniej palety kolorów dla kamieni: projektanci radzą wybrać odcienie żółte, brązowe i beżowe.
3. Bardzo ważne jest odtworzenie naturalnej imitacji naturalnego położenia występów skalnych na powierzchni gleby. We wzornictwie drzewa iglaste często pełnią również rolę akcentującego tła dla kompozycji innych rodzajów roślin.

Projektując kompozycję krajobrazową należy również zwrócić uwagę na odległość od miejsca, z którego najlepiej jest oglądać: powinna wynosić więcej niż dwie wysokości całej kompozycji.

Projektanci krajobrazu uważają trawiaste trawniki i trawniki za najlepsze tło dla drzew iglastych. Za najbardziej optymalną lokalizację dla kompozycji iglastych uważa się wschodnią lub zachodnią część terenu.

Wiele zależy również od kompatybilności wybranych elementów ze sobą. Najlepszy efekt wizualny daje połączenie drzew iglastych z różami. Należy pamiętać, że drzewa iglaste utleniają glebę, co może wpływać na rozwój krzewów róż. Z tego powodu takie zaprojektowanie kompozycji krajobrazu może wymagać dużych nakładów finansowych na utrzymanie gleby w optymalnym stanie.

Wniosek

Każdego dnia coraz więcej osób wykorzystuje drzewa iglaste przy tworzeniu krajobrazu. Drzewa iglaste są wysoko cenione za swoje walory dekoracyjne, dobrze nadają się do przycinania i kształtowania, słyną z wrażliwości na glebę, łatwości pielęgnacji i zachowują zielony wygląd przez cały rok. Tworząc projekt kompozycji krajobrazowych z udziałem drzew iglastych, należy pamiętać o głównych niuansach projektu: zgodności roślin ze sobą, kontraście kształtu i koloru, a także cechach uprawy każdego ze składników gatunek.

Artykuły na ten temat "Kompozycje iglaste w projektowaniu krajobrazu"

Tui w projektowaniu krajobrazu: zdjęcia na stronie, w kraju, kompozycje z hortensją

Kanadyjski świerk stożkowy w projektowaniu krajobrazu: zdjęcie i zastosowanie

Tui w projektowaniu krajobrazu: zdjęcia na stronie, w kraju, kompozycje z hortensją

Kanadyjski świerk stożkowy w projektowaniu krajobrazu: zdjęcie i zastosowanie